Haud scio an verum sit

Kun  je iemand missen die je nog nooit hebt gehad?
Ik vraag het me wel es af als ik in gedachten de mensen na ga die mijn leven in en uit zijn gelopen.
Met sommigen had ik een  vriendschap, met anderen een familieband en met weer anderen alleen een oppervlakkig kontakt.
Sinds kort is er een mens in mijn leven die me doet beseffen dat ik MIS.
Ik mis die persoon in mijn leven, ook al is die persoon er middenin. Althans: in mijn denken.
Die persoon is levend dus konkreet, maar niet hier aanwezig.
Is die persoon dan wel of niet konkreet?
Mijn denken is gevuld met gedachten, maar ik heb niets in mijn handen wat vasthoudt. Of toch?
Houd ik het verlangen vast?
Diligo captus desiderio? Haud scio an non verum sit.

Wiel Kusters ( dichter ) heeft het eens zó omschreven;

Cupido dubitans

Soms mis je iemand
zoals een pijl die zich vergist
en dus het hart niet raakt.
Dat heet missen, niet gemis.
Gemis is kijken naar de pijlen in je hand



Klik hier voor info over Wiel Kusters

Het is een kwestie van tijd

Afgelopen weekend is plotseling, heel heel plotseling, een heel lieve, heel dierbare vriend  'oet de tied kommen ' zoals we dat in Twente zeggen.. uit de tijd.
Uit déze tijd is hij naar een ándere tijd gegaan.  Een tijd waarvan ik soms de  klokslag  hoor, maar waarvan ik geen minuut zie.

Geen afscheid kunnen nemen omdat zijn trein al was gegaan, hij zijn vlucht zonder inchecken heeft genomen. Zijn schip de haven uit voer zonder signaal.



Hoezeer kun je iemand missen? Hoezeer doet zeer van het niet meer samen zijn , kunnen zijn, willen zijn?  Hoezeer is  hartzeer, hoe hard is het zeer...??
Hartzeer is ondoorgrondelijk diep en is rauw en rafelig.


Het is nog niet aan mij om van tijdperk te wisselen maar ... ik zou zo graag eens even om het hoekje willen kijken. Kijken hoe ze daar dansen ,lachen, rennen, spelen, misschien een tuintje wieden of zingen...kijken van minuut tot minuut....kijken hoe ze daar verder leven in  die onzichtbare tijd die een universum in zijn hand houdt... het is een kwestie van tijd - ik weet het.
Het is een kwestie van tijd, De Tijd.

De herinnering houdt hem hier - dicht bij me - , tovert een glimlach om mijn lippen  en ik weet: het is maar tijdelijk.  Until we meet again.

Niet meer

Zevenentwintig oktober.
Vandaag was het het voor een aantal zaken de laatste keer.

Voor de laatste keer Herman horen kukelen en zijn twee zonen.
Voor de laatste keer konden ze hun rondje lopen, vrij en blij over het weiland, wormpjes pikken en graantjes jatten van Piep, Blauwtje,  Bastaardje, de twee gezusters  kriel en 1,2,3, en 4.
De hennen zullen het voortaan zonder hun charmes moeten doen, en wij zonder kuikens.
Herman is niet meer. En zijn twee zonen ook niet.
Nouja, ten dele hooguit. In de vorm van bouten en filé- tjes.
Boer Cees mag zich over deze bloederige taak buigen, want eigen dieren slachten zie ik niet zo zitten.
Ben niet bang voor bloed ofzo,  begrijp me goed: 'k  mag graag ehbo-er zijn tijdens Berenlopen, Oerollen en andere  vlees massa's  evenementen, daar draai ik me hand niet voor om, maar om nu een nek om te draaien gaat me net iets te ver.

Het was ook de laatste keer dat ik bij Zeekraai een warm vorkje meeprikte.
Zeekraai , vrouw en kuikens vliegen binnenkort weg van deze zandplaat om elders neer te strijken. 
Niet meer: zomaar even aan wapperen voor een praatje en een bakje Puc koffie,
Niet meer: stamtafelsessies houden over  rusjes, meisjes, liedjes, blogjes of ander  'jes',
Niet meer: dolle capriolen zien van twee elastieken meisjes meiden,
Niet meer: 's zomers buiten - bruine - queteletjes happen...
Om maar iets te noemen.


