Boer zoekt Vrouw seizoen 2019/1

Foto: Persgroep Net


Gisteren waren we ( mijn vriendin en ik ) bij de Sneak Preview in Ede, alwaar wij met nog een paar honderd deernes en heerschappen als eerste het tipje van de sluier kregen.  Wij kregen namelijk de voorkant van de boeren te zien. En dat was  - op zijn zachts gezegd - bjusterbaarliik leuk! En dan kan ik het toch niet laten om er een blog (-je) over te schrijven...

Zometeen is het dan zover,  de kersverse aftrap van een nieuw seizoen Boer zoekt Vrouw,  weer een nieuwe voorstelronde met 9 boeren en 1 boerin... ik kannie wachte, nie....


Half Nederland ligt weer voor de buis ( over welgeteld een uur), want we blijven natuurlijk een nieuwsgierig volkje en willen graag het wel en wee op liefdespad meemaken van onze voedselverstrekkers. Hoewel, niet alle boeren in de serie zijn voedelverstrekkers. Er zit warempel ook een knollenboer tussen en dan bedoel ik niet de rode bietjes ( Godzijdank niet! Als ik iets niet blief dan zijn het wel rode bietjes ) , nee, dit heerschap ( want man ) heeft een hengstenhouderij . Ik verklap niet waar.  Hij heeft wel een bonuspunt alvast want in het weekend kan de new-wife-in spé heerlijke  zelfgebakken friet van um verwachten. Of soep.  Groentesoep met ballen. ( die kunnen eruit gevist worden natuurlijk ;)  want niet iedereen eet vlees.  )

Tijdens  de interviews kregen we al een goed beeld van de deelnemers/ster ( complimenten voor het camerawerk, moooooooooie plaatjes!  ) en  heb ik voor mijzelf stiekum al 1 boer tot KNUFFELBOER van het seizoen uitgeroepen, een ( jonge )  boer die het werk van zijn overleden vader voortzet samen met zijn moeder.  De manier waarop en hoe hij het bedrijf runt, met de dieren omgaat en in het leven staat gaf mij al tranen van ontroering in  de ogen.  Zo puur en oprecht.  Ik hoop dat we heel veel van um gaan zien ! Tis dat ik niet in de juiste leeftijdscategorie val anders had ik al geschreven!

Al geschreven? Ja dat kon meteen ná de Sneak Preview al. En daar maakten al heel wat famkes, froulju en hier en daar een beppe (oma ) , gebruik van. Dus mensen... de teller loopt al.

Nou , nu ga ik gauw voorbereidingen treffen voor een avondje Happy-TV. Laters!

Onbestemd

Zo'n rare, onbestemde dag was het vandaag....Het wel willen beginnen maar de startknop niet kunnen vinden. Ken je dat?
Misschien lag het aan de slapeloze nacht, het woelen tot vier uur in de ochtend en daarna maar van de wanhoop de hond uitlaten, in de hoop dat een blokje om nog voor drie slaapuurtjes zou zorgen... wat natuurlijk niet gebeurde. De muizen in mijn hoofd waren geenszins van plan het nest te verlaten. Een nacht zonder nacht dus. Gelukkig waren er vanochtend alleen twee logees die zelf hun broodjes smeerden, daar had ik geen omkijken meer naar, alleen de wasmachine moest nog even vol en aan. Mijn lijf hunkerde naar de horizontale modus, mijn hoofd watterde in het luchtledige... ik was er wel. En niet. Maar nog even plat kon niet. Er stond al een afspraak.
In zombie-stand naar het huis van vriendin B alwaar het geluid van vier kindekes mij vrolijk toeklaterde. Snel even helpen de mondjes te vullen, wat gelukkig binnen een half uur lukte. Incluis die van mijzelf.
Tegen de tijd dat de klok het middaguur sloeg moest ik naar West. Ik had een afspraakje met een fysiotherapeut.
Mijn fijne fysiotherapeut liet mij het plafond zien, niet van extase  maar vanwege de hielspoor. Mijn zere hoefje werd duchtig onder zijn deskundige handen genomen. Mijn gekreun en gesteun zal op de gang vast wel vraagtekens hebben opgeroepen, maar allee : mijn onderstel voelde daarna toch wel beter aan dan dat het dee. Ik wilde net blij ( heul blij )  en dankbaar  ( heul dankbaar ) afscheid van hem nemen toen hij zei dat ...
 ik nog niet van hem af was na deze sessie. Dat stemde mij nog onbestemder dan dat ik al was. Wat moest ik hiervan denken? Tja, niet veel goeds...  Het kon nog wel een vier- of zesweekse 'date'  worden, zei de olijkerd vrolijk. Want er zat een heftige ontsteking in de peesplaat. Fijne man.
 ( Ik heb hem natuurlijk toch maar netjes bedankt want in nood moet je het hebben van zulken.)
Na deze fijne meeting wil ik in eerste instantie naar huis, maar gezien het feit dat het verzorgingstehuis op steenworp afstand ligt van de pijnbank fysiopraktijk, en aangezien het feit dat er wat 'ouwe getrouwen ' daar wonen, besluit ik om even naar binnen te gaan en bij deze en gene om het hoekje te kijken.  Even een babbeltje, een praatje.

