Stoute schoenen..en duim ..(en)

Eindelijk... eindelijk heb ik dan toch mijn stoute schoenen aangetrokken en mezelf opgegeven voor een verhalenwedstrijd... Als je benieuwd bent... dan moet je even kijken op www.heelnederlandschrijft.nl en reply is altijd welkom.
Duimen dat het er door komt, ja, dat zou mooi zijn.
Over duimen gesproken: je mag zelf - als lezer - een duim plaatsen. Omhoog of naar benee. Dat laatste als je het niks vindt. Eerlijk is eerlijk: de lezer bepaalt altijd nog de schrijver. Of schrijfster, in mijn geval.
Toch benieuwd hoe Shakespeare het deed buiten de digitale hulpmiddelen om. Maarja, dode schrijvers verkopen altijd nog het best. Zwagerman schijnt nu ook heel hoog in de lijsten te staan, maarja,  ik heb (gelukkig!! ) geen depressie en daarnaast: met álle respect; zijn kaliber is van een heel andere orde.

Trouwens: dood of niet :  'Wie schrijft die blijft '.  Daar kun je 100 mee worden.


( pssssssst: als je wilt 'liken ' moet je wel eerst even een accountje aanleggen, dat kan heel simpel via je Facebook, kost 1 maar minuut maar mijn dank duurt langer :) )

Geluksvogels

Het nieuws begint , wederom zijn er 700 vluchtelingen verdronken. Er wordt welgezegd acht minuten de tijd genomen om het piece la débâcle van over elkaar heen rollebollende politici weer te geven of we nu wél of niet vluchtelingen een BBB moeten geven ( Bed, Bad en Brood ).
Ondertussen vertrekt er een nieuw scheepje ergens voor de kust van Rhodos, de driehonderd mensen die daar op zitten hebben het nieuws vast nog niet gehoord. Dat hun voorgangers als kat en muis verzopen zijn. Misschien weten ze het ook wél maar gaan ze tegen beter weten in het ongewisse tegemoet. Omdat thuisblijven ( in hoeverre je van thuis kunt spreken ) óók de dood betekent. Welke keus heb je dan? Probeer je dan toch die kans te pakken met de hoop dat je een geluksvogel bent?
Ik kijk op mijn internetkrant en voel me begaan  met die mensen die door de fotograaf op de foto zijn gezet. Het is misschien het laatste wat we van ze zien. Momenteel staat de teller al op 1500 doden en dan is het nog april 2015... Hoeveel zullen er nog volgen? Voor mij is 2015 nú al het jaar van de bootvluchteling.
De Staatsloterij schittert met zijn enorme aanwezigheid van geluksmiljoenen, een wrange omlijsting van het tragische nieuws. Ook hierin kun je je kans pakken om een geluksvogel te zijn. Maar liefst tien keer wordt er één miljoen uitgekeerd op Koningsdag. Je kunt je dan koning te rijk voelen. Als je um wint, that is to say. Ben je dán een geluksvogel, vraag ik me af?
Zijn wij hier allemaal niet geluksvogels? Geen oorlog ( politiek débâcle noem ik geen oorlog, ze slaan niet elkaars koppen in ) , geen honger want we hebben - hoera - voedselbanken ( sorry, sarcastisch grapje ) en on top: PSV is kampioen. Over geluksvogels gesproken.

Nee, dan zal je maar bootvluchteling zijn...

Bootvluchtelingen bij Rhodos

Nog ter info:(klik!)



#JeSuisBootvluchtelingen

Rokjesdag

Het is vandaag dan wel geen rokjesdag, maar bij deze roep ik um uit tot 'stoere kuiten-dag '

En natuurlijk kreeg deze het ook op zijn heupen..........

Ondergetekende wacht nog wel even een paar weken.........


Met zilte groet, Salty

Geluk maak je zelf

Vandaag lekker wezen milieujutten op 't Groene Strand met Meindert & Guus, zonnetje erbij en een fijn briesje.. hond mee... #gelukmaakjezelf


Natuurlijk misten we Allard.

Bere-wijsheid

Is het niet gewoon beterder, lekkerder, gezonder om bij de dag te leven?  Toekomstplannen genoeg, wie niet? Maar je kunt de toekomst niet leven ook al menen sommigen van wel. De dag van vandaag heeft genoeg om je mee bezig te houden. Als je vandaag voorbij loopt verlaat je een stukje van je leven ongezien.

Geluk

Euhm.............. kan het zijn dat het weerbericht mééleest?
Vandaag schijnt de zon. En ik ben vrij.
Het geluk wiebelt in mijn tenen.

