Ten Leste - Voor Zeekraai

 

Ten leste

 

Ik weet niet welke weg je neemt;
de sterren gaan hun baan ten einde
en straks is mij het dichtstbijzijnde,
het langst gewetene weer vreemd.

Maar wat bestond aan zon en maan
en wisseling van de getijden,
het was alleen opdat wij beiden
elkander niet zouden ontgaan.

Wij worden nu nog slechts door tijd
en ruimte van elkaar gescheiden,
maar sta mij aan het eind terzijde
als ik de einder overschrijd.

Wij hebben alles nog te goed
wat ons het leven heeft ontnomen:
uit welke verten ook, wij komen
elkaar ten leste tegemoet.

J.P. Rawie 




Vandaag kreeg ik de bittere boodschap te horen ...  ' Zeekraai '  is heen gevlogen...
Zeekraai laat zijn lieve vrouw en maatje achter, twee prachtige dochters en een lieve zus en zwager, dierbare familie en talloze vrienden. 

A Dieu,  Zeekraai.
In mijn gedachten zweef je hier rond en zal ik in de stilte 
ergens
je roep horen...
uit welke verten ook,

... 

Reizen

Heet, het was gisteren en vanochtend bloedheet in het Brabantse land.
( Soms vertoef ik zo'n beetje aan de andere kant van Nederland, één en ander heeft met bepaalde werkzaamheden te maken waardoor ik soms wat kilometers moet maken.)
Ik was dan ook blij dat mijn neus vandaag weer richting Noorden stond, niet in het minst vanwege de koelere temperaturen. Hoewel ik een frommes van uitersten kan zijn,  ben ik qua temperatuur gematigd. Geef mij maar het zeeklimaat, daar floreer ik het beste op.  Maar terug naar de zinderende zon en de hete broeierigheid van onder de rivieren.  Het land van Maas en Waal kent zo zijn charmes, de zangerige taal, de zachte G en het goede bier. En niet te vergeten de Asperges. Daar zijn ze het lekkerst en mei en juni  zijn bij uitstek dé maanden van het witte goud. Lekker met 'n sausje of puur, een goed glas Pinot Gris erbij et voilà, smullen maar.
In de regel wordt er vaak zalm bij gegeten, maar een gebakken kaasje met walnoot en pecannootjes is ook heerlijk! Sinds ik mijn vlees-eten na dik 40 jaar aan de wilgen heb gehangen en mijn visconsumptie tot een zeldzame aangelegenheid heb gebracht, ben ik groot liefhebber van nootjes en kaasjes.
Gebakken asperges met gember en chili is trouwens óók heel lekker.

In de streek waar mijn Brabants logement is, woont een aspergerboer om de hoek. Naast mijn favouriete groente verkoopt hij ook aardbeien, en zulke proef je zelden!
Vers van het land, onbespoten en  zoet geurend. Ik zou er wel een badkuip mee willen vullen.  Oh, zalige aardbeien, paradijselijk fruit waar ik ook geen genoeg van kan krijgen.
Herman heeft goeie ideeën voor aardbeien, en uit zijn hand deel ik hieronder zijn/mijn favo AARDBEIEN-GENOT (klik op deze link ) 

Ik mag altijd graag met Herman op culinaire reis, er gaat werkelijk een nieuwe wereld voor je zintuigen open.

Wat minder te genieten was, was mijn reis up North. De temps zaten rond het midden van de twintig, maar in mijn rooie rakker zonder airco kun je daar dus rustig tien bij optellen. Dus met raampjes open en de blower aan begaf ik mij op de A73.  En dan kom je onderweg dus een aantal zaken tegen die helemaal niet noppes te genieten zijn zoals een varkenstransport met misschien honderden varkens.  Ik rook ze en niet alleen de geur van varkens, maar ook hun doodsangst. Een varken is een intelligent dier en weet wanneer er stront aan de knikker is.  Zoals elk dier trouwens. Weg zijn mijn dromerijen over asperges en zomerkoninkjes, en tadaa.... daar dendert de ellende met mij de snelweg op.
Onlangs was de slachterij van Tielt (klik op deze link) nog in beeld, en dat is aardig op mijn netvlies blijven hangen.
Ik keek de truck na met tranen in mijn ogen. Lachende varkentjes op de achterkant: diervriendelijk transport.

Maar hoezo diervriendelijk? Is dat het snufje buitenlucht wat ze krijgen? Misschien de eerste keer dat ze vogels horen fluiten? Ze zien niks want alles hermetisch afgesloten.
Opeengestapeld rijden ze lange kilometers.  Ze gaan een afschuwelijke dood tegemoet, de meest afschuwelijke dood! Een heet bad van 60 graden waar ze gedwongen in ondergedompeld worden zodat hun haren makkelijk van de huid getrokken kunnen worden ( voor de productie van schilderskwasten en dergelijke ) en dan geslagen en geschopt met verbrande huid naar het eindstation.
Hoezeer de mens ook diervriendelijk vlees wil, het slachten blijft altijd dierONvriendelijk, want zeg nou: wie wil er vrijwillig geslacht worden?  Niemand wil dood, ook geen varken. Of koe, of schaap of...

