Goeie ( vrij-) dag, Bach ....

Muziek.
Waar zouden we zijn zonder muziek?
Muziek laat je dansen, glimlachen, huilen, nadenken,bewegen, verwonderen, ja,  noem maar op.
Muziek.
Het raakt je ziel.

Bij ons thuis klonk altijd muziek.
Live. En niet alleen op zondag.
Een Pa die op zijn Hammond orgel, viool,banjo, pianola, luit, trompet, accordeon, trekzak, hobo of citer speelde.  Ja, ons Pa kon er wat van..
Een zingende Ma.
Twee broers die er dagelijks mee bezig waren;  numero Un op orgel en accordeon, en, numero Dos op klarinet. 
En, Tres, 'lest best'  het nakomertje op de sopraan-fluit.
Con quotro oscilación parásita pavimetator el pasa  vanadio allegarsa.
( Ofwel: Met vier jaar floot ik alle stratenmakers van straat. ) 
De liefde voor muziek werd ons met de paplepel ingebracht...

Het was een vrolijke bedoening.
Meestal.
Want oefenen , oefenen en oefenen tot je paarse stippen zag was de andere kant...
Fluit werd ingewisseld voor óók Hammond, alt-fluit, trompet en gitaar.
Oja, ook een alt-sax vloog nog even door mijn vingers.
Maar dat was toen.
En toen is heel wat jaar gelêe...

Inmiddels is er één en ander veranderd.
Pa en Ma begeleiden al een decenniaatje of twee  '  't Hemels Engelen Koor '.
Broer ' Un ' zingt volgens mij alleen nog onder de douche en heeft zijn orgel en accordeon in de wilgen gehangen.
Broer  'Dos'  klarinettetterd er nog vrolijk op los. Al dan niet met zijn eigen family-band. Maar alleen op zondag, want doordeweeks dirigeert fluit hij zijn hoogste lied tussen de warme broodjes brownies...
Mijn fluit staat - heul charmant -  ter decoratie op mijn bureau.
Mijn gitaar staat  - heul klassiek -  in de hoek van mijn 'living'. ( Na een mislukt vogelnestje tijdens de gymlessen van mijn pabo-opleiding én een verkeerde vingerzetting heb ik mijn schone Spaanse niet meer aangeraakt. De akkoorden klonken niet meer akkoord oké en ik ben allergisch voor valsche toonen.)
Maar muziek hoor je nog steeds in huize Salty.
Lang leve de cd-speler.

Muziek in alle soorten. Van klassiek tot pop. Van rap tot zydeco.
Van blues tot rock. Van Daniël Lohues tot Led Zeppelin.
Trouwens, black gospel vind ik ook he-le-maal  'Jezus-mooi'. 
Over Jezus gesproken - komt wel mooi van pas, zo rond Pasen - ,  die heeft ook al heel wat componisten tot fraaie muzikale werken gezet...
Neem nu Bach.
Bach, één der grootste composers ter wereld,  heeft hemelsmooie passionele muziek op notenschrift gezet.

Dit weekend staat natuurlijk vól met Passie.
Johannes, Lukas, Markus en Matthëus. Vier mannen evangelisten die 2000 jaar geleden al vol passie waren.
En even later kwam Bach om het hoekkie kijken en dacht...  'Hee... Passie...Dat ligt me wel. Daar ga ik wat mee doen... '
Want Bach was ook een en al passioneel. Dat kun je allemaal wel lezen in de Wikipedia...
Maar afgezien van passie was Bach ook een man van symboliek.  ( Die twee gaan vaak samen. )
Bach ging op een mooie goede vrijdag aan 't werk, rekende en tekende de noten op de juiste regel en zie daar: de Matthäus-Passion rolde uit zijn ganzeveer kroontjespen.