Wat is het ?

Zondag.

Een grijze dag waarin de naam zich vandaag  geen eer aan doet. Maar ook al zie ik um niet, hij is er wel. Ergens achter een grijze wolk.
Mooi om te weten trouwens: dattie er tóch is, ook al issie buiten mijn blikveld.

Zo is het ook met veel andere dingen die je (soms) niet ziet, maar waar je wél van weet dat ze er zijn. Zuurstof.
Ik zie het niet, maar weet dat het er is. Een zéér geruststellende en gelukkig makende gedachte.
Of met mensen... sommige mensen vallen buiten je blikveld maar zijn er wel. Alive and kicking.
Mijn stoere neef in Kiwiland. Hij was er begin dit jaar even en het was superleuk om een tijdje met elkaar op te trekken.  Maarja, twintigers hebben ook andere zaken aan hun hoofd dan  om lang op visite te blijven en hij was op doortrek. Dus bleef het bij een midweekje. Zo gaat dat: life goes on.
Via facebook ( ik verfoei het soms vanwege de miljoenen berichten die je links/rechts om de oren waaien ) blijven we op de hoogte van elkaars wel en wee, waarvan de 'wél ' godzijdank de hoofdtoon voert.  En zie daar: het jong heeft tegenwoordig een relatie. Met een toffe foto van him and her op de profielpagina werd ik vandaag aangenaam verrast.  Ze is leuk om te zien. Meer dan! En gezien de vette smile van neeflief, is hij enorm blij met haar.  Het geluk spatte van m'n beeldscherm.

Geluk zie je soms ook niet, en toch is het er wel.  Soms hóór je het geluk, een concert van musjes in de heg bijvoorbeeld doet niet onder voor een sonate van Bach.
Soms ruik je het geluk: pas gemaaid gras en wilde rozen...verse koffie.
Soms stuiter je van geluk bijna van je fiets de berm in als je even niet oplet.... omdat de smile van de tegenligger je min of meer van de weg  'blaast '.
Sommige mensen ervaren geluk bij een kloppend getal van hun staatslot.
( Geef mij maar het geluid van een kloppend hart, dat vind 'k mooier)
Soms voel je het geluk ergens in je buik, als je een lekkere stampot zuurkool hebt gegeten, of een droomkoffie  hebt genuttigd met een huisgemaakte Brownie en veel slagroom....of een  spontane kus op je wang van een dierbare... of...

Toon heeft daar ooit eens iets moois over geschreven...

'Het'

ik heb 't geluk ontmoet
en zacht er mee gesproken
'k heb het geproefd en aangeraakt
'k heb het geluk geroken
het droeg geen rok
het droeg geen das
het zei dat 'het'
onzijdig was

What matters most?

Time is a great gift what gives  us the opportunity to explore life , love and ourselves.
Time is a friend who is always there, patiently waiting for you to come.
Time invites you to show you what matters most. A true gift. Free for all.

I eagerly will take the hand of Time and will follow his silent voice.
I know: he will give me answers on all my Q's .
And then the What turns into That.

Genieten

Klik op de foto voor een uitvergroting

Neem dit plaatje in je op voor 1 minuut.
Sluit je ogen.
Hoor je de wind en het kruiend ijs? Ruik je de zilte lucht?

Mooi hè?

Dat is de zin van 't leven... genieten van al wat om ons heen is.

FairyTale of Fair Verhaal?

“Miracles are a retelling in small letters of the very same story which is written across the whole world in letters too large for some of us to see.”

Ben dol op die man.
'Wie ? ' vraagt u mij nu,  ' Je nieuwe liefde '?
Nou nee, niet die. Die moet nog geboren worden. Niet de man, wel de liefde. Maar dat terzijde.
Neej, ik heb het over C.S. Lewis.
U weet wel, de schrijver van de Narnia boeken. Die later zijn verbeeld in wondermooie Narnia films.
Wat een man. Wat een verhalenverteller pur sang.
Ja, ik ken ook andere verhalenvertellers , maar die stoppen bij de omvang van hun stoer gevangen snoek, of de technische snufjes van hun Citroën DS, ook een soort snoek maar dan anders.
Nee , échte verhalenvertellers laten het kind in je ontwaken, nemen je mee naar een wereld waarin wonderen net zo normaal zijn als een boterham met pindakaas.....
Je hoeft je ogen maar te sluiten en je oren te openen, en je bent daar.  Fantastisch gewoon. Wat groot is wordt klein ( monsters ) en wat klein is wordt groot ( je kunnen, je weten, je daadkracht ).
Kinderen die sterke prinsen en prinsessen zijn, die dieren verstaan en ermee samenwerken.  Een land waarin het kwaad geen recht van spreken heeft en alles op alles wordt gezet dat iedereen in vrede en rechtvaardigheid leeft. Een goed land van 'alleskanalsjemaargelooft'. 
Da's een gave. Echt vertellen zodat wát er in je verbeelding is, werkelijkheid wordt. Werk in uitvoering. Een soort geloven ter plekke.
Nu was Lewis ook een gelovige en is 't misschien daarom dat zijn verhalen zo'n kracht hebben.