Mijn asperges blijven zonder zalm en mijn bbq zonder ossehaas.  Hebben die varkens vandaag in die truck weinig aan, maar ik weiger deel uit te maken van hun wrede dood.
Groente, rijst, brood of aardappelen: het kan heel goed zonder vlees.
En dan smaakt het eten toch een stuk beter.

Het is een kwestie van tijd

Afgelopen weekend is plotseling, heel heel plotseling, een heel lieve, heel dierbare vriend  'oet de tied kommen ' zoals we dat in Twente zeggen.. uit de tijd.
Uit déze tijd is hij naar een ándere tijd gegaan.  Een tijd waarvan ik soms de  klokslag  hoor, maar waarvan ik geen minuut zie.

Geen afscheid kunnen nemen omdat zijn trein al was gegaan, hij zijn vlucht zonder inchecken heeft genomen. Zijn schip de haven uit voer zonder signaal.



Hoezeer kun je iemand missen? Hoezeer doet zeer van het niet meer samen zijn , kunnen zijn, willen zijn?  Hoezeer is  hartzeer, hoe hard is het zeer...??
Hartzeer is ondoorgrondelijk diep en is rauw en rafelig.


Het is nog niet aan mij om van tijdperk te wisselen maar ... ik zou zo graag eens even om het hoekje willen kijken. Kijken hoe ze daar dansen ,lachen, rennen, spelen, misschien een tuintje wieden of zingen...kijken van minuut tot minuut....kijken hoe ze daar verder leven in  die onzichtbare tijd die een universum in zijn hand houdt... het is een kwestie van tijd - ik weet het.
Het is een kwestie van tijd, De Tijd.

De herinnering houdt hem hier - dicht bij me - , tovert een glimlach om mijn lippen  en ik weet: het is maar tijdelijk.  Until we meet again.

Oet de tied

In mijn vaderland, Twente, kennen ze de uitdrukking "oet de tied komm" , wat zoveel betekent als dat een mens is overleden.. letterlijk: z/hij is uit de tijd geraakt. 

Overleden... in het Nederlands : over het het lijden heen.
Waarheen, wáártoe  gegaan dan? 
 'Oet de tied, uit de tijd'  vind ik een passender uitdrukking, want niemand weet precies wat ons volgende eindstation is.  
Iedereen hoopt natuurlijk op de hemel, maarja: komen we daar meteen aan, dan ? 
Vooralsnog zijn we in elk geval 'uit de tijd '.  
De menselijke maat genomen tijd dan. 
Ik kan dat zeggen omdat op aarde de tijd wél degelijk bestaat en volgens overlevering in de hemel géén tijd bestaat.  En van dat laatste... daar  gaan we -  Herman en ik  -   maar van uit.
Het lijkt me heerlijk om in de eeuwigheid te zijn,   'Oet de tied '  
Maar wél in de Hemelse   ' Eeuwighied ',  ofcourse!
Een plek van géén tranen en géén verdriet zijn, voor altijd niet!


Naast de overbuurman, en de andere overbuurman nu ook vriend Herke los moeten laten... 
De hemel heeft het maar druk met de nieuwkomers, en ik moet wennen aan een legere wereld...
Maar.
Het idee en geloof dat de oude jas ingeruild mag worden voor een beter exemplaar is iets waar je ( sowieso als vrouw ) naar uit kan kijken.

Geen kankermaag meer, geen hoofd vol tumoren.
Geen lijf met slijtage, geen body met 'gerafelde ' zoompjes!!

O Herke, O buurmannen, wat zou het tof zijn als we een selfie mochten krijgen met jullie als supermen.

Vooralsnog neem ik maar aan dat jullie nu supermen zijn. Nee sterker, ik gelóóf het gewoon. 
Dat is gewoon de beste compensatie voor die legere wereld. 


" Als iets niet is bewezen geloof ik het niet zozeer. Als men glashard aan kan tonen dat ik me vergis, pas dán zal ik geloven dat er geen hemel is." #quote #hermanfinkers
.

01-11-2015

Naast therapie-hond is Beauty een grote hulp om ernstig zieke duinkonijntjes uit hun lijden te helpen. Haar goede neus en gehoor zijn fantastische middelen om ( zieke ) konijnen op te sporen, ze helpt ze snel uit hun lijdensweg door middel van haar krachtige beet. Het dode konijn wordt door mij netjes toegedekt met zand, een soort laatste eer en uit het zicht van toeristen.