Ik zag vanavond hun lege boekenplanken, de verhuisdozen, de zakken met kleding ingepakt...
Een intens gevoel overspoelde me.
Nog even en dan is het echt schluss...
Zeventien jaren op een zandplaat zijn voorbij gevlogen...
Wat zal ik ze enorm missen.

Wellus Nietus

Nietus: Weggaan, Examen, Diploma
Wellus: Zieke hond, Zorgen, Blijven

Examen ging niet door. Bewuste keuze want zieke hond.
En levende wezens gaan bij mij vóór dooie diploma's.
Ik kan niet twee pleegpuubs van 13 en 15   ( plus een oppas die geen enkele know-how heeft van honden ) opzadelen met de zorg, stress en wellicht paniek van een Bobseflops die neurologisch nogal alles behalve logisch is. Dus ben ik  (thuis)  gebleven.
Volgens de dierenarts zit er iets niet goed in zijn koppie,
( jaaa... daar was ik zélf ook al achter gekomen ) maar wat..?
Dat is (ook) een raadsel volgens haar.
Komen we alleen achter als we een CT-scan laten doen....
à duizend euro. ( Alles met elkaar. )
Nu ben ik geen miljonair en afgezien daarvan: ook al laat een CT-Scan iets zien;  een hersenoperatie wordt niet gedaan bij huisdieren. Tenzij je een proefdier bent.
Dat wordt dus 'Nietus'  CT-scan.

We knuffelen Bobseflops nu heel wat af, helpen hem bij het
'op- en af'  kluunen van de bank, geven hem lekkere koekjes en doen heel wat schietgebedjes.
Laten we hopen dat hij er  ( Wellus! ) nog een tijdje mag zijn.

Rouw is de prijs die we betalen voor hechting

Het is het jaar van de grote verandering.
Voor schrijfster dezes althans.
Veranderingen brengen altijd een afscheid van het één en een
( leren van een )  acceptatie van het andere...
Je verliest iets en krijgt er wat anders voor terug. Dat staat niet altijd op de schaal van balans.
We hechten nogal aan evenwicht. Maar zelden zijn we zelf in evenwicht.

Als verlies één kant van de medaille is die het leven heet dan is hechting de andere kant.
Zonder hechting is spreken over verlies onmogelijk.
In onderzoek naar bindingen wordt overwegend de binding aan ouderfiguren en leeftijdgenoten beschreven. Je kunt je echter niet alleen hechten aan mensen  maar ook aan dieren, dingen en situaties.
De hechting aan de medemensen, aan het eigen lichaam, aan de plek waar je leeft, aan de geboortegrond, aan dieren, aan werk, kortom aan het leven zelf in zijn volle omvang, behoort tot het unieke menselijke vermogen.
Het leven is vanaf het begin een proces van bindingen aangaan, voorstellingen van de buitenwereld verinnerlijken en identificatie met de fysieke en  sociale buitenwereld.
Gescheidenheid en gehechtheid overheersen de babytijd en vergezellen ons hele leven. Vanaf de geboorte gaan mensen bindingen aan. De kwaliteit van deze binding heeft grote invloed op hoe men omgaat met verliesgebeurtenissen.
Het gehechtheidsonderzoek van Bowlby ( 1988 ) heeft het belang van de hechting met de moeder, of andere ouderfiguren vastgesteld. Volgens Bowlby hebben hechtingsrelaties verschillende biologische voordelen en zijn zij daarom tot ons erfgoed gaan behoren. Op basis van de eerste hechtingen ontwikkelt de mens relaties met de innerlijke wereld en de wereld buiten zichzelf.
Ook op reeds jonge leeftijd  gaan er bindingen verloren.
Bij de geboorte wordt de baby gescheiden van de moeder; de peuter leert weg te lopen van zijn ouders. In de puberteit en adolescentie maak je je geestelijk los van je ouders. En het verlaten van het ouderlijk huis is  één van de indrukwekkendste losmakingsprocessen in je jeugdperiode.
Scheiding en het proces van individualisatie - het worden van een individu, het verkrijgen van een eigen identiteit -  zijn nauw met elkaar verbonden. Op oudere leeftijd verliest  je lichaam door veroudering en ziekteprocessen zijn vitaliteit. Door overlijden raak je je partner, kinderen en leeftijdgenoten kwijt. Je raakt uit het arbeidsproces. er is verlies van bewegingsvrijheid, onafhankelijkheid en sociale status door ziekte en handicaps.
En uiteindelijk komt het eigen einde onafwendbaar naderbij: verlies van alles wat je dierbaar is.

