Vogelen

Op mijn zandplaat valt momenteel veel te beleven... er is een feestje gaande wat 10 dagen duurt.
Een léuk feestje, want het is al 35 jaar op herhaling.
Op zo'n feestje valt er heel wat uit te vogelen: wat is waar, wanneer is wat en ook waar is wat?
Al die feestgangers zijn eigenlijk dus een soort vogels. Trekvogels wel te verstaan. Want zelden blijven ze lang op één plek.  Heel het zilte land wordt hier onderzocht, bekeken en besnaveld.


Je hebt de nieuwe generatie Oerolhippies ( weinig ) te herkennen aan overdadige rasta haren, veel kleurige 'zweetshirts ' , een hoop idealisme in de uiting van peacetekens, en ze drinken voornamelijk karnemelk. Paradijs vogels.

Je hebt Oerolyuppies ( veel meer ) te herkennen aan immer een glas GROENE thee voor hun neus, duuuure merkkleding, hoge hakken op het strand en voor de heren de pantoffelschoenen. Hip met een  ' snelle look '  dus.
Dus wél een elektrische fiets want alles moet snelsnel...nietsmissen.  Duh.
Het enige wat eigenlijk snel aan ze is, is hun gebrabbel: dat is gebabbel met een stadse RRRRR. Rrrete irrrrritant.  Vrrrreemde vogels want amper te verstaan.


En je hebt OerolJIPPIES ( heul veul ) : de 65-75 plussers ( hippies van 35 jaar geleden ) ook wel te herkennen aan hun bloemkoolkapsel: Wit.Grijs.Of een combinatie van wit en grijs. Al dan niet met permanentje... én ja: ook een elektrische fiets. want ja... ze willen nog zo graag  (hip en ) snel zijn.
Bijna vleugellam maar toch: Dappere Dodo's.

Wat het thema wordt van Oerol 2017? Ik denk  'Vogelen.'

Vogelen of Oerolact?

Een tijd voor alles.... om te zoeken , om te vinden.....

Met een nieuwe maan komt er weer een nieuwe tijd... een tijd om te slapen , een tijd om te waken, een tijd om te verliezen maar ook een tijd om te vinden.  Prediker schreef er over, en nu , zoveel eeuwen later schrijft een jong meisje er over......



Er zijn weer parels aan Neerlandse stranden te vinden....
Muzikale parels welteverstaan.
Via Daniël Lohues en Bernard Gepken kwam ik deze tegen:

Mooie Parel....


 'Ik heb mijn tas gevuld,
met vertrouwen en geduld...'

Vogelen

Voor de tijd van het jaar geeft het weer vogels...trekvogels in soorten en maten. Vooral met maten.  Oerol hangt in de lucht en ook dát trekt vogels.Vreemde vogels.
Vreemde vogels hebben daar echt een neus -zo u wilt, snavel- voor. Hongerige trekvogels, zo'n 50.000 plusminus, op zoek naar cultuur, kunst en vooral: verbeelding. Want niet alleen de snavel wil, ook het oog.

Vandaag de blikvanger op de pier. Een levensgrote fuik. Eenmaal er in gevangen begint de magie...

Om dat te ervaren en uit te vogelen zul je toch echt een bootticket moeten kopen. Tenzij je je zilveren vleugels hebt....

Met een grote G

Aahhhh....lieve sterretjes, deden jullie deze mooie uitvoering nu speciaal voor mij??#terugfietsennaarhuisonderdemooistesterrenhemel=GenietenmeteengroteG

Genieten

Klik op de foto voor een uitvergroting

Neem dit plaatje in je op voor 1 minuut.
Sluit je ogen.
Hoor je de wind en het kruiend ijs? Ruik je de zilte lucht?

Mooi hè?

Dat is de zin van 't leven... genieten van al wat om ons heen is.

FairyTale of Fair Verhaal?

“Miracles are a retelling in small letters of the very same story which is written across the whole world in letters too large for some of us to see.”