De Mixomatose heeft dit jaar onnoemlijk veel slachtoffers gemaakt, het is een waar slachtveld in onze duinen. Mixomatose is een lange lijdensweg voor besmette konijnen, hun ogen worden snotterig en ze krijgen dikke opgezwollen lippen wat het eten en drinken bemoeilijkt. En langzaamaan worden ze blind, ze raken ze gedesoriënteerd en krijgen tot slot longontsteking. Het kan wel twee weken ( of langer ) duren voor ze - ernstig ondervoed - overlijden.

53.000 euro

Als zijn leven bespaard was gebleven hadden veel vluchtelingen van zijn bloedgeld eten gehad. ‪#‎wasteoflife‬

Duitse jager doodt een van grootste olifanten

HARARE - Een van de grootste olifanten die ooit is gezien in Zimbabwe, is gedood door een Duitse jager. Amper drie maanden nadat de wereld zijn afschuw uitsprak over de jachtfoto's van de gedode leeuw Cecil, poseert de Duitser trots naast de veertig tot zestig jaar oude gigant. Alleen al de slagtanden van de olifant wogen samen 54 kilo.

De dikhuid werd doodgeschoten op 8 oktober tijdens een particuliere jachtpartij in het nationale park Gonarezhou in Zimbabwe. De Duitser nam deel aan een jachtexpeditie van drie weken, waarbij het doel was de Grote Vijf te doden: olifanten, luipaarden, leeuwen, buffels en neushoorns. Kosten: 53.000 euro.
Jachtwebsites in de wereld loven de Duitser, die volgens kenners de grootste olifant heeft gedood in bijna dertig jaar.
Natuurbeschermers en de organisatoren van safari's uitten echter hun woede, omdat de olifant een uniek dier was dat voor iedereen te zien had moeten blijven.
De olifant was niet bekend in het gebied en is mogelijk afkomstig uit het Zuid-Afrikaanse nationale park Kruger.

Bron: Telegraaf 16102015

Lopen

Mijn logee's waren met de ochtendboot vertrokken, de wasmachine met 't beddegoed snorde allengs vrolijk en de koffiepot pruttelde gezellig.  Ondertussen zat ik me te bedenken waar we nu eens zouden gaan lopen. Het PaulusdeBoskabouter-bos hebben we al zo vaak gehad dat dat geen optie was. Het strand en de zee staan ook hoog op het wensenlijstje van sproetneus en Co maar na afgelopen herfststorm ben ik wel even genoeg gezandstraald. Een middenweg dus. Het werden de bunkers. Gelegen in de duinen , tussen bos en zee, liggen ze diep verscholen.  Een plek vol geschiedenis waar ik lang niet alles van weet ( en misschien ook maar beter van niet, de tragiek van hun bestaan zegt al zoveel ) en die door de jaren heen is verkleurd. Waar soldaten uit schietgaten de vijand bestreed. Waar  mensen in loopgraven voor het leven hebben gevochten en het er ook hebben verloren.
Doffe stenen en betonplaten waar tussen driftig helmgras zich triomfantelijk een weg heeft weten te banen. 'n Teken dat de natuur sterker is dan enig maaksel van mensenhanden.
Felgekleurde grafitti op schrijnende grijze muren en grauwe plafonds.  Een eigen gevormd spoor van nalatenschap door jongeren,  die een oorlog alleen kennen uit verhalen. Of films.

Lege wijnflessen,  verroeste cola-blikjes en een paar gerafelde badlakens liggen als een troosteloos aandenken aan een vergane zomer. Wat heb ik hier te zoeken?
Op de achtergrond ruist de zee haar eeuwenoude lied. Beter is het daar, aan de vloedlijn.
Waar ook de vergankelijkheid te vinden is in dode krabben en lege schelpen. Maar toch voelt dat anders. Natuurlijker.
Die dood heeft een functie: voedselbron zijn voor een ander. Dat kan ik in geen enkele oorlog terugvinden.
Ik vraag me af waar we als mens het pad zijn misgelopen.

Seth

Seth Gaaikema

Seth Gaaikema is uut de tied komm'n....

Voor hem deze woorden, ze kwamen vanmiddag in me op.

Een dode krijgt pas postuum de mooiste ode. Van zijns of hares werken. 
Mooie woorden in de krant en rituelen in de 'kerke'. 
En met z'n allen langs de baar... Ik vraag me af: is 't voor hém of voor elkaar? 
Een laatste groet, een stil saluut.....
De koek is op, 't boek is uut.

23 juli 2014

“Their absence is like the sky, spread over everything... "
And although they're coming home, we feel homeless.

Homecoming victims MH17.  Photo by Christian Timmers.

