zondag

Reistijd.

Zondag.
Al had ik totaal geen zin om vanochtend mijn bed uit te komen - lag er gisteravond vroeg in - ik besloot om er toch maar uit te gaan.
Tien voor acht: een krisse tijd daar ik meestal rond de klok van negen op sta op mijn vrije -uitslaap- dag.
Na een uurtje rondpielen wat meestal bestaat uit Herman bevrijden, thuislevende afhankelijken voederen c.q. verzorgen, 2 bakken koffie drinken en ondertussen mijn mail checken, een lauwe douche en dan maar es in de kleren, belde ik J op om te zeggen dat ik me bedacht had.
Uit mijn humeur de avond ervóór had ik besloten alles af te zeggen voor de zondagochtend.

Gisteravond was namelijk niet zo fijn. Eigenlijk de hele dag niet.
De avond er voor was ik me te buiten gegaan aan een tigtal rosé 'tjes en een grote hoeveelheid Kent. Mijn hoofd was de dag er op - gisteren dus - in een niet zo'n fijne stemming.
Maar soms drijven 'de wolken des levens ' je als mens wel eens in een hoekje en ga je tegenspartelend en al in het verweer met je zogenaamde soldaten.
Mijn helpertjes zijn rosé en cigaretten. ( ja, oude spelling, vind ik mooier. )
Niet dat mijn helpertjes ook daadwerkelijk vechtertjes zijn, integendeel: ze zijn hardstikke surrogaat. Maar voor de time being lijken ze wel wat.
Soms wil je gewoon even niets voelen, en al helemaal niet dat je je soms afgewezen voelt.
Eigenlijk vechten ze dus tegen mijzelf, want ze nemen niks voor me op, betalen geen losprijs en de enige vuurlinie die er te zien is, is het einde van mijn gloeiende peuk.
Het is mezelf voor de gek houden. Ik zie het zelf ook wel in, en zeker na vanmiddag.
Goed gesprek met vriendin I , in een leuke strandtent ergens op dit eiland.
Waarom willen we als vrouw toch altijd perfectie nastreven, het goed willen doen, de ander pleasen? En daarom jezelf wegcijferen? Het gaat vaak ten koste van ons zelf, ons eigen welbevinden. En een staat van perfectie bereiken we niet, hoe hard we ook ons best doen.
Het walhalla van de ultieme state of being is vaak een desillusie.
En ondanks - of dankzij - de pijn die op tafel komt is er ook een stukje verlossing voor een hart op drift: vrouw zijn is óók het hebben van onhebbelijkheden en onvolkomenheden.
Perfectie willen we vaak nastreven, maar het is net als de wind: niet te vangen.
En: imperfectie mag er zijn, verlies mag je voelen.
Dus : er dwárs doorheen. En als het wijntje en de cigaretten even het gevoel op time-out zetten: da's oké voor korte tijd.
Maar daarna wel weer de draad oppakken en weer verder.

Mijn besluit ligt er: ik sta weer op, veeg mijn knieën af, gooi wat vriendinnen- balsem op mijn lege handen en ga weer verder.
Per slot is het eindstation nog niet bereikt en heb ik nog een reistijd te gaan. Ook al is dat met vallen en opstaan.
Wie weet waar het me brengt.

3 opmerkingen:

Sylvia zei

Goh, ik weet niet of de oorzaak hetzelfde is, maar op dit moment voel ik me net als jij...

Heb gisteren voor het eerst in 11 jaar een pakje sigaretten gekocht trouwens. Zegt ook wel wat.

Hang in there... dan doe ik dat ook.

Salty Letters zei

@ Zuster_Klivia:
Hangen mag, voor even dan.
Ik wil niet het gevoel houden van de lange,luie hangmat. Per slot gaat het leven door,zoals de Friezen zeggen:'De Tiid halt gien skoft'.
Hangen mag, maar daarna er weer tegen aan. Het leven gaat door en ik wil er niet teveel van missen ;)

Sjoerd zei

Jezelf bij het nekvel pakken en een schop onder je kont geven...