Die Bach, hij groef dieper dan de oppervlakte. Zijn werken zitten vol met symbolische lagen.
De mathematische proporties die er in zijn ontdekt, lijken voort te komen uit een aangeboren gevoel voor verhoudingen, een muzikaal timmermansoog.
Het getal was voor hem toch zeker een vormende kracht.
Kijk maar eens  naar het stuk in de Matthäus-Passion *  waarin Jezus voorspelt dat hij verraden zal worden.
Twaalf apostelen reageren nogal verontwaardigd; 'Herr bin ich's ?  Het woord  'Herr' klinkt niet twaalf, maar elf keer in het koor, omdat er elf trouwe discipelen zijn.  Het klinkt bovendien driemaal in sopraan, alt en tenor en slechts twee keer in de bas: de verrader Judas heeft in de passiemuziek immers een basstem.
Later gooit Judas uit wroeging de dertig zilverlingen waarmee zijn verraad is beloond in de tempel, maar de hogepriesters kunnen het niet aannemen omdat het bloedgeld is. De begeleidende baslijn ( basso continuo ) bevat precies dertig noten op de zin ' Es taught nicht, das wir sie in de Gotteskasten legen.'
De woorden worden soms plastisch uitgebeeld in de muziek. Wanneer bijvoorbeeld de tekst gaat over het kruis, beschrijft de melodische lijn de beweging van het kruisteken.
Vaker nog wordt de tekstuitdrukking geïntensiveerd in het verlengde van de natuurlijke spraak.
Een musicus kan daarin veel verder gaan dan een redenaar die een voordracht houdt. Grote sprongen in de melodie, lang aangehouden tonen, een diepe zucht: muziek is in staat verder te reiken dan met gewoon spreken mogelijk is.
Het diende allemaal om de gemoederen te bewegen en de ziel te raken.

Muziek.
Het raakt mijn ziel. Ik kan niet zonder.

Goeie ( Vrij ) dag, Bach!

Muziek.
Waar zouden we zijn zonder muziek?
Muziek laat je dansen, glimlachen, huilen, nadenken,bewegen, verwonderen, ja,  noem maar op.
Muziek.
Het raakt je ziel.

Bij ons thuis klonk altijd muziek.
Live. En niet alleen op zondag.
Een Pa die op zijn Hammond orgel, viool,banjo, pianola, luit, trompet, accordeon, trekzak, hobo of citer speelde.  Ja, ons Pa kon er wat van..
Een zingende Ma.
Twee broers die er dagelijks mee bezig waren;  numero Un op orgel en accordeon, en, numero Dos op klarinet. 
En, Tres, 'lest best'  het nakomertje op de sopraan-fluit.
Con quotro oscilación parásita pavimetator el pasa  vanadio allegarsa.
( Ofwel: Met vier jaar floot ik alle stratenmakers van straat. ) 
De liefde voor muziek werd ons met de paplepel ingebracht...

Het was een vrolijke bedoening.
Meestal.
Want oefenen , oefenen en oefenen tot je paarse stippen zag was de andere kant...
Fluit werd ingewisseld voor óók Hammond, alt-fluit, trompet en gitaar.
Oja, ook een alt-sax vloog nog even door mijn vingers.
Maar dat was toen.
En toen is heel wat jaar gelêe...

Inmiddels is er één en ander veranderd.
Pa en Ma begeleiden al een decenniaatje of twee  '  't Hemels Engelen Koor '.
Broer ' Un ' zingt volgens mij alleen nog onder de douche en heeft zijn orgel en accordeon in de wilgen gehangen.
Broer  'Dos'  klarinettetterd er nog vrolijk op los. Al dan niet met zijn eigen family-band. Maar alleen op zondag, want doordeweeks dirigeert fluit hij zijn hoogste lied tussen de warme broodjes brownies...
Mijn fluit staat - heul charmant -  ter decoratie op mijn bureau.
Mijn gitaar staat  - heul klassiek -  in de hoek van mijn 'living'. ( Na een mislukt vogelnestje tijdens de gymlessen van mijn pabo-opleiding én een verkeerde vingerzetting heb ik mijn schone Spaanse niet meer aangeraakt. De akkoorden klonken niet meer akkoord oké en ik ben allergisch voor valsche toonen.)
Maar muziek hoor je nog steeds in huize Salty.
Lang leve de cd-speler.

Muziek in alle soorten. Van klassiek tot pop. Van rap tot zydeco.
Van blues tot rock. Van Daniël Lohues tot Led Zeppelin.
Trouwens, black gospel vind ik ook he-le-maal  'Jezus-mooi'. 
Over Jezus gesproken - komt wel mooi van pas, zo rond Pasen - ,  die heeft ook al heel wat componisten tot fraaie muzikale werken gezet...
Neem nu Bach.
Bach, één der grootste composers ter wereld,  heeft hemelsmooie passionele muziek op notenschrift gezet.