Optelsom

Vandaag was een goede dag. De zon scheen én ik was vrij. 
Eén plus één is drie, dus pakte ik ik 1,2,3,  twee honden en mijzelf bij elkaar en reden we naar West. Dáár zou Guus wachten met de stoere John. 
Een middagje rond kaap West:  vanaf het Groene Strand tot aan het strandhotel. 
Da's een mooi eindje om. Een kilometertje of 12,13 ruim gemeten.  
Guus had twee companen : dochter en zoonlief gingen mee.  Jutten.
Milieujutten welterverstaan , want er spoelt wat rotzooi aan op onze mooie zandplaat. En niet alleen aanspoelsel, óók de restanten van een zomerlang toeristen en een oktober- orkaan die een kompleet strandpalviljoen wegblaast, zeevogels die gestikt zijn in plastic geven een triest aanblik. 

De trieste optelsom van 1 plezierballon en 1 zeemeeuw. Die combi gaat slecht samen.

De zon doet haar best en zont er lustig op los, de lucht blauwt om het leven en de wind woeiewaait lekker fris om ons hoofd. Het is fijn weer. Dus niet dralen,  maar halen.
We stropen onze mouwen op en gaan aan de slag.  

Aan het eind van de middag is de kar vol. Voldaan trekken we onze werkhandschoenen uit en besluiten om de middag af te sluiten met lekker bakje koffie bij het strandhotel. 
De koffie gaat er wel in en als kers op de taart krijgen we nog een mooi jazz kwartet optreden er bij. 
Zulke zondagen mogen vaker.

Note:
Toen ik van de week ergens op de koffie ging, werd het volgende tegen mij gezegd:
" Milieujutten heeft geen zin, je verplaatst het vuil van strand naar elders, maar elders moet het ook worden opgeruimd. Bovendien is er elke dag weer nieuw aanspoelsel. Laat de wind het maar bedekken dan zie je er ook niks meer van, ' de zee geeft en de zee neemt. '
Milieutjutten is zinloos geweld....!"  ( Er werd gedoeld op de hoge kosten van  afval afvoeren en recyclen etcetera. )

 Milieujutten is zinloos??  Wat vindt u???  Ik ben benieuwd naar de meningen.

Redders

Afgelopen woensdag heeft de KNRM alleen al op Terschelling 8 mensen uit het water gehaald die te ver de zee in waren gegaan. De meeste toeristen denken dat ze met een zwemdiplomaatje B of C wel de Noordzee aan kunnen. Dat wordt dus vaak en veel onderschat. De Noordzee is een heerlijke plaats om te zwemmen, maar kan ook dodelijk gevaarlijk zijn. In veel gevallen moet de reddingsboot van de KNRM dan uitvaren. Gelukkig dat ze er zijn, de vele levens die ze gered hebben zijn ontelbaar.
Afgelopen woensdag (klik) maakten we zo'n reddingsactie mee.  Mijn logé en ik hadden net lekker geborreld bij Paal 8 toen er op de badweg verschillende auto's met vol gas kwamen aanrijden. Het geluid van gierende banden en openklappende portieren en rennende mannen echoode na over de parkeerplaats.
We keken hoe de wippertruck in volle gang over het duin  ging  , de zee inreed om haar reddingsboot te lossen om vervolgens met een noodgang naar  het oostelijk deel te rijden. Ambulance en een reserve boot waren via de badweg de strandopgang gereden en werden al snel kleine stipjes aan de horizon. Tussen paal 8 en Formerum aan Zee is het bewaakt strand, maar kennelijk had de bewaking niet genoeg aan haar eigen waterscooters en waren de jongens van de KNRM en Ambu opgepiept.

Terwijl mijn logé en ik ze stonden na te kijken kwam er een echtpaar  aangewandeld. 
'Nou', zei de mevrouw,  'Ik zie het al, rechts van ons is de drukte dus dáár wil ik niet zwemmen, hoor Jan'.
De man die Jan heette antwoordde 'Nou snoepie, dan gaan we gewoon waar jij wilt'. Waarop Snoepie antwoordde dat ze lekker de ruimte wilde en dus links van het blauwe hokje wilde gaan.
Het blauwe hokje is een bewakingspost. Tussen de posten Formerum en West aan Zee is het dus wél bewaakt maar buiten die lijnen níet.  Ongevraagd mengde ik mij in het gesprek ( ik meende dat ik ze moest waarschuwen voor de grilligheid van de zee, het gevaar wat de meeste mensen niet zien omdat ze er te weinig bekend mee zijn )  en zei tegen het stel dat het beter was om juist wél rechts van het blauwe hokje te gaan zwemmen omdat daar de bewaking was. Snoepie keek mij hooghartig aan en zei,  ' Nou, ik kan goed zwemmen en Jan ook, dus wees maar niet bang dat ons iets overkomt '. Ik keek haar aan en zei, 'Ja, dat dacht een zwemmer vorige week ook, maar die is wél verdronken in een mui.  Als u daar in terecht komt, komt u er niet meer uit, de trek en de onderstroom is te sterk om er tegenin te zwemmen... En waar u wilt zwemmen is geen bewaking.' Maar mevrouw had dovemans oren, gaf mij te kennen dat ik me met mijn eigen zaakjes moest bemoeien.
Een ander stel (van bejaarde leeftijd )  was inmiddels ook aankomen lopen en had kennelijk een deel van het gesprek opgevangen. Ze keken eerst mij en vervolgens mevrouw Snoepie aan , en zeiden doodleuk tegen haar ' Een gewaarschuwd mens telt voor twee '.  Snoepie draaide zich woest om, trok Janneman mee en beende heel strabant het strand op. De linkse kant. Halverwege draaide ze zich om, stak een tong uit en liep verder.