Wie heeft leren omgaan met eerdere verliezen bouwt als het ware een kapitaal op voor dit laatste aardse verlies: de eigen fysieke dood. Erkenning van het verlies en de daarmee samenhangende pijn betekent dat men in staat is afscheid te nemen van het oude en openstaat voor het nieuwe. Het integreren van de verliezen in eigen leven doet de menselijke nietigheid, vergankelijkheid en betrekkelijkheid beseffen.

Zoals ik al eerder schreef: dit jaar is het jaar van de grote verandering.
Die veranderingen houden ook een verlies in.
Onlangs hebben we ( mijn pleegpuubs en ik ) afscheid genomen van een dierbaar huisgenoot. Dat was / is  een groot verlies waar we dagelijks nog mee geconfronteerd worden.
Maar ook de komende tijd staat nog vol met veranderingen die een verlies met zich (zullen )  meedragen. Niets blijft zoals het is.Iedere dag brengt ons dichterbij een afscheid van het oude vertrouwde.
Het leert ons elke dag te koesteren. Een koesteren van elkaar, de mensen, dieren, dingen waar we van houden.
De prijs die we betalen is hoog, maar is het zeker waard.



Bronnen van dit schrijven zijn:
* Dantzig / Nova
* Bowlby ( Process of Mourning. International Journal of Psychoanalysis XLII  pp 319-320 )
* H. De Mönninck
* Salty

Afscheid nemen doet pijn.

Klaartje-Wiebelstaartje zal niet lang meer bij ons zijn.

Breezy

Van de drup in de regen... 2 seizoenen in één dag.
Dat werd um dus niet vanavond: mijn fietstraining.
Mijn fietsmaatje lag in de kreukels vanwege de weersomslag, en aangezien het van de drup in de stortregen ging laste ik het geheel maar af. Wél met enige weerzin want fietsen is sinds een maand ofzo mijn nieuwe sport geworden.
Lekker goedkoop en zo kom je nog eens ergens. Alhoewel: mijn eiland is 32 km lang dus dat heb je na een maand ook wel gezien. Als je het over de fietspaden hebt, welteverstaan.
De natuur daarentegen maakt een hoop goed. Zeker met de wisseling van de seizoenen.
Groen wordt kopergeel en de luchten veranderen van hemelsblauw in violet en goud.
Maar niet vanavond. Vanavond was alles grijs. Antracietgrijs.
Ik besloot om er maar het beste van te maken en duwde een dvd in de speler.
Back to the seventies met Clint  Eastwood.
Nee, geen knokfilm met veel pau  - pau geweertjes, maar een heerlijke hippie-film.
Breezy.
Alleen de titelsong was al mierzoet en doorrookt van wierook, maar dat hoorde er bij natuurlijk.
William Holden ( Jah,  waar heb je die naam meer gehoord; Sunset Boulevard en The Bridge on the River Kwai, juist ja! )  speelde de sterren van de ouderwetse romantische hemel. Bij de aanblik van zijn hemelsblauwe ogen smolt ik ook weg. Ik wenste bijna dat ik de rol had van Kay Lenz.

Zoals het in de meeste drama's er aan toe gaat : ook hier heel wat gehussle alvorens de twee er achter komen dat ze elkaar toch wel heel erg leuk vinden. En dan maakt het niet uit of je zo'n dertig jaar verschilt in leeftijd.Toch?

