Zonder antwoord

Dat nachtje kamperen was natuurlijk meer dan alleen ellende van snurkende buren en hitsige nachtbrakers. Het was best gezellig om een frietje te eten met vriendin en haar meiskes.
Ware het niet dat we op dat moment juist die ene zo missen.
Het was best leuk om een rondje camping te doen met een dikke ijshoorn in je hand.
Ware het niet dat juist die ene daar bij had moeten zijn.
Het was best leuk; beetje kijken naar de andere tentofielen, spelende kinderen bij de midgetgolf en de mannen op 'crocs ' ( ... sommigen hadden best een leuk onderstel , de witte sokken daargelaten .) Ware het niet dat juist die ene erbij had moeten zijn.
Gesprek tot diep in de nacht was er ook bij. Niet met een witte sok, niet met die ene die daar juist ook had bij moeten zijn, maar wel met mijn 'allenige ' vriendin.

Het is niet niks als je voor 't eerst op vakantie bent zonder je man. Zonder je 'allesie' ,
je toeverlaat.
Als alleenstaande jonge vrouw is het enorm schrijnend je te moeten begeven onder een feestend, barbequend, lolmakend gezin waar moeder en vader sámen nog deel van uit maken.
Dat lot viel mijn vriendin ten deel.
Haar 'allesie 'en haar 'toeverlaat ' is er namelijk niet meer, helemaal niet meer.
'Allesie ' is aan het hemelen en dat doet verrekte zeer, dat kan ik je wel vertellen, en zij nog meer.
Net voor de kerst van 2009 is van hogerhand ingegrepen op een gelukkig gezin.
Op de meest pijnlijke manier: geen afscheid, nee zomaar: zomaar patsboem dood. Hartaanval.
'Allesie ' was net 43 jaar. Had nog een heel leven te gaan naar menselijke maatstaven.
Maar menselijke maatstaven hebben het niet altijd voor het zeggen op deze aardkloot.
Vriendin blijft er mee zitten, zoveel vragen waar geen antwoord op wordt gegeven.
De hemel zwijgt in alle talen.
En ik heb er ook geen antwoord op, het enige wat ik kan is luisteren naar haar verhaal, meehuilen en mee grimlachen om de oude grappen van haar 'Allesie ', zachtjes meehuilen om het verdriet van twee meisjes die hun papa moeten missen.
Je zal maar zes of tien jaar zijn...
Dit was niet hun keus. Dit overkwam ze.

Terug op mijn zandplaat.
Terug naar de gasten in mijn eenvoudige establissement.
Een vader met twee kinderen. Eén van acht en een van dertien.
Zonder moeder. Zonder vrouw.
In dit geval een doelbewuste keuze: echtscheiding.
Het verdriet is er wel aanwezig maar is geaccepteerd: het ging niet meer samen.
Dat doet ook zeer: het verlies accepteren dat je relatie niet meer werkt.
Maar de kinderen hebben in ieder geval nog allebei de ouders.
Er is natuurlijk een rouw, een pijn van het moeten loslaten dat samen niet meer gaat.
Voor de volwassenen een constatering waar beiden inmiddels hun weg in weten te vinden, voor de kinderen nog een heel traject van het moeten opdelen van hun liefde voor beide ouders en de - inmiddels - nieuwe vriend van hun moeder.

Twee verschillende verhalen, twee verschillende werelden.
Allebei hebben ze een verlies te lijden.
Voor de één is het niet te begrijpen dat mensen uit elkaar gaan waar ze samen zoveel hebben opgebouwd, voor de ander is het zo dat het bijna wenselijk zou zijn dat de ex-partner 'weg ' zou zijn.
Hoe moet je daar nu op reageren.
Ik doe het maar op mijn manier: oren open en luisteren.
Meeleven en meehuilen.
En op deze vragen het antwoord schuldig blijven.
Want ik heb er namelijk geen antwoord op.

Wat mot dat mot.

