Schaatsen

Je hebt van die mensen die hebben een verhaal te vertellen, niet eens zozeer met woorden dan wel met hun daden. Hun levenswijze.
Vandaag liep ik tegen zo'n iemand aan. Nouja, niet letterlijk maar virtueel dit keer.
Een oma die gewoon nog elke (winter-)dag op de schaatsen staat. Op zich is dat al bijzonder, maar het wordt nog bijzonderder want die schaatsen hebben hun blauwdruk uit de jaren '40. Jawel, echt ouderwetse, degelijke en kennelijk onverwoestbare ijzertjes uit de vorige eeuw.  Oma is trouwens ook van het onverwoestbare want ze telt al 76 lentes.  Elke dag staat ze om half zes op om haar dieren te voeren. Daarvoor moet ze soms een heel stuk schaatsen.

Ik nodig je uit om haar verhaal te lezen , even op de link klikken en je zit in het koude Siberië... ( wel toepasselijk met de nu op handen zijnde winterspelen.... ) 

Oh, kom er eens kijken - Oh, kijk wél uit!

We rollen gezwind door de Sinten heen: De Sint Maarten-kindertjes zijn weer voorbij en vandaag de intocht van ( een zwaar beveiligde ) Sint-Nicolaas met zijn kompanen in Maassluis. Kinderen en ouders moeten wel eerst even door detectiepoortjes alvorens ze Sinterklaas van dichtbij kunnen toezingen. En überhaupt een Piet kunnen zien. Die veiligheidshalve rondloopt met een kogelvrijvest. De eerste Sinterklaas-hooligan te Maassluis,  is al opgepakt, die had een hakbijl in zijn tas verstopt.

update/ rectificatie: 13-11: de hakbijl bleek een stuk gereedschap te zijn van iemand voor zijn weekendklus en had niets van doen om Sinterklaas in mootjes te hakken. Gelukkig maar.

Feit blijft dat een kinderfeestje geen echt feestje meer kan zijn als er beveiliging rond moet lopen. En er op iedere hoek politie staat. Camera's en dit soort noodzakelijke handelingen versterken eerder een angstcultuur dan een gevoel van veiligheid. 

Voor de zekerheid blijft vandaag mijn tv maar uit.  Ter bescherming voor oog, oor en hart.

Zomer of Herfst

Het seizoen weet nog niet wat het wil: zomer zijn of herfst worden.
Of gewoon allebei tegelijk. Geen wonder dat het allemaal verwarring brengt: je hebt ook mensen die denken dat het nog zomer is en gaan gewoon zwemmen in zee, al loopt half Nederland al met parka's en kekke mutsen.
Afgelopen weken was ik aan het werk bij een ouwe boer ( 87 ) en hij vertelde mij dat ik me maar moest voorbereiden op een heul strenge winter...
Ik vroeg of hij soms Piet Paulusma op de koffie had gehad. "Nee ' zei hij, maar ik kan het zien aan de grond '' ... dus ik ga buiten kijken en zie niks bijzonders.
Zegt hij: '' Er liggen onmeundig veul beukenootjes op de grond... dat betekent dat we een strenge winter gaan krijgen."

 Aha.

Juist ja. Boer Hylke fan Sytze fan Jort fan Sil ( niet de strandjutter ) heeft het mangsmal bij het rechte eind.
't Is maar dat u het weet: ik zou zeggen sla alvast honderd blikken unox snert in, koop koffie en suiker per dozijn, hak een bos om voor hout en zet de chocolademelk maar vast op. Laat die winter maar komen dan.

Ondertussen zet ik nog wel even een lekkere plaat op: ( word je ook warm van: voetjes van de vloer )

.

Kerst(iger)

Zeg ‪#‎PLUS‬ ‪#‎SUPERMARKT‬, zou het niet veel Kerstiger zijn als de Os & de Ezel & Varkens etc. óók kerst mogen vieren ?? ‪#‎vegetarisch‬ ‪#‎gourmetten‬



( Salty is ook op Twitter ) 

Sinterklaas, wie gelooft er nog in?