Op nummer X woont een lieve dame die ik nog van vroeger ken in de tijd dat ik nog niet op de mooiste zandplaat van Ennel woonde. Wij logeerden  altijd zes weken in haar dorp en mijn ouders kwamen daar regelmatig over de vloer .
 Ik bel aan en zuster Klivia doet open. "Oh mevrouw is nog even in de badkamer maar kom maar verder. ' zegt ze. Uit mijn ooghoek zie ik ondertussen meneer Y op de gang met zijn rollator. Ook hem ik ken van vroeger, lang geleden ( dertig jaar )  zat hij met mijn oudste broer op een koor, en ze carpoolden ( dat woord was toen nog niet eens uitgevonden maar toch ) samen naar  hun avondje uit.  Meneer Y pikte broerlief op in zijn dure bolide en broerlief zat dan er prinsheerlijk naast met een stapel zangboeken, ik zie het plaatje nog zo voor me....
Meneer Y heeft geen familie hier wonen, zijn vrouw is lang geleden gestorven en zijn enige dochter in 2004 op jonge leeftijd. Er komt amper iemand bij hem op bezoek. Ik zeg tegen Klivia dat ik zo dadelijk wel kom  zodat zij de lieve dame rustig aan kan helpen en dat ik ondertussen even meneer Y dag ga zeggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Meneer Y ziet niet meer zo goed maar herkent mijn stem. Ik moet maar even bij hem binnenkomen want hij heeft mij iets moois te laten zien: een trouwfoto van zijn enige kleinkind -  die aan de wal woont.   'Áchja natúúrlijk ', zeg ik, 'U zou daarheen afgelopen jaar. Hoe was de bruiloft?' Hij kijkt mij aan en tranen vullen zijn ogen.  Ik ben niet geweest, zegt hij, en vervolgt; ' Ik was bang dat ik misschien niet goed zou worden en dan zou ik het feestje verpesten. Dus ik ben hier gebleven.'
Nu ben ík degene die natte ogen krijgt, er gaat een rilling over mijn rug. Deze man is 91 en is bang dat hij ergens  'ballast' wordt. Potverdorie bij familie nog wel, hoe erg kan het zijn? Hij wil geen blok aan het been zijn.... Is DIT de denkwijze van onze grijze, wijze generatie?
Het voelt als een blamage en als een falen dat deze ouderen zich kennelijk niet meer 'an publiek' durven te laten zien.
Hoe komen zulke ideeën toch in zijn hoofd, daar zit voor mij een groot vraagteken!
Ondertussen hoor ik zuster Klivia roepen dat mevrouw X klaar is, en ik zeg tegen meneer Y dat ik moet gaan, maar dat ik gauw terug zal komen en dat we dan samen rustig een kopje thee gaan drinken . 'Ja, zegt hij, kom maar gauw weer, ik zal naar je uitkijken.'
Hij geeft beverig een hand en vraagt of hij mij een kus op de wang mag geven. Terwijl hij mij gedag zegt en ik zijn kus krijg, zie ik weer tranen in zijn ogen. Ik zie zijn eenzaamheid. Levensgroot.
Met een brok in de keel neem ik afscheid. Ik zwaai nog even en stap dan binnen bij de lieve dame. Ze wacht mij op in haar rolstoel bij de tafel, een potje thee staat al klaar, ook ligt er al een bonbon op een schoteltje. Hoe welkom kun je onthaald worden?
De lieve dame heeft hier wel kinderen wonen, en ook kleinkinderen. Ik vraag hoe het met haar gaat en ik zie dat ze zich groot houdt.  ' Het gaat wel goed ' , zegt ze, ' ze wil niet klagen.'
Ook hier voel ik onderliggend verdriet. ' Ja, het gaat goed met de kinderen en de kleinkinderen maarja, ze zijn allemaal zo druk...  haar dochter ziet ze hooguit één keer per week.... een half uurtje.'  Weer voel ik rillingen en zit er iets geks in mijn keel.
Op haar tafeltje staat een foto van haar overleden man, ze kijkt ernaar en zucht..  ' Ik mis hem nog alle dagen, nu zit ik hier alleen... ' Ik zwijg en pak haar hand.
Hoe lang ik haar hand heb vastgehouden weet ik niet precies, maar in de stilte is er meer gezegd dan woorden hier kunnen vertellen. 