Voor de dames onder u: ook al ben je geen twintig meer, je kan altijd toch stiekum een hippie zijn.
Voor de heren onder u: waarschijnlijk geen aanrader als je de andere films van Clint bent gewend.
Maar het kan geen kwaad om je bril wat wijder te zetten als je als man  in een midlife-crisis zit, een nare scheiding achter de rug hebt, of last hebt van vallende blaadjes. Er is altijd nog hoop.

En anders is het alleen al vet lollig om de -  inmiddels -  oldtimers uit 1973 te zien.

Amicus est tamquan alter idem.

Heerlijk, zo'n late augustusavond met vrienden.
Buiten eten aan een grote stamtafel, met purperen luchten en een kleine koperen maan.
Grote pannen met mosselen passeren de revue, het vlees op de BBC suddert en knispert.
De  rosé en witte wijn bubbelen in de wit-russische glazen, gelach van kinderstemmen  om ons heen.
Kabbelende gesprekjes over het leven van alledag  - en vooral de vakantiebelevenissen in het verre zuiden.
Alles is goed zo, het moment wordt gekoesterd.
De kinderen zijn blij om elkaar weer te zien na lange tijd, en de volwassenen praten bij over de dingen van toen en nu.
Later is nog niet aan de orde.
Onbewust weten we dat later ons zit op te wachten - net om de hoek van morgen en overmorgen.
Maar nu nog geen 'Jah  sjavet ' voor ons. Daar willen we op dit moment - sec- niet aan denken.
Nú zijn we bij elkaar.
Nu delen we ons leven in zessen, en houden elkaar vast in onze lach en onze ogen.
We zijn verschillend, ja. Maar ook zo wezenlijk gelijk aan elkaar.
Herkenning in , of door het leven zelf.
Ik ben een stukje van hen , en zij een stukje van mij.
Amicus est tamquan alter idem.
In wezen zijn we ergens elkaars andere ik.

 'Nos lungit Amicitia . '   Wat een rijkdom!

Reistijd.

Zondag.
Al had ik totaal geen zin om vanochtend mijn bed uit te komen - lag er gisteravond vroeg in - ik besloot om er toch maar uit te gaan.
Tien voor acht: een krisse tijd daar ik meestal rond de klok van negen op sta op mijn vrije -uitslaap- dag.
Na een uurtje rondpielen wat meestal bestaat uit Herman bevrijden, thuislevende afhankelijken voederen c.q. verzorgen, 2 bakken koffie drinken en ondertussen mijn mail checken, een lauwe douche en dan maar es in de kleren, belde ik J op om te zeggen dat ik me bedacht had.
Uit mijn humeur de avond ervóór had ik besloten alles af te zeggen voor de zondagochtend.

Gisteravond was namelijk niet zo fijn. Eigenlijk de hele dag niet.
De avond er voor was ik me te buiten gegaan aan een tigtal rosé 'tjes en een grote hoeveelheid Kent. Mijn hoofd was de dag er op - gisteren dus - in een niet zo'n fijne stemming.
Maar soms drijven 'de wolken des levens ' je als mens wel eens in een hoekje en ga je tegenspartelend en al in het verweer met je zogenaamde soldaten.
Mijn helpertjes zijn rosé en cigaretten. ( ja, oude spelling, vind ik mooier. )
Niet dat mijn helpertjes ook daadwerkelijk vechtertjes zijn, integendeel: ze zijn hardstikke surrogaat. Maar voor de time being lijken ze wel wat.
Soms wil je gewoon even niets voelen, en al helemaal niet dat je je soms afgewezen voelt.
Eigenlijk vechten ze dus tegen mijzelf, want ze nemen niks voor me op, betalen geen losprijs en de enige vuurlinie die er te zien is, is het einde van mijn gloeiende peuk.
Het is mezelf voor de gek houden. Ik zie het zelf ook wel in, en zeker na vanmiddag.
Goed gesprek met vriendin I , in een leuke strandtent ergens op dit eiland.
Waarom willen we als vrouw toch altijd perfectie nastreven, het goed willen doen, de ander pleasen? En daarom jezelf wegcijferen? Het gaat vaak ten koste van ons zelf, ons eigen welbevinden. En een staat van perfectie bereiken we niet, hoe hard we ook ons best doen.
Het walhalla van de ultieme state of being is vaak een desillusie.
En ondanks - of dankzij - de pijn die op tafel komt is er ook een stukje verlossing voor een hart op drift: vrouw zijn is óók het hebben van onhebbelijkheden en onvolkomenheden.
Perfectie willen we vaak nastreven, maar het is net als de wind: niet te vangen.
En: imperfectie mag er zijn, verlies mag je voelen.
Dus : er dwárs doorheen. En als het wijntje en de cigaretten even het gevoel op time-out zetten: da's oké voor korte tijd.
Maar daarna wel weer de draad oppakken en weer verder.