We hebben Snoepie en haar Jan maar laten lopen. Tegen zoveel onverstand valt niet aan te praten.

Later op de dag hoorde ik dat er bij West aan Zee óók twee mensen het water uit zijn gehaald.
Het zou me niets verbazen als dat het eigenwijze stel is geweest....


De hoofdtaak van de KNRM is het redden en helpen van mensen op zee en ruime binnenwateren. Direct daaraan verbonden is de noodzakelijke fondsenwerving, omdat haar diensten gratis zijn en zij niet gesubsidieerd wordt. Help dus helpen en wordt donateur of schenk een eenmalige gift.( KLIK)

Laika

Dan blijkt maar weer eens hoe idioot de mensheid is.... We menen dat we verstand hebben, maar zolang de dieren nog lijden onder onze aanwezigheid (#klik) zijn we niets meer dan leeghoofdige egoïsten.

Helaas is er sinds 1988 niet veel veranderd. Megastallen, plofkippen, kiloknallers, bont(e) mode en dierproeven, dit alles onder het mom ' dieren dienen de mensheid'.
Bah! De naam 'mens' zijn we in deze toch zo verrekte onwaardig.

Goeie ( Vrij ) dag, Bach!

Muziek.
Waar zouden we zijn zonder muziek?
Muziek laat je dansen, glimlachen, huilen, nadenken,bewegen, verwonderen, ja,  noem maar op.
Muziek.
Het raakt je ziel.

Bij ons thuis klonk altijd muziek.
Live. En niet alleen op zondag.
Een Pa die op zijn Hammond orgel, viool,banjo, pianola, luit, trompet, accordeon, trekzak, hobo of citer speelde.  Ja, ons Pa kon er wat van..
Een zingende Ma.
Twee broers die er dagelijks mee bezig waren;  numero Un op orgel en accordeon, en, numero Dos op klarinet. 
En, Tres, 'lest best'  het nakomertje op de sopraan-fluit.
Con quotro oscilación parásita pavimetator el pasa  vanadio allegarsa.
( Ofwel: Met vier jaar floot ik alle stratenmakers van straat. ) 
De liefde voor muziek werd ons met de paplepel ingebracht...

Het was een vrolijke bedoening.
Meestal.
Want oefenen , oefenen en oefenen tot je paarse stippen zag was de andere kant...
Fluit werd ingewisseld voor óók Hammond, alt-fluit, trompet en gitaar.
Oja, ook een alt-sax vloog nog even door mijn vingers.
Maar dat was toen.
En toen is heel wat jaar gelêe...

Inmiddels is er één en ander veranderd.
Pa en Ma begeleiden al een decenniaatje of twee  '  't Hemels Engelen Koor '.
Broer ' Un ' zingt volgens mij alleen nog onder de douche en heeft zijn orgel en accordeon in de wilgen gehangen.
Broer  'Dos'  klarinettetterd er nog vrolijk op los. Al dan niet met zijn eigen family-band. Maar alleen op zondag, want doordeweeks dirigeert fluit hij zijn hoogste lied tussen de warme broodjes brownies...
Mijn fluit staat - heul charmant -  ter decoratie op mijn bureau.
Mijn gitaar staat  - heul klassiek -  in de hoek van mijn 'living'. ( Na een mislukt vogelnestje tijdens de gymlessen van mijn pabo-opleiding én een verkeerde vingerzetting heb ik mijn schone Spaanse niet meer aangeraakt. De akkoorden klonken niet meer akkoord oké en ik ben allergisch voor valsche toonen.)
Maar muziek hoor je nog steeds in huize Salty.
Lang leve de cd-speler.

Muziek in alle soorten. Van klassiek tot pop. Van rap tot zydeco.
Van blues tot rock. Van Daniël Lohues tot Led Zeppelin.
Trouwens, black gospel vind ik ook he-le-maal  'Jezus-mooi'. 
Over Jezus gesproken - komt wel mooi van pas, zo rond Pasen - ,  die heeft ook al heel wat componisten tot fraaie muzikale werken gezet...
Neem nu Bach.
Bach, één der grootste composers ter wereld,  heeft hemelsmooie passionele muziek op notenschrift gezet.