Dit weekend staat natuurlijk vól met Passie.
Johannes, Lukas, Markus en Matthëus. Vier mannen evangelisten die 2000 jaar geleden al vol passie waren.
En even later kwam Bach om het hoekkie kijken en dacht...  'Hee... Passie...Dat ligt me wel. Daar ga ik wat mee doen... '
Want Bach was ook een en al passioneel. Dat kun je allemaal wel lezen in de Wikipedia...
Maar afgezien van passie was Bach ook een man van symboliek.  ( Die twee gaan vaak samen. )
Bach ging op een mooie goede vrijdag aan 't werk, rekende en tekende de noten op de juiste regel en zie daar: de Matthäus-Passion rolde uit zijn ganzeveer kroontjespen.

Die Bach, hij groef dieper dan de oppervlakte. Zijn werken zitten vol met symbolische lagen.
De mathematische proporties die er in zijn ontdekt, lijken voort te komen uit een aangeboren gevoel voor verhoudingen, een muzikaal timmermansoog.
Het getal was voor hem toch zeker een vormende kracht.
Kijk maar eens  naar het stuk in de Matthäus-Passion *  waarin Jezus voorspelt dat hij verraden zal worden.
Twaalf apostelen reageren nogal verontwaardigd; ' Herr, bin ich's ? ' Het woord  'Herr' klinkt niet twaalf, maar elf keer in het koor, omdat er elf trouwe discipelen zijn.  Het klinkt bovendien driemaal in sopraan, alt en tenor en slechts twee keer in de bas: de verrader Judas heeft in de passiemuziek immers een basstem.
Later gooit Judas uit wroeging de dertig zilverlingen waarmee zijn verraad is beloond in de tempel, maar de hogepriesters kunnen het niet aannemen omdat het bloedgeld is. De begeleidende baslijn ( basso continuo ) bevat precies dertig noten op de zin ' Es taught nicht, das wir sie in de Gotteskasten legen.'
De woorden worden soms plastisch uitgebeeld in de muziek. Wanneer bijvoorbeeld de tekst gaat over het kruis, beschrijft de melodische lijn de beweging van het kruisteken.
Vaker nog wordt de tekstuitdrukking geïntensiveerd in het verlengde van de natuurlijke spraak.
Een musicus kan daarin veel verder gaan dan een redenaar die een voordracht houdt. Grote sprongen in de melodie, lang aangehouden tonen, een diepe zucht: muziek is in staat verder te reiken dan met gewoon spreken mogelijk is.
Het diende allemaal om de gemoederen te bewegen en de ziel te raken.

Muziek.
Het raakt mijn ziel. Ik kan niet zonder.

Geloof

.... ik geloof dat ik dit weekend maar een winterslaapje ga houden....

Wassend Water

Mijn leven krijgt  een nieuwe start.
Uiterlijk krijgt dat vorm in een plek van een ander eiland, andere cultuur ,  andere taal en andere baan.
Innerlijk krijgt dat vorm in een ommedraai van een soort opnieuw geboren worden.

Ik leg een oud leven af, of zoals dat ook gezegd wordt in de oude boeken; ik sterf aan mijn eerste leven.
Oude gewoontes, denkwijzes , systeempjes... ze waren er jarenlang.
Ze waren er jarenlang als een oude jas. Ik trok 'm elke dag opnieuw aan en vond het wel oké.
Maar oude jassen worden kaal en vaal en na verloop van tijd ontdekte ik scheuren. Ik ontdekte dat er kou en regen kwam door die scheuren, dat de elementen vrij spel kregen.
De oude jas werd een last. Toch droeg ik hem nog steeds, ik had geen alternatief.
Zonder jas voelde ik me naakt en kwetsbaar.

Er kwam een Mens in mijn leven die zei " Wat doe je met zo'n oude jas? Het leven is er niet om alle dagen in vodden te lopen, je bent zoveel meer waard."

Nieuwsgierig als ik was, luisterde ik naar hem.
Zijn woorden pakten me en ik ging nadenken. 
Na een tijdje vroeg hij mij of ik nog steeds geen andere jas wilde.
Ja, dat wilde ik wel. Het werd tijd voor een andere jas , één die warm en zacht was, die de kou buiten de deur hield. Die weerstand kon bieden aan regen en storm.
"Gooi die jas vol scheuren, vaalheid en zwarigheid  maar weg" , zei hij, en vervolgde " Je bent zoveel meer waard, je bent een koningsmantel waard."
Hij liep naar het water en zei  " Durf je het water in te gaan met mij?"
Daar moest ik wel even over nadenken.
Ik ben niet iemand die in een sloot springt als een ander het doet, ga niet over één nacht ijs, en ook andere vormen van water laat ik eerst over aan een grondig onderzoek.
Maar wat had ik te verliezen dan die éne oude jas?
"Ja",  zei ik en pakte Zijn Hand.