Reizen

Heet, het was gisteren en vanochtend bloedheet in het Brabantse land.
( Soms vertoef ik zo'n beetje aan de andere kant van Nederland, één en ander heeft met bepaalde werkzaamheden te maken waardoor ik soms wat kilometers moet maken.)
Ik was dan ook blij dat mijn neus vandaag weer richting Noorden stond, niet in het minst vanwege de koelere temperaturen. Hoewel ik een frommes van uitersten kan zijn,  ben ik qua temperatuur gematigd. Geef mij maar het zeeklimaat, daar floreer ik het beste op.  Maar terug naar de zinderende zon en de hete broeierigheid van onder de rivieren.  Het land van Maas en Waal kent zo zijn charmes, de zangerige taal, de zachte G en het goede bier. En niet te vergeten de Asperges. Daar zijn ze het lekkerst en mei en juni  zijn bij uitstek dé maanden van het witte goud. Lekker met 'n sausje of puur, een goed glas Pinot Gris erbij et voilà, smullen maar.
In de regel wordt er vaak zalm bij gegeten, maar een gebakken kaasje met walnoot en pecannootjes is ook heerlijk! Sinds ik mijn vlees-eten na dik 40 jaar aan de wilgen heb gehangen en mijn visconsumptie tot een zeldzame aangelegenheid heb gebracht, ben ik groot liefhebber van nootjes en kaasjes.
Gebakken asperges met gember en chili is trouwens óók heel lekker.

In de streek waar mijn Brabants logement is, woont een aspergerboer om de hoek. Naast mijn favouriete groente verkoopt hij ook aardbeien, en zulke proef je zelden!
Vers van het land, onbespoten en  zoet geurend. Ik zou er wel een badkuip mee willen vullen.  Oh, zalige aardbeien, paradijselijk fruit waar ik ook geen genoeg van kan krijgen.
Herman heeft goeie ideeën voor aardbeien, en uit zijn hand deel ik hieronder zijn/mijn favo AARDBEIEN-GENOT (klik op deze link ) 

Ik mag altijd graag met Herman op culinaire reis, er gaat werkelijk een nieuwe wereld voor je zintuigen open.

Wat minder te genieten was, was mijn reis up North. De temps zaten rond het midden van de twintig, maar in mijn rooie rakker zonder airco kun je daar dus rustig tien bij optellen. Dus met raampjes open en de blower aan begaf ik mij op de A73.  En dan kom je onderweg dus een aantal zaken tegen die helemaal niet noppes te genieten zijn zoals een varkenstransport met misschien honderden varkens.  Ik rook ze en niet alleen de geur van varkens, maar ook hun doodsangst. Een varken is een intelligent dier en weet wanneer er stront aan de knikker is.  Zoals elk dier trouwens. Weg zijn mijn dromerijen over asperges en zomerkoninkjes, en tadaa.... daar dendert de ellende met mij de snelweg op.
Onlangs was de slachterij van Tielt (klik op deze link) nog in beeld, en dat is aardig op mijn netvlies blijven hangen.
Ik keek de truck na met tranen in mijn ogen. Lachende varkentjes op de achterkant: diervriendelijk transport.