Als vertellen al uit geloven voortkomt, waar komt de werkelijkheid dan uit voort? Uit je verbeelding dan toch? Dus wat je gelooft, wat je vertelt, wordt jouw werkelijkheid.
Dat lijntje kunnen we doortrekken naar: Wat ik geloof ( oei, ik geloof dat het slecht gaat met de economie ), is wat ik vertel ( dagelijkse politiek in de media ) is de werkelijkheid ( de nachtmerrie van leegstand van winkels, duizenden bordjes met huis te koop, een groei aan werkloosheid, etc. ).

Ik wilde dat dat die Lewis nog leefde, dat hij ons land zou bezoeken en een plekje vond in een mooi torentje,met daarin een fijne stoel met rode pluche.... En dat er dan allemaal kleine politieke mennekes en mevrouwekes dáár,  aan zijn voeten , op de grond, plaats namen en gingen luisteren naar de wondere wereld van 'alleskanalsjemaargelooft '.
En dat ze dan zouden gaan geloven in die wonderen, het dóór zouden vertellen aan de mensen en die zouden het ook weer geloven en doorvertellen en zie daar... de werkelijkheid zou zijn  ... Een land waarin het kwaad geen recht van spreken heeft en alles op alles wordt gezet dat iedereen in vrede en rechtvaardigheid leeft. Een goed land van 'alleskanalsjemaargelooft'.
Dat is dan geen sprookje meer.


Helaas is Lewis niet meer onder ons. Hij kan het ons niet meer vertellen, maar hij heeft zijn verhalen achtergelaten en nu is het onze beurt.
Verhalenvertellers te worden...
Scheppers van wonderen te worden...
Wat een uitdaging.

 

Na schooltijd is het tijd voor...

Na schooltijd is het lekker even buiten ontspannen, de boys vinden alles leuk.Vandaag bij de Blokker een badmintonsetje gehaald en ook dat is een succes. Scooby vindt het erg gezellig allemaal.

Wat boffen we trouwens weer met het weer. En dit weekend wordt het ook mooi, wat een zaligheid. 

Geluk zit in kleine dingen

...zoals na een paar jaar eindelijk weer eens jongenswas aan de lijn.

Lieve Bianca,

Op mijn werk hoorde ik eergisteren dat Neerlands beste troubadour in de krant had gestaan met een levensgroot interview. Dat was enorm balen daar ik geen lid ben van die krant, en temeer omdat ik het niet wist. Dan had ik accuut die krant gekocht natuurlijk.
Volgens X stond het artikel in de zaterdagkrant van 19 februari....

Om vijf uur scherp vlieg ik de zaak uit om met een rotgang naar de bieb te gaan. Wellicht was de krant daar nog te lezen...
Ik heb nog nooit 50 km per uur gefietst...  om binnen vijftien minuten van West-city naar Mids-town te fietsen... -  om  twee minuten voor sluitingstijd -  de bieb te halen.
Met verwarde haren en een rood hoofd vlieg ik de bieb binnen en zie achterin een juffrouw bij de afdeling kranten alle vakken leeg halen.
Ik sprint op haar af en gris hijgend de kranten uit haar handen, ondertussen mezelf verontschuldigend voor mijn onbeholpen gedrag.
Verbaasd vraagt ze wat ik met al die oude kranten moet. Of ik ze soms nodig heb voor schilderwerk ?
Achter adem piep ik dat er een interview in staat met Daniël Lohues en dat ik dat erg, erg , erg graag wil hebben omdat .... omdat ik er iets mee wil doen ...

Met een tas vol oude kranten ga ik moe maar voldaan naar huis.
Opgetogen schenk ik mijzelf een glaasje Shiraz in.
 'Da's nog es mazzel hebben,  denk ik bij mezelf,  om op de valreep álle kranten te scoren van de afgelopen week'! Vrolijk  pluis ik alle kranten uit, maar geen.... geen interview te vinden.
Shit!
Wat nu?
Ik denk es na.
Ik besluit gewoon de krant te bellen.