Sinterklaas heeft wel degelijk bestaan, en sterker: hij geloofde ook. Niet in zichzelf zozeer, maar temeer in 'die ánder '. 
Dat we niet meer in Sinterklaas geloven is jammer. 
Elk mens die een ander wat goeds geeft, is in feite een 'Nicolaas'. En dus ook een beetje heilig. Een kleine sint. Laten we vooral het ' heilige van geven ' in ons houden. Geven aan én geven om. Sinterklaas of Heilige Nicolaas was daarin een prachtig voorbeeld. Dat is de kern van onze huidige Goede Sinterklaas.

Aanvullen... ( Doe je mee? Ja, leuk! )

Een aanvulgedicht ( kunnen jullie alvast oefenen voor 5 december ), in de vorm A B A B

De donkere dagen zijn gekomen,

en overal ruikt het naar speculaas ...

Met open ogen zijn we aan 't dromen

van iets moois, van Sinterklaas...

( en nu jij ...:D )

De Zee Was Die Dag Ver

De zon weerkaatste schel in de met sneeuw bepoederde duinen.
Ze was blij dat ze haar Meindl wandelschoenen aan had gedaan in plaats
van haar favoriete zwarte Uggs.
Nu had ze tenminste goed grip op het smalle paadje dat tussen de heide
en de gladde duinen liep.
Onder de witte schoonheid lagen verradelijke mosjes die, in natte en
koude tijden, het effect hadden van een glijbaan. Voor je het wist lag
je horizontaal onderuit.
De scherpe koude oostenwind sneed in haar gezicht en deed haar ogen
tranen. Ze rilde, en niet alleen van de kou.

De woorden die hij geschreven had stonden op haar netvlies gebrand.
Als in een eindeloos refrein herhaalden de woorden zich één voor één.
'Het lijkt me beter dat ons contact stopt gezien het feit dat we teveel
verschillen qua niveau. '
Hij gebruikt de oude spelling nog, dacht ze bitter, net als alles
eigenlijk oud aan hem was.
Zijn kleding was gedistingeerd maar te stijf voor zijn leeftijd.
Zijn houding was kaarsrecht en zijn pas waardig, zodat kon je zien dat
hij zichzelf hoog achtte.
De blik in zijn ogen was altijd scherp maar, toen ze er goed op ging
letten, kil.
Hij heeft een vogelenkop, dacht ze, met een jagersblik. Een havik.
Niets ontziend. Meedogenloos. Zo gaat hij op zijn doel af.
De zinnen die volgden waren net zo kil, niets ontziend en vooral;
meedogenloos.
Ze voelde de tranen in haar ogen prikken en dit keer wist ze dat het
niet door de schrale oostenwind kwam.

Het strand lag er verlaten en troosteloos bij. Zelfs de schelpen waren
ondergedoken onder het zilte goud.
Een meeuw krijste traag zijn gezang waarop geen antwoord kwam.
Ze tuurde naar de zee die mijlenver weg leek te zijn.
Zelfs de zee trekt zich terug, dacht ze treurig.
Het leek alsof haar wereld enkel nog bestond uit vage contouren...

Waarom liep ze hier eigenlijk, hoe zou ze troost kunnen vinden in de troosteloosheid? Hoe kun je duidelijkheid vinden wanneer alles vaag lijkt, vaag en o zo ver weg? Of ligt het antwoord op alles toch binnen in jezelf?
Haar psycholoog had haar een aantal zelfhulpboeken aangeraden, ze lagen nog dicht op haar nachtkastje.

De wind schuurde haar betraande wangen droog, het zout liet witte sporen achter.
Ze liep door tot aan de waterlijn.
Het antwoord kabbelde haar tegemoet... afstand is er alleen als je blijft staan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



* Ingestuurd verhaal voor ' De Literaire Dis ' op 18 November 2015. Korte verhalen wedstrijd. Hiermee haalde ik de 2e plaats. 