Dit weekend staat natuurlijk vól met Passie.
Johannes, Lukas, Markus en Matthëus. Vier mannen evangelisten die 2000 jaar geleden al vol passie waren.
En even later kwam Bach om het hoekkie kijken en dacht...  'Hee... Passie...Dat ligt me wel. Daar ga ik wat mee doen... '
Want Bach was ook een en al passioneel. Dat kun je allemaal wel lezen in de Wikipedia...
Maar afgezien van passie was Bach ook een man van symboliek.  ( Die twee gaan vaak samen. )
Bach ging op een mooie goede vrijdag aan 't werk, rekende en tekende de noten op de juiste regel en zie daar: de Matthäus-Passion rolde uit zijn ganzeveer kroontjespen.

Die Bach, hij groef dieper dan de oppervlakte. Zijn werken zitten vol met symbolische lagen.
De mathematische proporties die er in zijn ontdekt, lijken voort te komen uit een aangeboren gevoel voor verhoudingen, een muzikaal timmermansoog.
Het getal was voor hem toch zeker een vormende kracht.
Kijk maar eens  naar het stuk in de Matthäus-Passion *  waarin Jezus voorspelt dat hij verraden zal worden.
Twaalf apostelen reageren nogal verontwaardigd; ' Herr, bin ich's ? ' Het woord  'Herr' klinkt niet twaalf, maar elf keer in het koor, omdat er elf trouwe discipelen zijn.  Het klinkt bovendien driemaal in sopraan, alt en tenor en slechts twee keer in de bas: de verrader Judas heeft in de passiemuziek immers een basstem.
Later gooit Judas uit wroeging de dertig zilverlingen waarmee zijn verraad is beloond in de tempel, maar de hogepriesters kunnen het niet aannemen omdat het bloedgeld is. De begeleidende baslijn ( basso continuo ) bevat precies dertig noten op de zin ' Es taught nicht, das wir sie in de Gotteskasten legen.'
De woorden worden soms plastisch uitgebeeld in de muziek. Wanneer bijvoorbeeld de tekst gaat over het kruis, beschrijft de melodische lijn de beweging van het kruisteken.
Vaker nog wordt de tekstuitdrukking geïntensiveerd in het verlengde van de natuurlijke spraak.
Een musicus kan daarin veel verder gaan dan een redenaar die een voordracht houdt. Grote sprongen in de melodie, lang aangehouden tonen, een diepe zucht: muziek is in staat verder te reiken dan met gewoon spreken mogelijk is.
Het diende allemaal om de gemoederen te bewegen en de ziel te raken.

Muziek.
Het raakt mijn ziel. Ik kan niet zonder.

'Hemel' lichaam

De zon gaat op
De zon gaat onder
Maar ze gaat niet uit

Het refrein van een lief versje klinkt in herhaling- op- herhaling door mijn hoofd.
Toon schreef, zei en zong het altijd zo gewoon en toch was dat júist buitengewoon.
Met een enkele zin omarmde hij de wereld, kuste hij als het ware al het leven rondom hem wakker.
Zijn liedjes maakten altijd iets los bij mij. Zetten me aan 't nadenken.
 


 
Mensen hebben vaak die invloed op mij;  dat ze me laten nadenken. Zowel met de klemtoon op ná als dénken.
Nadenken, bewust worden van de intentie van woorden en daden, houding en uitstraling.
Sommigen mensen geven enorme inspiratie.

Zo kende ik een jonge vrouw die ondanks haar zwakke gezondheid altijd opgewekt en positief was.
Haar ouders noemden haar - terecht - hun zonnetje.
Ze was enorm betrokken bij het vrijwilligerswerk op ons eiland , zette zich altijd opgewekt belangeloos in en had voor iedereen altijd een aardig woord.
Haar levenshouding, haar uitstraling, haar woorden... ze waren warm en licht.
Bewonderenswaardig. Om haar te omschrijven zou ik het zó doen.
Zij liet me nadenken over hoe ik zou omgaan met een zwakte of aftakeling van mijn gezondheid.
Mijzelf kennende zou ik in eerste instantie een grote zeur geworden zijn als mijn lijf niet deed wat ik wilde. Mijn humeur zou gelijkstaan aan de barometer op de Noordpool.
Ik denk niet dat ik zou kunnen willen berusten in de malheur van 'zo is het en anders niet '.
Sja..,  zo dacht ik er over in het begin...
Tót het moment dat ik er achter kwam dat met zo'n houding het leven er bepaald niet lolliger op zou worden.  Daar had ik haar levenswijsheid kennelijk voor nodig.
Je staat anders in het leven als je zélf ondergaat hoe het is om met een tikkende tijdbom te lopen.
Afhankelijkheid, zwakte en /of ziekte maakt je milder na verloop van tijd.
Of om een moderne uitdrukking te gebruiken: je leert relativeren.
Ofwel: Carpe diem.  Pluk de dag.
Nou, als er één was die dat deed, was zij het wel!