Maar hoezo diervriendelijk? Is dat het snufje buitenlucht wat ze krijgen? Misschien de eerste keer dat ze vogels horen fluiten? Ze zien niks want alles hermetisch afgesloten.
Opeengestapeld rijden ze lange kilometers.  Ze gaan een afschuwelijke dood tegemoet, de meest afschuwelijke dood! Een heet bad van 60 graden waar ze gedwongen in ondergedompeld worden zodat hun haren makkelijk van de huid getrokken kunnen worden ( voor de productie van schilderskwasten en dergelijke ) en dan geslagen en geschopt met verbrande huid naar het eindstation.
Hoezeer de mens ook diervriendelijk vlees wil, het slachten blijft altijd dierONvriendelijk, want zeg nou: wie wil er vrijwillig geslacht worden?  Niemand wil dood, ook geen varken. Of koe, of schaap of...

Mijn asperges blijven zonder zalm en mijn bbq zonder ossehaas.  Hebben die varkens vandaag in die truck weinig aan, maar ik weiger deel uit te maken van hun wrede dood.
Groente, rijst, brood of aardappelen: het kan heel goed zonder vlees.
En dan smaakt het eten toch een stuk beter.

Zomer of Herfst

Het seizoen weet nog niet wat het wil: zomer zijn of herfst worden.
Of gewoon allebei tegelijk. Geen wonder dat het allemaal verwarring brengt: je hebt ook mensen die denken dat het nog zomer is en gaan gewoon zwemmen in zee, al loopt half Nederland al met parka's en kekke mutsen.
Afgelopen weken was ik aan het werk bij een ouwe boer ( 87 ) en hij vertelde mij dat ik me maar moest voorbereiden op een heul strenge winter...
Ik vroeg of hij soms Piet Paulusma op de koffie had gehad. "Nee ' zei hij, maar ik kan het zien aan de grond '' ... dus ik ga buiten kijken en zie niks bijzonders.
Zegt hij: '' Er liggen onmeundig veul beukenootjes op de grond... dat betekent dat we een strenge winter gaan krijgen."

 Aha.

Juist ja. Boer Hylke fan Sytze fan Jort fan Sil ( niet de strandjutter ) heeft het mangsmal bij het rechte eind.
't Is maar dat u het weet: ik zou zeggen sla alvast honderd blikken unox snert in, koop koffie en suiker per dozijn, hak een bos om voor hout en zet de chocolademelk maar vast op. Laat die winter maar komen dan.

Ondertussen zet ik nog wel even een lekkere plaat op: ( word je ook warm van: voetjes van de vloer )

.

Yiiiihaaaa!

West-Terschelling is veranderd in West(ern) City met Saloons,  Drugstores,  Steakhouses en een hoop Bluegrass en Country.  En ja, trek je dansjurk maar aan, zet je hoed maar op ' and dance the Line '. 
Op 't Groene Strand spectaculaire paardenshows. Cowboys, indianen , cancan dansers, paarden, knallende lasso's en vuurwerk. Oogstrelend en adembenemend spannend.

Bijschrift toevoegen

Ik schrijf zondagochtend  01.36 uur. 

Buiten is het nu 19 graden, een stuk aangenamer dan binnen: 24,5...
Ik sta in de deuropening en kijk omhoog en zie een mistige ster.  Ik adem diep in ... de geur van rijpe kraaienbessen en nat zeewier, het zwoele briesje.. ..het geheel prikkelt mijn zinnen.
De natuur die zie je niet alleen, die ruik je, die hoor je, die voel je. Die proef je.
Zout op je huid, zout op je lippen.
Op de achtergrond hoor ik het zachte getokkel van een banjo.
Mijn laatste aanschaf  'The Gospel Collection'  draait achttien versjes in een uur. Johny Cash zingt over 'the greatest cowboy of them all ' ... Johny Cash over Jesus Christ . Grappig dat ze allebei dezelfde initialen hebben.( Ze lijken ook wel op elkaar, allebei behoorlijk temperamentvol ) . 
Hoe Jezus zingt kan ik alleen maar raden maar ik hou van die 'smokey voice' van Cash.
Dit  westernweekend doet me een beetje denken aan die temperamentvolle rockdominee van een paar weken terug , hij en zijn U2two band knalden ook behoorlijk in de zondagsdienst. ( Tussen haakjes, U2 heeft ook nummers van Cash.)West en de wijde omtrek schudde op haar grondvesten.  