Terug op de boot naar huis.
'k Was even weg van mijn zandplaat, dat even heeft welgeteld twee dagen geduurd.
Gisteren was ik in Sneek, mooi plaatsje ware het niet dat het Sneekweek was en dat heel Sneek op z'n kop lag, mijn tomtom wist in ieder geval er geen raad mee. Het ziekenhuis - waar ik zelf naar toe moest - was nog wel te vinden vanuit mijn blote hoofd, maar nepmoaike Janke was foetsie, fada, fôt! Ik wilde haar graag verrassen en had daarom niet van tevoren gebeld.
Had ik beter wél kunnen doen. Vind maar eens je nepmaoike als alle straten in één jaar tijd zijn dichtgespijkerd, omgelegd of ineens veranderd zijn in een gracht. Nou had ik natuurlijk alsnog kunnen bellen, maarja ik had meer op de planning en moest alras door naar het oosten van het land. Twee afspraken waar ik echt niet onderuit kon. Wat mot dat mot.

Wierden.
Ik was al twéé jaar niet meer in Wierden geweest!
Normaliter kom ik daar altijd steevast twee keer per jaar.
Eén keer in het voorjaar en - je raadt het al - één keer in het najaar.
Niet dat Wierden nu zo ontzettend cultureel verantwoord is, nee, maar wél om het graf van mijn ouders te bezoeken en te onderhouden. Nouja, nu kunnen doden wel even wachten, maar zelf vond ik dat de wachttijd ruim overschreden was.
Bij de bloemenwinkel op de Appelhofdwarsstraat kocht ik grote, vrolijk uitbundige, gele zonnebloemen , daar hield mijn moeder altijd zo van en zélf ben ik er ook dol op. De begraafplaats zag er delicaat uit in de lage namiddagzon, konijntjes huppelden geluidloos over de paden, twee lijsters vlogen elkaar achterna.
Ook de stilte heeft een geluid als je je oren openzet, dacht ik bij mezelf.
Bij het graf aangekomen zag ik dat de lavendel die ik twee jaar geleden had gepland enorm buitenissige proporties had gekregen; van het kleine plantje was niets meer te zien, daarentegen stond er een megastruik. ' Sterk spul , die Twentse grond ', zei ik tegen de steen van mijn ouders. 'Alles komt er tot leven, nu jullie nog '.
De lavendel geurde dat het een lieve lust was.
De steen zweeg in alle talen.

Mijn tweede afspraak was in Weerselo.
Ja, je leest het goed: Weer-se-lo.
Ligt ook in Twente. Kan ook niet anders als het op OOOOOOOOooooooooooooooo eindigt.
Wederom had ik mot met Tom. Het is net een echte relatie: geen van beiden doet wat de ander wilt. Ik besloot hem vanaf Weerselo dan ook MOTMOT te noemen. (Gráág zonder gedoe en in één keer erheen graag. Anders had ik beter een vrouw kunnen aanschaffen want die kunnen tenminste kaartlezen.)
Motmot bracht me tot aan Weerselo.
Toen had hij geen zin meer. Of, ja, dat is het denk ik - hij had een een acute dementie-aanval.
De camping waar mijn vriendin logeerde was met geen mogelijkheid uit zijn harde kop te krijgen, geen Molenhof te vinden.
Ik ruilde Tom in voor Eric.
Lange leve de stoere zweed die mij altijd redt uit de nood!!
Eric Ericsson. Ofwel mijn gsm van Sony. ( Maar Eric klinkt nu eenmaal lekkerder in 't gehoor.)
Na een kort belletje ( ja , ik weet dit klinkt voor sommigen onder jullie ongeloofwaardig , maar heus , ik kan ook k o r t bellen ) wist ik waar ik moest zijn. Zo'n beetje.
Ik reed volgens de aanwijzing van mijn vriendin een stukje terug en bleef daar vervolgens braaf op haar wachten tot ze mij uit het doolhof van caravans, chaletjes, patattenten en campingwinkels kwam ophalen.

Het is meer dan 25 jaar geleden dat ik gekampeerd heb en na de ervaring van vannacht zal het wederom weer 25 jaar duren alvorens ik mij weer zal begeven op het gebied van mannen op
' crocs ' ,vrouwen in joggingpakken uit de jaren '80, aangebrande pizzaluchten uit quasi vrolijk aandoende campingrestaurantjes en natte doucheruimtes met kleverige wc's.
Vannacht was het berekoud op dat rottige luchtbedje waar ik steeds vanaf rolde, mijn adem condenseerde tegen het synthetische tentdoek en viel in kleine druppeltjes terug op mijn gezicht. Links naast mij hoorde ik het gesnurk van de buren en schuin aan de overkant waren ze ergens mee bezig ( wat mot dat mot ) waar ik op dat moment erg jalours op was.
Het was een lange nacht van zeker 5 uur....

wordt vervolgd.