Ben dol op die man.
'Wie ? ' vraagt u mij nu,  ' Je nieuwe liefde '?
Nou nee, niet die. Die moet nog geboren worden. Niet de man, wel de liefde. Maar dat terzijde.
Neej, ik heb het over C.S. Lewis.
U weet wel, de schrijver van de Narnia boeken. Die later zijn verbeeld in wondermooie Narnia films.
Wat een man. Wat een verhalenverteller pur sang.
Ja, ik ken ook andere verhalenvertellers , maar die stoppen bij de omvang van hun stoer gevangen snoek, of de technische snufjes van hun Citroën DS, ook een soort snoek maar dan anders.
Nee , échte verhalenvertellers laten het kind in je ontwaken, nemen je mee naar een wereld waarin wonderen net zo normaal zijn als een boterham met pindakaas.....
Je hoeft je ogen maar te sluiten en je oren te openen, en je bent daar.  Fantastisch gewoon. Wat groot is wordt klein ( monsters ) en wat klein is wordt groot ( je kunnen, je weten, je daadkracht ).
Kinderen die sterke prinsen en prinsessen zijn, die dieren verstaan en ermee samenwerken.  Een land waarin het kwaad geen recht van spreken heeft en alles op alles wordt gezet dat iedereen in vrede en rechtvaardigheid leeft. Een goed land van 'alleskanalsjemaargelooft'. 
Da's een gave. Echt vertellen zodat wát er in je verbeelding is, werkelijkheid wordt. Werk in uitvoering. Een soort geloven ter plekke.
Nu was Lewis ook een gelovige en is 't misschien daarom dat zijn verhalen zo'n kracht hebben.

Als vertellen al uit geloven voortkomt, waar komt de werkelijkheid dan uit voort? Uit je verbeelding dan toch? Dus wat je gelooft, wat je vertelt, wordt jouw werkelijkheid.
Dat lijntje kunnen we doortrekken naar: Wat ik geloof ( oei, ik geloof dat het slecht gaat met de economie ), is wat ik vertel ( dagelijkse politiek in de media ) is de werkelijkheid ( de nachtmerrie van leegstand van winkels, duizenden bordjes met huis te koop, een groei aan werkloosheid, etc. ).

Ik wilde dat dat die Lewis nog leefde, dat hij ons land zou bezoeken en een plekje vond in een mooi torentje,met daarin een fijne stoel met rode pluche.... En dat er dan allemaal kleine politieke mennekes en mevrouwekes dáár,  aan zijn voeten , op de grond, plaats namen en gingen luisteren naar de wondere wereld van 'alleskanalsjemaargelooft '.
En dat ze dan zouden gaan geloven in die wonderen, het dóór zouden vertellen aan de mensen en die zouden het ook weer geloven en doorvertellen en zie daar... de werkelijkheid zou zijn  ... Een land waarin het kwaad geen recht van spreken heeft en alles op alles wordt gezet dat iedereen in vrede en rechtvaardigheid leeft. Een goed land van 'alleskanalsjemaargelooft'.
Dat is dan geen sprookje meer.


Helaas is Lewis niet meer onder ons. Hij kan het ons niet meer vertellen, maar hij heeft zijn verhalen achtergelaten en nu is het onze beurt.
Verhalenvertellers te worden...
Scheppers van wonderen te worden...
Wat een uitdaging.

 

(M)ooien

's Avonds loop ik altijd nog een rondje met de honden.
Honden blij, ik blij. Want er niks ( nouja , bijna niks ) mooiers dan voor het slapen gaan nog even een frisse neus te halen, genieten van de polder, het bos of de feestvreugde van de allengs voller wordende (jeugd)campings.  Je weet maar nooit wat je hondenneus in de bosjes vindt, en afgezien van voorwerpen die ik niet bij naam zal noemen, ligt er meestal wel iets eetbaars in de vorm van een halfvolle pizza-doos, een zakje krentenbollen of - echt waar -  een doosje frikadellen...  Mijn honden hebben er zogezegd een neus voor.
Maargoed, het is niet alle dagen hondenbuffet  en zo liepen we vanavond door de polder naar dijk.
De zon had haar dag er bijna op zitten en sloop op kousenvoetjes langzaam naar het westen... een warme gloed nalatend. Heerlijk , om in die nawarmte wat mijmerend te lopen...
Mijn gedachten maakten een sprongetje richting verleden en toekomst.

Vorig jaar om deze tijd liep en fietste ik veel en zoog alle beelden , geluiden en geuren op alsof het een kunstwerk was wat bewaard diende te worden.
Eigenlijk kwam het proces toen al op gang, wist ik onbewust dat er een tijd zou komen dat ik dit niet meer als dagelijks elixer zou kunnen absorberen. Maar...
We zijn een jaar verder en ik loop en fiets hier nog.
Maar waar loop ik straks?
Als ik een voorstelling probeer te maken, mislukt dat jammerlijk.
Ook al weet ik waar ik naar toe ga.
Eén ding is zeker : schapen zijn daar ook, alleen zullen ze niet op een dijk staan.

Paeonia Lactiflora

Mijn lievelingsbloem is de pioenroos. Vanwege haar tere schoonheid, haar zachte geur en kleur.
Haar kwetsbaarheid. Ze staat symbool - voor mij - voor het leven.
Een goede tweede plaats is er voor de zonnebloem.
In wikipedia en andere sites kun je de betekenis van bloemen vinden.
Welke is jouw favoriet, en waarom?