Terug naar de zon, terug naar de woorden van Toon en het amper 38jaren geleefde leven van mijn dierbaar vrijwilligersmaatje.
Soms zien we de zon heel duidelijk en soms is ze verscholen achter de wolken. Of achter een horizon.
Dan is ze ergens anders... maar niet weg.

Zachtjes zing ik met Toon mee;
' De zon gaat op,
 de zon gaat onder...
 maar ze gaat niet uit... '

Dat morgen, op haar begrafenis,  de zon uit álle macht zal schijnen.
Ja, daar geloof ik in.

Kippenvel

Sommige liedjes doen wat met mij.  Dit is er zo één.
Van welk liedje krijg jij kippenvel?
( Onderstaand is gezongen door 2-Pac en Elton John, SIR Elton John moet ik zeggen ) 

Zonder antwoord

Dat nachtje kamperen was natuurlijk meer dan alleen ellende van snurkende buren en hitsige nachtbrakers. Het was best gezellig om een frietje te eten met vriendin en haar meiskes.
Ware het niet dat we op dat moment juist die ene zo missen.
Het was best leuk om een rondje camping te doen met een dikke ijshoorn in je hand.
Ware het niet dat juist die ene daar bij had moeten zijn.
Het was best leuk; beetje kijken naar de andere tentofielen, spelende kinderen bij de midgetgolf en de mannen op 'crocs ' ( ... sommigen hadden best een leuk onderstel , de witte sokken daargelaten .) Ware het niet dat juist die ene erbij had moeten zijn.
Gesprek tot diep in de nacht was er ook bij. Niet met een witte sok, niet met die ene die daar juist ook had bij moeten zijn, maar wel met mijn 'allenige ' vriendin.

Het is niet niks als je voor 't eerst op vakantie bent zonder je man. Zonder je 'allesie' ,
je toeverlaat.
Als alleenstaande jonge vrouw is het enorm schrijnend je te moeten begeven onder een feestend, barbequend, lolmakend gezin waar moeder en vader sámen nog deel van uit maken.
Dat lot viel mijn vriendin ten deel.
Haar 'allesie 'en haar 'toeverlaat ' is er namelijk niet meer, helemaal niet meer.
'Allesie ' is aan het hemelen en dat doet verrekte zeer, dat kan ik je wel vertellen, en zij nog meer.
Net voor de kerst van 2009 is van hogerhand ingegrepen op een gelukkig gezin.
Op de meest pijnlijke manier: geen afscheid, nee zomaar: zomaar patsboem dood. Hartaanval.
'Allesie ' was net 43 jaar. Had nog een heel leven te gaan naar menselijke maatstaven.
Maar menselijke maatstaven hebben het niet altijd voor het zeggen op deze aardkloot.
Vriendin blijft er mee zitten, zoveel vragen waar geen antwoord op wordt gegeven.
De hemel zwijgt in alle talen.
En ik heb er ook geen antwoord op, het enige wat ik kan is luisteren naar haar verhaal, meehuilen en mee grimlachen om de oude grappen van haar 'Allesie ', zachtjes meehuilen om het verdriet van twee meisjes die hun papa moeten missen.
Je zal maar zes of tien jaar zijn...
Dit was niet hun keus. Dit overkwam ze.

Terug op mijn zandplaat.
Terug naar de gasten in mijn eenvoudige establissement.
Een vader met twee kinderen. Eén van acht en een van dertien.
Zonder moeder. Zonder vrouw.
In dit geval een doelbewuste keuze: echtscheiding.
Het verdriet is er wel aanwezig maar is geaccepteerd: het ging niet meer samen.
Dat doet ook zeer: het verlies accepteren dat je relatie niet meer werkt.
Maar de kinderen hebben in ieder geval nog allebei de ouders.
Er is natuurlijk een rouw, een pijn van het moeten loslaten dat samen niet meer gaat.
Voor de volwassenen een constatering waar beiden inmiddels hun weg in weten te vinden, voor de kinderen nog een heel traject van het moeten opdelen van hun liefde voor beide ouders en de - inmiddels - nieuwe vriend van hun moeder.

Twee verschillende verhalen, twee verschillende werelden.
Allebei hebben ze een verlies te lijden.
Voor de één is het niet te begrijpen dat mensen uit elkaar gaan waar ze samen zoveel hebben opgebouwd, voor de ander is het zo dat het bijna wenselijk zou zijn dat de ex-partner 'weg ' zou zijn.
Hoe moet je daar nu op reageren.
Ik doe het maar op mijn manier: oren open en luisteren.
Meeleven en meehuilen.
En op deze vragen het antwoord schuldig blijven.
Want ik heb er namelijk geen antwoord op.

Wat mot dat mot.