Kou...

Volgens Daniël Lohues komt de kou er aan....
Zie zijn column >klik 


Ik zeg maar zo:


..... als de kou eraan komt moet je zorgen dat het vuur aanblijft....vooral het hartevuur. 
Want als dat verijsd is, is het bikkelhard.

Met warme groet, Salty

Droomwandeling

When everything became silent I heared as in a dream...

...from a immeasurable distance...

...the sound of peace...

... fragile, serene and eager to find....

a place to come home

Ik kon de vrede horen vandaag: in de wind, in de vogels, in het geritsel van de bladeren van de bomen, in het ruisen van de zee...het werd een prachtige symphonie.
De vrede zocht zich een thuis in de Noordsvaarder. En in mijn hart.


 *Kerstwandeling2014*

 Het was een droomwandeling. Of was het wandelend dromen?

Geef elkaar de hand

'Geef elkaar de hand , maak geen trammelant ' zingt Lenie van de Takkestraat.

Tijdens kerst is het 2 dagen een  'staakt het vuren ', hoewel in sommige  families - al dan niet aan de dis -  juist tijdens die twee etmalen de emoties behoorlijk de pan uit kunnen slaan.  Vurige discussies om ouwe koeien uit de sloot: ik zie ze liever lopen in de wei, maar dat terzijde.
Gelukkig zijn er enorm veel helping hands te zien ( geweest ) de afgelopen dagen. Ik denk dan aan de dj's van het glazen huis. Hun handen draaiden talloze plaatjes en verzoeknummers.Vele handen gaven gulle euro's voor het goede doel. Aan de andere kant hebben we straks te dealen met te weinig handen aan het bed ( nieuwe zorgbeleid )  en in het onderwijs is één juf of meester ook onhandig op te veel kinderen in de klas. 'Vele handen maken licht werk', luidt het spreekwoord, maar dat is in Den Haag nog niet helemaal doorgedrongen lijkt het soms. Van hogerhand wordt de werkdruk steeds hoger en komen mensen in de knel. Bezuinigen : met de hand op knip! En een toenemende werkloosheid....Voedselbanken zijn inmiddels nodig om een steeds groter groeiende groep mensen te helpen. Een steeds groter groeiende groep mensen die tegen wil en dank hun hand op moeten houden.

En dan onze natuur: steeds vaker, steeds meer spoelt er rotzooi aan op ons mooie strand. De werkhandschoenen waarmee deze kerstboom is versierd laat ook een kant zien van milieu-vervuiling.
Met de Milieujutter wordt er wekelijks kilo's aan zwerfvuil opgehaald, vrijwilligers bieden hun helpende hand aan om de verloedering tegen te gaan. De trieste aanblik van zeedieren die verstrikt en gestikt zijn in ballonnen, netten raakt ons allemaal. Vogels , bruinvissen en tal van andere dieren die plastic aanzien voor voedsel en die zo een pijnlijke (honger)dood sterven... We verzieken onze planeet met ons overdadig consumptie en verspillingsgedrag en als we zo doorgaan dan loopt het uit de hand!

Misschien daarom spreekt die kerstboom met die handen mij wel méér aan dan dat het alleen voor de decoratie geldt. Er zijn handen en handjes nodig om deze wereld draaiende te houden, willen we volgend jaar weer een kerstfeest vieren. Onze handen, uw handen, jouw handen, mijn handen.
Handen om te geven , te helpen. Om te maken, om te ontvangen.
In onze handen ligt het kostbaarste wat er is: het geluk.

Ik wens jullie allemaal een heel mooi kerstfeest!