De pioenroos dankt zijn naam aan Peaonia, leerling van de Griekse God voor geneeskunst. Daarom symbool voor gelukkig leven en gezondheid.
In China staat de bloem voor waardigheid en rijkdom.

Draadjes

Ik heb wat met draadjes.
Regelmatig leiden ze bij mij naar een rafel aan de zoom van een jurkje, of een mouw van een gebreide trui.
Regelmatig leiden ze mij naar iets, een plek of iemand.
Draadjesvlees vind ik  bijvoorbeeld een erg lekker iets. Vooral in combinatie met verse sperciebonen of spruitjes en jonge aardappels...
Iets anders leidde ooit ( in 1990 )  tot bungy-jumpen. Dat heb ik dan ook gedaan :  ' op é kop oan ien elastiekien ',  hangend boven een rivier.... op een  very speciaal plekje in de wereld.
Soms raak ik de draad ook wel eens kwijt, weet ik plotsklaps niet meer waar ik het over zou hebben.
Zie dan maar eens de draad weer op te pakken. Kan lang duren. Soms wel een week.
Vindt vooral plaats op woensdagen.  De zogenaamde midlifeweekcrisis.

Als ik iemand erg leuk vind ( in de zin van erg erg erg erg leuk en in de zin van man ) dan vind ik het wel eens lastig om ermee voor de draad te komen.
( Vooraleer ik een bekentenis afleg ben je 6 maanden verder )
Daarentegen heb ik geen enkele moeite om  tegen de draad in te gaan.
Mijn collega's kunnen daar over meepraten. Dit evenement kan zich binnen 2 minuten ontwikkelen.
 
Mijn hele leven  -  wat ooit begon al zwevend aan een strengeltje  in de buik van mijn moeder -  hangt ook aan draadje, niet aan een zijden draadje, maar wél aan de  DNA-strengel van mijn ouwelui.
De  rode draad die door mijn leven  heen loopt.....

Daarnaast ben ik verweven met m'n  familie en wat vrienden hier en daar.
Al die draden bij elkaar zien er uit als een mooi kunstwerk, zoiets als hieronder...

Al die draadjes houden de boel mooi bij elkaar...

                             

Gezocht !

 Wie o wie kan mij helpen aan het boekje van Daniël Lohues, " Zes jaar vrijdagmiddag "?
In  ruil voor zijn nieuwste cd "Hout Moet" ?  Of anders een leuke cd van Hessel van der Kooij??

Zegmaar ofzo

Het blijft een rare tic van mij; mensen steeds willen wijzen op hun taalgedrag.
Neem nou stopwoordjes, he-le-maal kriegel word ik er van.
Jeukuitslag kan ik er van krijgen, verhoogde hartslag, rode koontjes,verkrampte maag en braakneigingen.

Het lijkt ook wel alsof er met de dag nieuwe stopwoordjes bijkomen.
Geboren uit de krochten van bekende nederlanders die ineens interessant willen doen, of politici die bij gebrek aan inhoud stiltes opvullen met dubbele zinnen. Zegmaar.
 'Zegmaar' is zo'n woordje dat sinds 2007 intrede heeft gedaan in Nederland. Bij excuus van een politicus wiens naam ik ben vergeten maar nog wel z'n gezicht kan herinneren. Hij was destijds 'de ideale' schoonzoon van half Nederland ( schoonvaders hadden niet zoveel met hem, het waren meer de schoonmoeders die er op zaten te geilen dat hun Cecil, Jacomijn of Isa dat lekkere brokje mee naar huis zouden nemen. ) Iedere keer als ik iemand 'zegmaar ' hoor zeggen,  zie ik zijn kop weer voor me.

Het meest ergerlijke aan stopwoordjes is dat ze zich verspreiden als een griepvirus.
Moet de halve bevolking ingeënt worden.
Blijkt dat de helft ervan weer imuun is....
Ook wordt er om de haverklap ( raar woord dat we eigenlijk niet meer kennen in de oorspronkelijke betekenis ) het woordje  'oké  ' gezegd. Dat klinkt altijd als 'oké, goed, fijn of leuk.
"Ik heb vandaag even mijn werknemer de waarheid vertelt"
"Oké "
'Ik heb hem verteld dat hij ontslagen wordt ."
"Oké "

Nou, zo oké lijkt me dat niet .
Oké is dus niet altijd oké, goed, leuk of fijn.

Ander opmerkelijke rarigheid: 'Ofzo'.
Komt altijd aan een eind van een zin en stopt altijd in het luchtledige.
"Nou, ik vind het best raar ofzo".
Is het raar of is het nu iets anders?