Terug op de boot naar huis.
'k Was even weg van mijn zandplaat, dat even heeft welgeteld twee dagen geduurd.
Gisteren was ik in Sneek, mooi plaatsje ware het niet dat het Sneekweek was en dat heel Sneek op z'n kop lag, mijn tomtom wist in ieder geval er geen raad mee. Het ziekenhuis - waar ik zelf naar toe moest - was nog wel te vinden vanuit mijn blote hoofd, maar nepmoaike Janke was foetsie, fada, fôt! Ik wilde haar graag verrassen en had daarom niet van tevoren gebeld.
Had ik beter wél kunnen doen. Vind maar eens je nepmaoike als alle straten in één jaar tijd zijn dichtgespijkerd, omgelegd of ineens veranderd zijn in een gracht. Nou had ik natuurlijk alsnog kunnen bellen, maarja ik had meer op de planning en moest alras door naar het oosten van het land. Twee afspraken waar ik echt niet onderuit kon. Wat mot dat mot.

Wierden.
Ik was al twéé jaar niet meer in Wierden geweest!
Normaliter kom ik daar altijd steevast twee keer per jaar.
Eén keer in het voorjaar en - je raadt het al - één keer in het najaar.
Niet dat Wierden nu zo ontzettend cultureel verantwoord is, nee, maar wél om het graf van mijn ouders te bezoeken en te onderhouden. Nouja, nu kunnen doden wel even wachten, maar zelf vond ik dat de wachttijd ruim overschreden was.
Bij de bloemenwinkel op de Appelhofdwarsstraat kocht ik grote, vrolijk uitbundige, gele zonnebloemen , daar hield mijn moeder altijd zo van en zélf ben ik er ook dol op. De begraafplaats zag er delicaat uit in de lage namiddagzon, konijntjes huppelden geluidloos over de paden, twee lijsters vlogen elkaar achterna.
Ook de stilte heeft een geluid als je je oren openzet, dacht ik bij mezelf.
Bij het graf aangekomen zag ik dat de lavendel die ik twee jaar geleden had gepland enorm buitenissige proporties had gekregen; van het kleine plantje was niets meer te zien, daarentegen stond er een megastruik. ' Sterk spul , die Twentse grond ', zei ik tegen de steen van mijn ouders. 'Alles komt er tot leven, nu jullie nog '.
De lavendel geurde dat het een lieve lust was.
De steen zweeg in alle talen.

Mijn tweede afspraak was in Weerselo.
Ja, je leest het goed: Weer-se-lo.
Ligt ook in Twente. Kan ook niet anders als het op OOOOOOOOooooooooooooooo eindigt.
Wederom had ik mot met Tom. Het is net een echte relatie: geen van beiden doet wat de ander wilt. Ik besloot hem vanaf Weerselo dan ook MOTMOT te noemen. (Gráág zonder gedoe en in één keer erheen graag. Anders had ik beter een vrouw kunnen aanschaffen want die kunnen tenminste kaartlezen.)
Motmot bracht me tot aan Weerselo.
Toen had hij geen zin meer. Of, ja, dat is het denk ik - hij had een een acute dementie-aanval.
De camping waar mijn vriendin logeerde was met geen mogelijkheid uit zijn harde kop te krijgen, geen Molenhof te vinden.
Ik ruilde Tom in voor Eric.
Lange leve de stoere zweed die mij altijd redt uit de nood!!
Eric Ericsson. Ofwel mijn gsm van Sony. ( Maar Eric klinkt nu eenmaal lekkerder in 't gehoor.)
Na een kort belletje ( ja , ik weet dit klinkt voor sommigen onder jullie ongeloofwaardig , maar heus , ik kan ook k o r t bellen ) wist ik waar ik moest zijn. Zo'n beetje.
Ik reed volgens de aanwijzing van mijn vriendin een stukje terug en bleef daar vervolgens braaf op haar wachten tot ze mij uit het doolhof van caravans, chaletjes, patattenten en campingwinkels kwam ophalen.

Het is meer dan 25 jaar geleden dat ik gekampeerd heb en na de ervaring van vannacht zal het wederom weer 25 jaar duren alvorens ik mij weer zal begeven op het gebied van mannen op
' crocs ' ,vrouwen in joggingpakken uit de jaren '80, aangebrande pizzaluchten uit quasi vrolijk aandoende campingrestaurantjes en natte doucheruimtes met kleverige wc's.
Vannacht was het berekoud op dat rottige luchtbedje waar ik steeds vanaf rolde, mijn adem condenseerde tegen het synthetische tentdoek en viel in kleine druppeltjes terug op mijn gezicht. Links naast mij hoorde ik het gesnurk van de buren en schuin aan de overkant waren ze ergens mee bezig ( wat mot dat mot ) waar ik op dat moment erg jalours op was.
Het was een lange nacht van zeker 5 uur....

wordt vervolgd.