Kerst moed

De kortste dag is voorbij, vanaf vandaag gaan de dagen weer lengen, hoera!
Ik vind een winter best mooi hoor, maar dan bij voorkeur op de bergtop van Mount Cook. Vanwaaruit je in een warme helikopter een prachtig mooi uitzicht hebt over het land van de Hobbits.
En schaatsen... Is ook mooi. Om te zien.
Sinds 1984 ben ik niet meer op de gladde ijzers geweest en hoewel er een paar mooie Zandstra's in de vaseline liggen laat ik het ijsplezier de laatste jaren aan mijn neus voorbij gaan. De reden?
Een gemene oostenwind. Bah, dat vind ik te koud in combinatie met temperaturen onder nul.
Ja,ik weet, ik ben een watje als het gaat om de winter.  In afgelopen blogs heeft u mijn sneeuwpret kunnen volgen alsmede de aanverwante  gipsverbandjes, kneuzingen en dergelijke.
Lange leve de groene blaadjes aan de bomen en lammetjes in de wei.
Die laten zich niet tegenhouden door welke winter dan ook. Moedige groene blaadjes en moedige lammetjes. Maargoed, dat duurt nog even.

Met twee dagen staat kerst voor de deur, vanochtend zag ik al een hoop mensen vechten om een parkeerplaatsje bij de olifantensupermarkt. En alle winkelwagentjes waren op. Paniek.
En dan moet het feest nog beginnen. 
Eigenlijk heel gek: kerst doet rare dingen met mensen. Of beter: mensen doen rare dingen met kerst.
Alsof we in een oorlogsgebied leven graaien we de schappen leeg, we vechten om het laatste doosje eieren, we staan stijf van de stress in lange rijen achter de kassa want de tijd gaat voorbij en er moet nog zoveel....  Het kerst-moet gevoel.

Willy R. uit Groningen gaat vasten met de kerstdagen... dat leek mij nou ook een mooi idee. Háár idee erachter weet ik niet maar het scheelt hoe dan ook een hoop supermarktstress. En eventuele schoonouders zullen ongetwijfeld een ander adresje bezoeken.
Maar stilstaan bij het feit dat er duizenden mensen geen eten hebben met die dagen omdat ze in een oorlog zitten of op de vlucht zijn terwijl bij ons miljoenen dieren worden geofferd voor de schappen van de supermarkten, dat lijkt mij ook wel een goeie.

Ik weet ook heus wel dat ná de kerst de aarde niet ineens honderdtachtig graden de andere kant om om zijn as gedraaid zal zijn als we twee dagen even stilstaan bij al het andere in de wereld.
Maar laat ik het dan doen om die kleine wereld in mijzelf. Wat gebeurt er dan? Daar kan ik pas iets over zeggen als ik het gedaan heb.
De kerstgedachte ombuigen in de kerstuitdaging. Van denken naar doen.

Nou nog de moed verzamelen, bourgondische lekkerbek als ik ben.
Wie wat moed overheeft: stuur het door naar mij ;)  

Sint

Alles heeft zijn oorsprong, vooral tradities.
Wist u dat ' Zie ginds komt de stoomboot ' in oorsprong door niemand minder dan Mozart is geschreven ? Luistert u maar.

Afgelopen week kwam de Sint aan bij ons en ze zoals dat hoort - traditioneel - ; met boot!

Tja over tradities gesproken: niks zo leuk als weerspreuken. Die zijn ook al zo oud als Sinterklaas zijn euh.. bips. Vroeger kocht mijn moeder altijd de Enkhuizer almanak, die lag steevast in de keukenla. En als er dan wat te weten moest geworden keken we daar in.
Tegenwoordig heb ik Google.
Voor 30 November krijgen we deze aloude wijsheid:  'Sint-Andries (30 nov.) brengt de vries.'

Zelf heb ik deze maar bedacht: Zie je Klaasje gaan, dan komt Andries er achteraan.

Fijne zondag!