Mijn besluit ligt er: ik sta weer op, veeg mijn knieën af, gooi wat vriendinnen- balsem op mijn lege handen en ga weer verder.
Per slot is het eindstation nog niet bereikt en heb ik nog een reistijd te gaan. Ook al is dat met vallen en opstaan.
Wie weet waar het me brengt.

Zonder antwoord

Dat nachtje kamperen was natuurlijk meer dan alleen ellende van snurkende buren en hitsige nachtbrakers. Het was best gezellig om een frietje te eten met vriendin en haar meiskes.
Ware het niet dat we op dat moment juist die ene zo missen.
Het was best leuk om een rondje camping te doen met een dikke ijshoorn in je hand.
Ware het niet dat juist die ene daar bij had moeten zijn.
Het was best leuk; beetje kijken naar de andere tentofielen, spelende kinderen bij de midgetgolf en de mannen op 'crocs ' ( ... sommigen hadden best een leuk onderstel , de witte sokken daargelaten .) Ware het niet dat juist die ene erbij had moeten zijn.
Gesprek tot diep in de nacht was er ook bij. Niet met een witte sok, niet met die ene die daar juist ook had bij moeten zijn, maar wel met mijn 'allenige ' vriendin.

Het is niet niks als je voor 't eerst op vakantie bent zonder je man. Zonder je 'allesie' ,
je toeverlaat.
Als alleenstaande jonge vrouw is het enorm schrijnend je te moeten begeven onder een feestend, barbequend, lolmakend gezin waar moeder en vader sámen nog deel van uit maken.
Dat lot viel mijn vriendin ten deel.
Haar 'allesie 'en haar 'toeverlaat ' is er namelijk niet meer, helemaal niet meer.
'Allesie ' is aan het hemelen en dat doet verrekte zeer, dat kan ik je wel vertellen, en zij nog meer.
Net voor de kerst van 2009 is van hogerhand ingegrepen op een gelukkig gezin.
Op de meest pijnlijke manier: geen afscheid, nee zomaar: zomaar patsboem dood. Hartaanval.
'Allesie ' was net 43 jaar. Had nog een heel leven te gaan naar menselijke maatstaven.
Maar menselijke maatstaven hebben het niet altijd voor het zeggen op deze aardkloot.
Vriendin blijft er mee zitten, zoveel vragen waar geen antwoord op wordt gegeven.
De hemel zwijgt in alle talen.
En ik heb er ook geen antwoord op, het enige wat ik kan is luisteren naar haar verhaal, meehuilen en mee grimlachen om de oude grappen van haar 'Allesie ', zachtjes meehuilen om het verdriet van twee meisjes die hun papa moeten missen.
Je zal maar zes of tien jaar zijn...
Dit was niet hun keus. Dit overkwam ze.

Terug op mijn zandplaat.
Terug naar de gasten in mijn eenvoudige establissement.
Een vader met twee kinderen. Eén van acht en een van dertien.
Zonder moeder. Zonder vrouw.
In dit geval een doelbewuste keuze: echtscheiding.
Het verdriet is er wel aanwezig maar is geaccepteerd: het ging niet meer samen.
Dat doet ook zeer: het verlies accepteren dat je relatie niet meer werkt.
Maar de kinderen hebben in ieder geval nog allebei de ouders.
Er is natuurlijk een rouw, een pijn van het moeten loslaten dat samen niet meer gaat.
Voor de volwassenen een constatering waar beiden inmiddels hun weg in weten te vinden, voor de kinderen nog een heel traject van het moeten opdelen van hun liefde voor beide ouders en de - inmiddels - nieuwe vriend van hun moeder.