Mooi om te zien hoe West een aanlegplaats is geworden, niet alleen voor boten en badgasten maar ook voor rockdominees, vuurvreters, cowboys en indianen.  Welk gezindte je ook hebt, alles is best in ons eigen 'Wild West '.
Yiiihaaaa!
 


 

Hoe het gebeurde

Stef *, een vriend van mij die elders in het land voorganger is ( predikant )  werd ooit geraadpleegd door een vrouw die vol haat zat jegens haar man. ' Ik wil niet alleen van hem af, ik wil hem met gelijke munt terug betalen. Voor ik bij hem weg ga, wil ik hem even erg kwetsen als hij mij heeft gekwetst.'
Stef stelde een ingenieus plan voor: 'Ga naar huis en doe alsof u echt van uw man houdt. Zeg hem hoeveel hij voor u betekent. Grijp elk positief trekje aan om hem te prijzen. Doe uw best om zo lief, attent en ruimhartig mogelijk te zijn. Laat geen kans onbenut om hem te plezieren en het hem naar de zin te maken. Maak hem wijs dat u van hem houdt En als u hem overtuigd hebt van uw eeuwigdurende liefde en het feit dat u niet zonder hem kunt, maakt u het af door aan te kondigen dat u wilt scheiden. Dat zal hem diep kwetsen.
Met een wraakzuchtige blik in haar ogen riep ze lachend uit: 'Schitterend, schitterend. Wat zal hij opkijken!
En ze deed het met verve, het  'doen alsof '. Er volgden twee maanden vol liefde, vriendelijkheid, begrip, onbaatzuchtigheid, complimentjes en kameraadschap.
Toen ze niet meer terugkwam, belde Stef haar op.'Bent u nu klaar om te scheiden?'
 Scheiden?' riep ze uit. 'Ik denk er niet aan! Ik heb ontdekt dat ik echt van hem houd.'

Door haar daden waren haar gevoelens veranderd.


* gefingeerde naam

BurgerKing

Na drieëndertig jaren geeft  koningin Beatrix de scepter door. Aan haar oudste zoon, prins Willem Alexander.
Koning Willem gaat hij heten, want hij wil gewoon gewoon zijn.
Dat is mooi. Sterker: dat is super mooi.
We hebben nu dus een échte BurgerKing!

Ei, ei wát 'n wark!

''Ei, ei, wát 'n wark om d'r uut te komm'n ', zucht het kuiken.
"Ei, ei , wat moai om joe d'r uut te zien komm'n", zucht Salty.

.. en laat ik de tuin mijn weiland voor wat het is, zit ik aan de koude wijn en olijven, lees ik mijn krantje 
( DvhN - alléén de weekendversie vanwege you.know.who. ) en duik ik straks de zee in met mijn honden....
Life's good!!

M(o)o(i)

Mensen waren druk bezig met allerhande voorbereidingen. Stoelen en tafels werden links en rechts aangesleept , kennelijk was er die avond wat te doen. Een paar ouderen keken goedkeurend toe.
Op de achtergrond klonk bekende muziek uit de boxen.
Opgewonden liep ik de zaal in.