En dan nog de 'Hè's  ',  'Dus... '( Dus wat ? Meestal komt er geen gevolgtrekking van de inhoud van de eerder uitgesproken zin en is het dus (!) een leeg woord )   'Noukijk '  ( Wáár dan ?? ) , 'Weetjewel ' ( Nee, weet ik niet ) 'En dergelijke '( Welke dan ? )  'Zo dan  ' ( Hoe?? ) .
Noem maar op.

Horendol word ik er van. En u / jij ?

Open

In de kleine dagelijkse dingen kan het geluksgevoel je zomaar ten deel vallen.
Het was een gewone dag , gewoon een standaard doordeweeksedag met de typische doordeweeksedaagse werkzaamheden. Bestellingen doen bij onze muziekleverancier en de technische groothandel  en daarna de klanten bellen dat hun bestellingen binnen zijn gekomen danwel onderweg zijn.
Ook de koffiepauze was idem als andere dagen: hectisch ( veel telefoontjes tussendoor ) en gezellig. De koffiepauze is ons sociaal hoogtepuntje van de dag: over en weer  grappen maken en - als 't zo uitkomt - elkaars lief en leed delen.
Dat laatste is best bijzonder. 
Ik werk in een mannencultuurtje en dan is het meestal een andere manier van communiceren dan alleen met vrouwen.
Ik hou wel van die mannenpraat, die vaak ( hoe kan het ook anders ) over techniek gaat en nogal  'to the point ' is.
Niks geen omslachtig gedoe. Geen communicatieve omwegen.
Gewoon van A naar Beter. Lekker  open, lekker duidelijk.
Vandaag vertelde collega B dat hij papa wordt.
Tussen een slok koffie en een hap van een tompoes door.
Zo doen mannen dat.

Aan het eind van de dag vriendin H gesproken. Ik had al een tijdje niets meer gehoord en maakte me lichtelijk wat zorgen. Haar afgelopen jaar was niet zo florisant. Een relatie die niet lekker liep, ( lees: meneer liet haar gewoon barsten ergo: liet niets meer van zich horen )  , een depressie, én een groot vraagteken van hoe het nu verder moest boven haar blonde koppie. En dat terwijl ze afgelopen jaar druk bezig was geweest haar leven in Nederland af te sluiten om met bovengenoemde meneer een leven in het buitenland op te bouwen. 
Alles was voor haar gevoel geregeld en nu was er ineens niets meer dan alleen de leegheid van een grote desillusie. Voor haar gevoel zaten alle deuren op slot.
Groot was dan ook de verrassing toen ik haar vrolijk en giebelend aan de foon kreeg.
Ze had visite dus we hielden het even kort.
Helemaal blij vertelde ze me dat ze iemand had ontmoet op de trouwdag van haar zus vorige maand. Die iemand was een kelner en kwam op een gegeven moment wel heel vaak langs met een glaasje appelsap. Onder haar vijfde glaasje appelsap lag een briefje met zijn telefoonnummer...( zo doen mannen dat )
Kennelijk stond er in die trouwzaal van haar zus wél een deur open.
Totaal onverwacht kwam er dus een leuke verrassing in haar leven.  
En die leuke verrassing stond nu - vandaag -  bij haar in de keuken iets lekkers te bereiden.


Happiness often sneaks in through a door you didn't know you left open.

In kleine momenten ervaar ik vaak een grote verwondering en dankbaarheid.
In de koffiepauze at ik mijn appel, een elstar. Zo op het oog heel gewoon. Totdat ik ineens door had dat een appelboom daar een heel seizoen aan had gewerkt. Een heel seizoen voor een appel!
Een groots proces voltrekt zich in het kleine.

Dinsdag.
Zwiepende takken en roffelende regen...grijze woeste wolken die gierend door de lucht hun weg vervolgen.
Voor het gros van de toeristen is het vandaag een koude en vooral natte tegenvaller maar zelf hou ik wel van een beetje zomerstorm.
Houdt de boel in balans.
Tuulk is het fijn om in je hempie aan het strand te banjeren of de zee in te duiken maar wat is er er mis met zomerregen? Daarin kun je ook pret hebben, lekker dansen met je voeten in de plassen. Kinderen weten dat beter dan volwassenen.
Wij raken gauw uit balans door de toestand van het weer, worden chagrijnig en mopperen er al gauw over.
Sacha van acht zal het om het even zijn.
Hij vermaakt zich wel. Hij ziet in elke wolk een sprookje, in elke plas een zee van een uitdaging.
In het kind is soms meer balans te vinden dan in de grote mensen.