Vrolijk

Laat de winter maar komen, ik heb de kruiken alweer uit de kast gehaald.
De vroege donkerte nodigt me ook altijd uit eerder te kooi te gaan. Mijn holletje in, mijn mandje, de stee, ofwel het horizontale genoegen.
Niet alleen natuurlijk, want da's maar saai.
Het liefst kruip ik samen. Mét. Vandaag bij de bieb weer twee mooie opgepikt, die liggen nu al te wachten. Boeken, ja.  Reisboeken.  In mijn fantasie reis ik overal naar toe.  En dan is zo'n boek wel zo handig. Niet alleen dat je veel over een land leert, maar de meest mooie dromen krijg je d'r van.
Maar eerst andijvie en piepers. En dan nog even kijken naar onze lieve-lieve nationale knuffeltante.

(  Ik ga op reis en ik neem mee .... tante Erica! :D  )

Ja tante Happy Erica is weer vrolijk op reis geweest (klik) en dat mogen we vanaf vandaag weer wekelijks allemaal bekijken. Dat wordt weer schatergekraai (klik)  met vooral veel schuddebuiken.  Nou, lolliger kun je de nacht niet in.  Laat de winter maar komen. Die wordt misschien streng, maar in elk geval wel vrolijk.

Klein gebaar

Aan het eind van het jaar gaat het bij veel mensen toch weer kriebelen, de kerst hangt in de lucht.
We beseffen weer eens te meer dat het gevoel van saamhorigheid een beetje in het verdomhoekje heeft gezeten en (dus) maken we plannen om een en ander af te stoffen, op te poetsen , weg te werken dan wel in te halen.  Huizen worden versierd, menu'tjes worden bedacht, bomen worden gezaagd terwijl de jingle-bells uit de speakers knalt. Oja, en dan nog dat ene. Waar de één als een berg tegenop ziet, fluit de ander er een rustig deuntje bij: het ouderwetse kaartjes versturen. Voor sommige creatievelingen bij uitstek een uitdaging waarin ze zich kompleet losgooien. Al dan niet digitaal fröbelen we af met zijn allen. Maar het idee is hetzelfde: met een klein gebaar, denken we aan elkaar.
Juist in de tijd die het meest donker is , sturen we elkaar kleine lichtpuntjes van aandacht. Aandacht voor die ander die je misschien al een hele tijd niet meer gezien hebt.

Je kan die hele soesa ook ontduiken door het je vrouw/man/kind te laten doen. Of het gewoon níet te doen. Dat laatste neem ik me elk jaar voor want afgezien van die zielige boom die extra gekapt moet worden en na twee weken in de oud papierbak verdwijnt, kost het bergjes geld. Aan de andere kant vind ik het toch een mooie traditie. Dilemma!  Dus bestel ik bij mijn twee vrolijke buurjongentjes een vrachtje kinderpostzegelkaarten en haal ik er en passant op de valreep nog een paar bij want ik kom altijd tekort. ( als ik tante A een kaartje stuur verwachte tante B er ook één ...)   Voor meneer PTT ,TNT,  TNTpost, PostNL of hoe hij inmiddels ook maar heet, is het kassa. Als er wel één iemand is die extreem uitkijkt naar het einde-jaar is het wel hij. De omzet is elk jaar weer een hoogtepunt en anders wordt er wel naar toe gewerkt: word je over de streep gehaald om toch maar 3 velletjes postzegels te halen want dan krijg je er een GRATIS agenda bij. Jawel.
 'Een áárdigheidje'  zou Wim Sonneveld zeggen.  Maar de meeste nederlanders redden het wel aardig met twee velletjes, toch?? Psies. En daarom word je 'lekker gemaakt' om vooral 3 velletjes te kopen.  Kun je nóg meer vrienden een kaartje sturen want ach, wat is nu elf eurie? 
Omgerekend ben je dus drieëndertig eurie's kwijt maar  het gevoel van kerst wint het van je portemonnee. Dat is zo helder als jonge klare.