Twee verschillende verhalen, twee verschillende werelden.
Allebei hebben ze een verlies te lijden.
Voor de één is het niet te begrijpen dat mensen uit elkaar gaan waar ze samen zoveel hebben opgebouwd, voor de ander is het zo dat het bijna wenselijk zou zijn dat de ex-partner 'weg ' zou zijn.
Hoe moet je daar nu op reageren.
Ik doe het maar op mijn manier: oren open en luisteren.
Meeleven en meehuilen.
En op deze vragen het antwoord schuldig blijven.
Want ik heb er namelijk geen antwoord op.

Wat mot dat mot.

Terug op de boot naar huis.
'k Was even weg van mijn zandplaat, dat even heeft welgeteld twee dagen geduurd.
Gisteren was ik in Sneek, mooi plaatsje ware het niet dat het Sneekweek was en dat heel Sneek op z'n kop lag, mijn tomtom wist in ieder geval er geen raad mee. Het ziekenhuis - waar ik zelf naar toe moest - was nog wel te vinden vanuit mijn blote hoofd, maar nepmoaike Janke was foetsie, fada, fôt! Ik wilde haar graag verrassen en had daarom niet van tevoren gebeld.
Had ik beter wél kunnen doen. Vind maar eens je nepmaoike als alle straten in één jaar tijd zijn dichtgespijkerd, omgelegd of ineens veranderd zijn in een gracht. Nou had ik natuurlijk alsnog kunnen bellen, maarja ik had meer op de planning en moest alras door naar het oosten van het land. Twee afspraken waar ik echt niet onderuit kon. Wat mot dat mot.

Wierden.
Ik was al twéé jaar niet meer in Wierden geweest!
Normaliter kom ik daar altijd steevast twee keer per jaar.
Eén keer in het voorjaar en - je raadt het al - één keer in het najaar.
Niet dat Wierden nu zo ontzettend cultureel verantwoord is, nee, maar wél om het graf van mijn ouders te bezoeken en te onderhouden. Nouja, nu kunnen doden wel even wachten, maar zelf vond ik dat de wachttijd ruim overschreden was.
Bij de bloemenwinkel op de Appelhofdwarsstraat kocht ik grote, vrolijk uitbundige, gele zonnebloemen , daar hield mijn moeder altijd zo van en zélf ben ik er ook dol op. De begraafplaats zag er delicaat uit in de lage namiddagzon, konijntjes huppelden geluidloos over de paden, twee lijsters vlogen elkaar achterna.
Ook de stilte heeft een geluid als je je oren openzet, dacht ik bij mezelf.
Bij het graf aangekomen zag ik dat de lavendel die ik twee jaar geleden had gepland enorm buitenissige proporties had gekregen; van het kleine plantje was niets meer te zien, daarentegen stond er een megastruik. ' Sterk spul , die Twentse grond ', zei ik tegen de steen van mijn ouders. 'Alles komt er tot leven, nu jullie nog '.
De lavendel geurde dat het een lieve lust was.
De steen zweeg in alle talen.

Mijn tweede afspraak was in Weerselo.
Ja, je leest het goed: Weer-se-lo.
Ligt ook in Twente. Kan ook niet anders als het op OOOOOOOOooooooooooooooo eindigt.
Wederom had ik mot met Tom. Het is net een echte relatie: geen van beiden doet wat de ander wilt. Ik besloot hem vanaf Weerselo dan ook MOTMOT te noemen. (Gráág zonder gedoe en in één keer erheen graag. Anders had ik beter een vrouw kunnen aanschaffen want die kunnen tenminste kaartlezen.)
Motmot bracht me tot aan Weerselo.
Toen had hij geen zin meer. Of, ja, dat is het denk ik - hij had een een acute dementie-aanval.
De camping waar mijn vriendin logeerde was met geen mogelijkheid uit zijn harde kop te krijgen, geen Molenhof te vinden.
Ik ruilde Tom in voor Eric.
Lange leve de stoere zweed die mij altijd redt uit de nood!!
Eric Ericsson. Ofwel mijn gsm van Sony. ( Maar Eric klinkt nu eenmaal lekkerder in 't gehoor.)
Na een kort belletje ( ja , ik weet dit klinkt voor sommigen onder jullie ongeloofwaardig , maar heus , ik kan ook k o r t bellen ) wist ik waar ik moest zijn. Zo'n beetje.
Ik reed volgens de aanwijzing van mijn vriendin een stukje terug en bleef daar vervolgens braaf op haar wachten tot ze mij uit het doolhof van caravans, chaletjes, patattenten en campingwinkels kwam ophalen.