Ik leg mijn oude leven af, mijn zogenaamde systemen, mijn oude gewoontes, mijn zogenaamde zekerheden.
Ik ga het water in met Die Mens, die mij juist bevrijd van de lasten die ik mezelf heb opgelegd:  mijn cynisme voortkomend uit onzekerheid, mijn hoogmoed, mijn eigenwijsheid, mijn zelfbedachte waarheden.. .

Die oude jas laat ik achter op het strand, laat de wind maar waaien en hem begraven.
Mijn nieuwe mooie zachte mantel sla ik om mijn schouders.
Ik zal het niet meer koud hebben.

Turbo

We werden virtueel uitgenodigd voor een vesperdienst in de kleine katholieke kerk van CenterCountry.
Hmm... inmiddels is de inkt van mijn oude stempel opgedroogd en heb ik niets meer met h/vervormd laat staan grefo,  laat staan dat ik iets heb met katholieken.  Al jaren kom ik niet meer des zondags in hun kerken.
(Black Gospel zegt me daarentegen wél wat maarja, dát hebben we hier weer niet. )
Maar toe maar. Kennelijk zoekt een mens in barre tijden een plek van rust en meditatie, saamhorigheid, een antwoord of God.  Bovendien - en dit stond er duidelijk bij - duurde de dienst maar een half uurtje.
Dat was te overzien.
En die nieuwe dominee die zich sinds kort hier had gevestigd kende ik ook nog niet. Dus ja...
Onder de kapucijners met uitjes en spek ( en veel verse knoflook en veel verse rode peper ) vroeg ik aan E. of het haar wat leek om mee te gaan naar CenterCountry of dat ze liever thuis wilde blijven deze avond.
Maar E. was  ( zoals puber eigen ) wel nieuwsgierig naar zo'n vesper-gedoe-ding  bovendien was ze  nog nooit in de kattelieke kerk geweest én het gebouw prikkelde haar  'best wel ' naar eigen zeggen.  ( Per slot had ze er al bijna drie jaar vanuit haar klasraam op uit gekeken).
Een hele avond Japanse narigheid in haar up ( jongste puub had pizzaavond klasseavond )  wilde ze ook niet, dus was de beslissing gauw genomen.
Op 't fietsje d'r heen. Met de wind in de rug waren we er binnen vijf minuten.
De lampjes branden genoegelijk en een aardige meneer deelde  songteksten het progamaatje uit.
'Waar komt toch die warmte vandaan?' vroeg E., toen we plaats namen in de banken. Ik wees omhoog naar de hangende straalkachels in de lucht en zei gekscherend, ' Alle warmte komt van boven '.  De mevrouw die voor ons zat draaide zich om  - ik herkende in haar de domina - en zei, ' Wat mooi gezegd, alle warmte komt van boven, ja, zo kan je het óók bekijken '.
Zij doelde op heul iets anders maar dat had E. niet door. Ik gaf de domina een glimlach en concentreerde me vervolgens op de versjes.
Het inleidend orgelspel liep af en de nieuwe dominee begon met stilte de dienst. Dat hadden de twee dames achter ons niet door.  Na twee minuten zei mevrouw 'linksachter', '  Joa, toe mar, begin er mar es an'.
E. schoot in de lach en ik verbeet mijn lach. Mevrouw  'rechtsachter' was kennelijk doof en zei ' Wát zeggie?'
De binnenkant van mijn wang bloedde haast lens leeg.  De dominee kuchte en keek naar de grond. Hij hield de stilte nog een minuut aan en begon toen de dienst. Kort en krachtig. Woorden van bezinning en woorden van meeleven. Woorden van troost en moed voor onrustige harten.
Op weg naar Pasen, een tijd van lijden en sterven maar ook van nieuw leven.
Vier versjes en een kort verhaal later stonden we weer buiten. Hij had het waar gemaakt: van half acht tot acht: op de minuut nauwkeurig.
E. was helemaal perplexed. 'Sjee wat een turbo-dienst was dat , zèg ! was haar eerste opmerking. ' Zo zouden ze dat  vaker moeten doen '.