Na zestig kerstkaarten ben ik wel aardig uitgeschreven, en bij een kop koffie bekijk ik die agenda es goed. Ten eerste is 'tie een stuk kleiner van formaat dan vorig jaar  (ze zullen wel gedacht hebben aan al die bomen die om moesten dus eigenlijk moet ik dat als pluspunt zien )  en ook de lettergrootte is verkleind. Want anders pas het nooit allemaal op dat kneuterige A5 formaat.
Maar 't kan ook aan mijn ogen liggen, die zijn inmiddels ook geen achttien meer.
Meneer Post gaat nog even door met zijn kneuterigheid als hij in de intro schrijft: ' .. en heb je ons nodig voor het versturen van een pakketje of  - en nu komtie : ZELFGEMAAKT kaartje bijvoorbeeld? Je vindt ons altijd dichtbij. Natuurlijk kun je ook 24 uur per dag op postkantoor.nl terecht voor al je postzaken...  '  Juist ja. Aan de ene kant moeten we de oude kneuterige traditie bewaren van kaartjes sturen, aan de andere kant kun je bijna alleen nog digitaal terecht voor je postzaken want de postkantoren zijn zowat uitgestorven op de grote steden na.
Ik blader de agenda van voor naar achter nog es door en dan, op de allerlaatste bladzijde,  valt mijn oog ineens op een kleine sticker. Als opgeplakt, toegevoegd  excuus staat er: 'In deze Thuisagenda zijn de verjaardagen van een aantal leden van de Koninklijke familie vermeld. Op 12 augustus 2013 bereikte ons het trieste overlijdensbericht van Z.H.K Prins Friso.  Helaas was het drukproces van deze Thuisagenda al achter de rug toen het overlijdensbericht ons bereikte, Hierdoor staat zijn verjaardag 0p 25 september nog vermeld. Getekend: Post.nl
Post.nl wil natuurlijk niet iemand van de Koninklijke familie voor het hoofd stoten. Dat is duidelijk.
Aan de andere kant: ik denk dat Z.K.H Prins Friso's naam hoe dan ook op hun kalenders blijft staan. Handgeschreven wellicht, in plaats van gedrukt. Maar zéker niet uitgewist.
Je wilt je overleden dierbaren niet uitwissen. Die zitten in je hart en horen erbij. Oók op de kalender. En als hun verjaardag is zet je een roos bij hun foto,  steek je misschien een kaarsje aan.
Een klein gebaar, vanuit traditie misschien, maar meer nog uit liefde en saamhorigheid.
Dan is het even kerst, óók als het 25 september is.

Woarm bliev'n !

't Is zo koald, zó onmeunig koald...!


Met hooguit een graad of één én een snerpende windkracht 7 oostenwind voelt het Siberisch koud.
Min vijftien.
Minstens...
Dan is het theoretisch wel lente, maar Koning Winter laat zich niet zomaar wegjagen...

Soms heb je ook de lente in je hoofd, of in je buik. En ineens komt er dan een winterse bui op je pad.
Wat doe je dan?
Als je warmte wilt, zul je aan 't werk moeten.
Hout hakken , takken sprokkelen. Er op uit en aan het werk dus.
Met goeie moed. Ook al zit die in je schoenen.
Daarom: Hout moet!

Geloof

.... ik geloof dat ik dit weekend maar een winterslaapje ga houden....

P(e)rik (k)el (en)

Woensdagavond laat, een uurtje of half elf...