Het is meer dan 25 jaar geleden dat ik gekampeerd heb en na de ervaring van vannacht zal het wederom weer 25 jaar duren alvorens ik mij weer zal begeven op het gebied van mannen op
' crocs ' ,vrouwen in joggingpakken uit de jaren '80, aangebrande pizzaluchten uit quasi vrolijk aandoende campingrestaurantjes en natte doucheruimtes met kleverige wc's.
Vannacht was het berekoud op dat rottige luchtbedje waar ik steeds vanaf rolde, mijn adem condenseerde tegen het synthetische tentdoek en viel in kleine druppeltjes terug op mijn gezicht. Links naast mij hoorde ik het gesnurk van de buren en schuin aan de overkant waren ze ergens mee bezig ( wat mot dat mot ) waar ik op dat moment erg jalours op was.
Het was een lange nacht van zeker 5 uur....

wordt vervolgd.

Rijk.

Zometeen om een uurtje of vijf komt de hele bups.
Gaan we aan de huisgemaakte taart, rosé, dadels met monchou en lichtgezouten spek, italiaanse cacciatore, eigengemaakte spinaziesoep met ham en room (bouillon getrokken van 5 kippenpoten ) met stokbrood, Salty's stoofpotje ( veel courgette, veel ui, verse rode peper, een heel bakje champignons en een goed stuk suddervlees - biologisch natuurlijk - en zo nog wat andere dingen...
Vannacht om twaalf uur werd ik vrolijk toegezongen door een dierbare vriend... én: ik mocht zijn pakjes open maken.
Ben bedolven onder lieve kaartjes en emailtjes. Wat kan een mens toch verwend worden. De zon schijnt al de hele dag, en mijn meiden zijn weer terug.
Het is een prima dag om 42 te worden!

You've got...

...a friend.

Geen mail, geen date, maar een goede vriend op bezoek.
Eén keer in de zoveel tijd komt mijn dierbare vriend even langs om vervolgens een nachtje te blijven slapen. Want dat heb je als je op een eiland woont: er gaat 's nachts geen boot terug.
Onze vriendschap beslaat al heel wat jaren en samen hebben we lief en leed gedeeld ( nee, nog net niet getrouwd ) , regen en zonneschijn, bergen en dalen, zelfs een hond.
Het is heerlijk om tijd met elkaar door te brengen, bij te praten. Echt even samen zijn is zo anders dan een babbel via de telefoon. Laat staan email.
'Tijd kun je niet maken maar wel nemen' , zei mijn moeder in haar wijsheid vroeger.
Dat is me altijd bij gebleven.
Ons leven gaat zo verdraaid snel, met alle technologie kunnen we nog steeds geen minuut er aan vast plakken. Ook al doet de wetenschap anders voor komen. We hebben meer tijd dan vroeger, onze weekends zijn langer, er is vakantie en toch: hoe vaak hoor je niet als je iets vraagt
' Ik heb geen tijd!'

Elkaar tegenkomen en samen de dag opendoen,
als het éven kan met het gouden sleuteltje van de liefde.
Op zijn minst met een kus,
met een schietgebedje
of een glimlach.
Elkaar hebben of elkaar missen,
als er maar een 'samen ' is.
Innerlijk, uiterlijk... of allebei.
Het regent aan het raam,
maar de koffie geurt
en het is goed zoals het is.
Ik hoor muziek in de regen en vul twee glazen
met water, allebei voor de helft.
dan schenk ik het water van het ene glas bij het
water van het andere glas. Als het glas vol is
kan ik niet meer zien welk water van het ene glas is
en welk water van het andere glas.
Zo wil ik je liefhebben.

Ja, Toon kon het mooi verwoorden.