'Hier gaat het dus in juni plaatsvinden', zeg ik hardop.
' Moi', klinkt er vanachter de bar, en vervolgens;  ' Wat giet hier in juni plaots vind'n?'
Ik draai me blozend om naar de stem achter de bar en zeg 'Moi' terug tegen een vriendelijk lachende meneer.
'Ja, zie, ik kom hier in juni om een optreden mee te maken van Daniël Lohues'.
Een lange Oohhh... is zijn reactie.
 'Ja ', vervolg ik, 'het is een verjaardags-c.q. afscheidskado voor mijn leasemem '.
'Joen wat?' zegt hij.
'Mijn l e a s e mem', herhaal ik langzaam.
Wa's dat?' luidt zijn wedervraag.
 'Dat is niet wat, maar een zij ', zeg ik. 'Zij is de mem ( in Friesland zeggen ze tegen moeder  'mem ' ) ,   van mijn vriendin. En, sinds de dood van mijn eigen moo ( in Tukkerland zegg'n we altied moo ) , een tweede moo/mem geworden. Ofwel ik leen haar af en toe van mijn vriendin. Ofwel ik 'lease' haar. Ofwel we hebben elkaar zo'n beetje geadopteerd, zij mij als lease-dochter, en ik haar als lease-mem. Vandaar de naam.'
' Oh... das aal mooi daon. ' zegt de man.
'Psies', zeg ik,  'en daar ben ik nog altijd enorm blij om.'
'As 'k joe mooi begriep dan is 't dus een feestje veur hoar, veur haor verjaardag? Maar werom dan ok veur ofscheid?'
'Omdat ik weg ga, vér weg ga.' zeg ik.
'Ik wil emigreren.'
'Zooooo..., da's mooi wat. En waor goan joe hen dan?'  vraagt de aardige man belangstellend.
Ik haal diep adem en zeg; ....


Wordt vervolgd.

Moi

Langzaam verdwijnt Harlingen uit mijn zicht, een wereld van wit en grijs komt er voor in de plaats.
Bepaald niet opwekkend, en dat terwijl de dag zo mooi begon. Gestaag varen we over een  grauwgroene zee. Hier en daar een wit schuimkopje.
De boot is niet vol. Een handjevol eilanders die een dagje zijn wezen shoppen in Harlingen zitten aan de koffie, krant of patat. Het bovendek is leeg op twee toeristen na. Toeristen kijken nu eenmaal graag uit raampjes.
Mijn krant is uit en de koffie is op. Af en toe werp ik een blik naar buiten om die vervolgens weer gauw af te wenden. Ik wil niet dat de troosteloosheid plaats neemt in mijn hoofd.

Vanochtend was het juist zo lekker, de zon scheen mooi in het knusse Erica.
Jawel, ik was in Drenthe.
Niet zonder doel natuurlijk, want om zomaar  'effies een paor hunderd kilometer  uut de richting te rieden ' moet ik wel een reden hebben.
Ach, wat was het heerlijk om over de Siepeldijk te rijden, en wat scheen de zon mooi in het water.
En de brug leek wel opgepoetst, zo glansde hij. De mensen trouwens ook, wie ik ook zag, ze hadden allemaal een glansje om zich heen. Vrolijk en goedgemutst.  Zonder mij te kennen groeten de mensen mij met een opgewekte  'Moi'.
Ik  hoide en moide er vrolijk op terug.
Bij de plaatselijk supermarkt kocht ik twee bananen en een krant, een  Dagblad voor het Noorden, versie Drenthe. Ja, dat is leuk.
Ik hou van regionale kranten, niet alleen vanwege de betere verslaggeving van het wereldnieuws, maar ook om de gezellige ins- en outs van de plek zelf.
Een NRC, AD of VK koop ik niet gauw ( of er moet een interview in staan van Daniël Lohues , dat dan weer wel ).
Zo langs de neus weg vroeg ik aan de aardige kassamevrouw waar 't Schienvat was. Want dat kon mijn mijn bejaarde uncle Tom namelijk niet  vinden.
Heel vriendelijk zei ze dat het na de stoplichten links was en dan  de eerste weg weer links , en dan was ik er al. Achja, zo groot is Erica nu ook weer niet, maar ik vraag liever dan dat ik rondjes rijd. Per slot had ik niet lang tijd omdat ik de middagboot van drie uur moest halen.
Twee keer de hoek om en daar lag 't  Schienvat .
Juustum!
't Zag er precies zo uit als op de website.
Ik parkeerde mijn redfruit keurig in het vak en stapte uit.
Zou ik wel of zou ik niet?? Achja, toe maar, vooruit met de geit. De deur stond toch al uitnodigend open.
Ik stapte over de drempel en hoorde achterin het gebouw wat stemmen, mijn nieuwsgierigheid won het van de verlegenheid en ik liep af op het geluid.

Wordt vervolgd.