Het ene moment zit ik nog gezellig aan de telefoon, het andere moment zit ik tegen het plafond aan. Van de schrik. Uit het niets een gekerm en gepiep van Bopseflopsie .Geen idee wat er gaande is, maar dat er pijn en paniek is, is duidelijk. Ik breek het gesprek abrupt af en vlieg naar Boby.
Met wankele pootjes, een kromme rug en een opgezette buik zoekt hij wanhopig zijn draai op de bank, vindt deze niet, valt er vervolgens af met grote schrik-ogen en een hijgend bekje. Dit is foute boel.
Kromme rug en opgezette buik, er moet dus kennelijk ergens een enorme pijnprikkel zijn, dorsaal of in zijn abdomen. Maar wat? Ik besluit de dierenarts te bellen. Gelukkig kan ik meteen komen,  alleen moet ik eerst nog een auto met chauffeur zien te regelen. Knollekes nog an toe, dan mis ik mijn karretje toch hoor!! Gelukkig is de eerste die ik bel meteen paraat om te komen, ik loop alvast naar buiten met Boby op mijn armen. Binnen 5 minuten staat er een ronkende auto voor mijn deur.  Boby spartelt heftig tegen en uit angst en pijn trapt hij met zijn scherpe nagels diepe bloederige krassen in mijn benen. Maar op dat moment voel ik niks. Adrenaline genoeg om het te laten gaan.
In no-time zijn we bij de dierenarts. Boby komt op de onderzoekstafel en wordt van alle kanten beklopt en bekeken, temperatuur is goed, dus geen ontsteking of koorts.
Zijn hartje is niet helemaal oké, de dierenarts constateert een achteruitgang  en een zwaardere ruis.
Op het moment dat  zijn rug wordt onderzocht kermt hij het weer uit. Dan komt gelukkig de aap uit de mouw: een zenuwbeknelling.  Na een injectie met vloeibare pijnstiller is na 1 minuut het gekerm weg. Boby schuift plat op zijn buik onderuit en valt in de rust. De pijnstiller doet zijn werk dus naar behoren.
Met het advies om hem de komende dagen aan de pijnstiller te houden en hem in de rust te houden gaan we een half uur later weer naar huis.

Thuis gekomen loopt hij meteen naar de bank, ik til hem er op en binnen 5 minuten ligt hij heerlijk te ronken.

Vrouwtje doet daar wat langer over.  Met óm het uur er uit om te kijken of alles oké is met de lieve kleine keutel, verdwijnt de nacht ongezien.

Om tien voor zes in de ochtend een sms-je. 'Hoe het met de hond gaat? ' , vraagt een lieve vriend.
'n Beetje appeltje-gaar kijk ik naar buiten en zie dat sneeuwvlokjes de zwarte wereld van een wit dekentje voorziet.
Klaar voor een dagje milieujutten ben ik niet echt, en zeker niet om 4 uur lang door een soort sneeuwwoestijn te banjeren. Maar eerst maar op fietse, 8 km door een donkere nacht met stevige koude wind naar West. Dan vervolgens ( met stevige koude oostenwind )  weer 8 km terug naar Formerum aan Zee, met het enige verschil : 37 kompanen.
Voor de leuk en/of romantiek worden we onderweg voor een tweede keer verrast met een sneeuw- en hagelbui. Merry Christmas!
Op 't strand krijg ik na een uurtje de man met de hamer op bezoek.  Drie dagen milieujutten , sjouwen met zakken, marathons fietsen ofwel het  'heen en weer' krijgen én korte nachtjes vragen hun tol.
Gelukkig is er meneer Cor van Rijkswaterstaat, bij hem kan ik efkes een uurtje in een warme auto zitten.
En kunnen mijn voeten en handen ontdooien.

Na morgen ben ik voorlopig uitgejut.
En 'n romantische strandwandeling Valentijn of niet  zit er wat mij betreft voorlopig even niet in. Sterker:
Ik denk dat ik de komende weken een winterslaap ga houden.

Genieten

Klik op de foto voor een uitvergroting

Neem dit plaatje in je op voor 1 minuut.
Sluit je ogen.
Hoor je de wind en het kruiend ijs? Ruik je de zilte lucht?

Mooi hè?

Dat is de zin van 't leven... genieten van al wat om ons heen is.

3 x Niks

Sneeuwpret is niet voor iedereen weggelegd .... familie Kakel-Kukel vindt het maar drie keer niks.
Sneeuwpret? Hoe bedoel je?  Een kouwe snavel en bevroren poten zul je bedoelen....
Én een kouwe kont.... :S
't Zijn net mensen.

Verbeelding

Bevroren raam met hartje.

                                                    

Pas als je je verbeelding maakt, kan er licht door komen. En wordt het werkelijkheid. 
Dat was mijn eerste les vandaag.