Even Vesperen

Een mens kan het zichzelf behoorlijk moeilijk maken.  Er zijn van die tijden dat je van alles wilt maar niets kan, simpelweg omdat het totaal anders loopt dan jezelf gepland had. Zie er dan maar een draai aan te geven, en dan wel zó dat je niet meteen als draaideur functioneert.
Der in en der uit. Van ut één in ut ander.

Ik had gepland om tussen mijn ochtendienst en kuis-afspraak eventjes met de beentjes omhoog te gaan. Simpelweg omdat meer dan 9 uur achter elkaar staan mij niet lukt.  Dan mag ik wel betonnen steunkousen dragen maar die zijn nog niet in de maak...
Maar tussen ochtenddienst ( wekkertje loopt af om twintig over vijf ) en een kuis-afspraak zijn er ook nog twee viervoeters die dolgraag een rondje om willen, moet de kliko weer naar binnen, moeten de waterleidingen gecheckt worden en schreeuwt de wasmachine dattie klaar is en weer leeg wil.
En passant mag ik dan ergens tussendoor een boterham met pindakaas achter een knoop douwen en dan - als ut mee zit -  effies met de onderdanen omhoog.

Maar vandaag mag het pvd toch níet. De timmerman komt in mijn pauze langs en ik mag ook nog even leuk - joepie- de buurtsuper in van mijn baas vanwege het een en ander wat nog nodig is voor de dag van morgen.
De postbode komt langs en mijn telefoon gaat tien keer.
Kijk, dat had ik vanochtend om twintig over vijf niet in my mind.... 
Dus niks de beentjes een uurtje omhoog, ze blijven in de door-hol -modus...
Tot vanavond half acht.
Uiterlijk.
Dan ga ik hoedanook in de ruststand.
Sinds mijn pleegpuubs en de ontdekking van Daniel Lohues heb ik er een gewoonte van gemaakt om in de tijd voor Pasen de vespertjes in de Kattelieke kerk mee te maken.
Heerlijk rustig een half uurtje geen whats-app of what's up, geen mail, postbode of telefoon.
Gewoon een beetje stilte die niet verstoord kan worden door de hectiek van buitenaf.
Even  ' Vesperen....'
Ik denk dat het mijn woord gaat worden voor 2013.





 

Oja...

Niet dat ik nieuwsgierig ben, maar ik wil wel graag veel weten.
Waar ik nou enorm naar nieuwsgierig ben, is wat jíj altijd in huis hebt.
Bij mij zijn dat hondenbrokken.

Het is wel eens voorgekomen dat mijn visite haar/zijn billen moest afvegen met zakdoekjes of een stuk keukenpapier.... Gelukkig nog nét niet met een nat washandje.
Offeuh..  dat mijn visite de koffie bitter moest drinken omdat de suikerpot leeg was  ( gebruik zelf nl geen suiker ), de koek op was ( ben zelf dikke vreetzak ), of ergerder: de koffie op was.
Tja. Ze kwamen dan écht bij mij op de koffie....  $
Offeuh.... dat ik zelf 'n heul romantische avond wilde hebben maar dat ik/hij/wij de kaarsjes er dan maar bij moest verzinnen. Tja. My middle name is Kootje-Chaootje.  Ik vergeet nog wel es wat.

Vroegâ had ik met enige regelmaat een lease-mem die mij wat op de rit hield.  Of twee pleegpuubs die heul goed waren in het onthouden van wat  'best wel' noodzakelijk was. ( Vooral chips, geloof ik. )
Maar in de nieuwe tijd ( lees: single, zonder kinderen met 2 honden ) moet ik 't alleen doen en Lobbes 1 en Lobbesje 2 zijn niet zulke goede boodschappenbriefjesschrijvers ( mooi woord voor wordfeud )
Het zal wel in mijn genen zitten , ik kan mijzelf daarin niet zo goed veranderen.
Iemand een oplossing?

Nieuwe kuikens...

Op de dag dat er twee uitvlogen ( mijn pleegpuubs ) , kreeg ik er twee voor terug....

Wijsheid van mijn oudste pleegpuub

Dan ben je zestien jaar en dan heb je al heel veel dingen door in het leven....daar moet je dan ook een kind voor zijn voor wie het leven geen makkelijke start heeft gehad... denk ik dan wel eens.
Oudste is wijs voor haar leeftijd...  ( soms wel eens te wijs...)

Sinds kort hangt er een brief op onze koelkast met onderstaande tekst.
Hoe toepasselijk lijkt het ineens, nu ons afscheid voor de deur staat...

"You can close your eyes to the things you don't want to see, but you can't close your heart to the things you don't want to feel. "

Nog een paar dagen en dan zit ons samenzijn,leven,en -wonen er na ruim drie jaar op.
We weten inmiddels alle drie dat afscheid nemen bij het leven hoort, maar soms zouden we onze ogen er wel eens voor willen sluiten. Ons hart even afsluiten voor de pijn en tranen die daarmee samengaan.

Laten we geen afscheid nemen , laten we vooral geen afscheid nemen... want we willen en kunnen elkaar niet  missen.
We lopen hooguit even een andere kant uit in ons leven... maar laten de deur open.
Ons hart is ons huis en ons thuis.

Afscheidsparty van klas 2B

Is het wel een afscheid?
Ik geloof er eigenlijk niks van. De onderlinge band is goed en hecht.
En ook al vliegen deze jonge vogels straks allemaal een andere kant uit...
ze weten elkaar vast weer te vinden.

Uitvliegers

Over drie weken vliegen mijn ' kuikens ' uit...zijn ze geen prachtige zwanen geworden?

Gebilde spieren, piek sufferen, wortels & terror

Uitspraak  - in sneltreinvaart - van oudste pleegpuub naar jongste pleegpuub,  bij de uitleg van wiskundewortels;
"Doe niet zo wijsneuzig.  Drie keer drie is niet de wortel van negen maar de wortel is drie van negen"

Uitspraak van pleegmoeder die de zondagdienst wilde inleiden met haar
'preek ';
'' Ik heb me piek gesufferd waar ik het deze keer over wilde hebben ".

Jongste pleegpuub huppelend van wad naar huis; " Ik vind dat ik best wel gebilde spieren heb".

Oudste pleegpuub bij aankomst Formerum a/z; " Is dat asielzoekerscentrum nog steeds niet geterroriseerd?
( Ze bedoelt : gerestaureerd )

Jaa.... het ging lekker vandaag ;)

Niet als een aap, niet als een beer, maar een dierentuin-vol (!) trots ben ik op die oudste pleegpuub.
Ze presteert het toch maar om op dat podium te gaan staan!
Enja, ze  (het meisje met het blauwe jasje)  kan heul , heul, heul goed zingen, en dat zeg ik niet omdat ik een trotse pleegmama ben, maar omdat het écht zo is!

Hurde wyn

Een stevige Zuid-Wester wind,  kracht 9,  doet de Terschellinger haven onderlopen.

Dit was nog maar een uur vóór de vloed zijn hoogste punt zou bereiken...en natuurlijk gaan we dan - eilander eigen -  kijken hoe de dijken erbij liggen én hoe het op de haven is. Of de  'Westers' nog droge voeten hebben...

Inmiddels zitten oudste pleegpuub en ik weer warm en 'noflik ' thuis voor de buis terwijl  buiten de wind huilt.
Voorbode voor een spannende nacht....
Ik doe maar vast een schietgebedje voor alle zeelui.... ondanks dat storm altijd de (jutters-)kriebels geeft want misschien ligt morgen het strand vol jutgoed...