Toets een 1 als u vragen hebt over uw abonnement..
Toets een 2 als u vragen hebt over...
Toets een 3 als u...
Toets een 4 als...
Toets een 5...

 "Ja, hallo,  met mij, ik zoek iemand die mij kan helpen met het vinden van een artikel over Daniël Lohues".
" U wordt doorverbonden met een medewerker, een ogenblik geduld alstublieft."
Tuut.. tuut.....tuut..... ( ik wacht ... )
 "Goedemiddag, Volkskrant-  klantenservice,  met Bianca, waarmee kan ik u van dienst zijn"?
" Hallo Bianca, met mij. Zou je me kunnen vertellen hoe ik een interview kan vinden van Daniël Lohues? Volgens X stond hij in jullie krant en .. nouja, ik zoek dat artikel maar kan het niet vinden in de krant van afgelopen zaterdag.."
"Ik ga even met u meezoeken ", zegt Bianca ,  en vervolgens blijft het even stil.
Na een minuutje zegt ze ; " Ik kan niets vinden over deze man in de zaterdagkrant. Weet u zeker dat het in de zaterdagkrant stond"?
"Ja , zeg ik, volgens meneer X wel, maar misschien ... zou je even kunnen kijken in de vrijdageditie "?
Ja dat wil ze wel. Maar daarvoor moet ze weer in een ander account dus wederom is het een minuut lang erg stil.
"Ja! "klinkt het vrolijk door de telefoon, "Ik heb iets gevonden, ik denk dat het dit is.."en vervolgens leest ze het artikel voor een deel voor.
Nou dat kan niet missen, denk ik bij mezelf en  ik word helemaal blij.

"Eh, mevrouw,  wát is de reden dat u dit artikel alsnog wilt hebben"? vraagt ze. Ik leg haar mijn persoonlijke reden uit.  "Het kost normaal gesproken wel  10 euro om een krant op te sturen die verdaagd is,  en u krijgt hem pas maandag in de bus...  Maar...  maar,  vervolgt ze, omdat u zo'n mooie reden hebt, stuur ik u vandaag dit artikel nog op, het enige wat ik nog nodig heb is uw adresgegevens. Enneh... omdat ik de reden zo bijzonder vind, krijgt u dit kado van mij."


Lieve Bianca,

Geluk zit in kleine dingen, een zonnestraal die door de wolken piept, een vriendelijk gebaar, een warme lach.
Geluk zit in de mens die simpelweg een ander gelukkig wil maken met aardige woorden of een lieve daad.
Dat alles kreeg ik gisteren binnen 10 minuten door mijn dak.
Je was bereid om de moeite te doen om een artikel op te zoeken voor me en het ook nog eens op te sturen.
De afdeling klantenservice van  'De Volkskrant" mag zijn handen dicht knijpen met zo'n lieve meid als jij.
Vandaag - zaterdag -  kreeg ik al de envelop binnen met het artikel.
Wat heb je me enorm geholpen én blij gemaakt!

Je krijgt van mij een veer op je hoed en een dikke tuut.

X Salty

Draadjes

Ik heb wat met draadjes.
Regelmatig leiden ze bij mij naar een rafel aan de zoom van een jurkje, of een mouw van een gebreide trui.
Regelmatig leiden ze mij naar iets, een plek of iemand.
Draadjesvlees vind ik  bijvoorbeeld een erg lekker iets. Vooral in combinatie met verse sperciebonen of spruitjes en jonge aardappels...
Iets anders leidde ooit ( in 1990 )  tot bungy-jumpen. Dat heb ik dan ook gedaan :  ' op é kop oan ien elastiekien ',  hangend boven een rivier.... op een  very speciaal plekje in de wereld.
Soms raak ik de draad ook wel eens kwijt, weet ik plotsklaps niet meer waar ik het over zou hebben.
Zie dan maar eens de draad weer op te pakken. Kan lang duren. Soms wel een week.
Vindt vooral plaats op woensdagen.  De zogenaamde midlifeweekcrisis.

Als ik iemand erg leuk vind ( in de zin van erg erg erg erg leuk en in de zin van man ) dan vind ik het wel eens lastig om ermee voor de draad te komen.
( Vooraleer ik een bekentenis afleg ben je 6 maanden verder )
Daarentegen heb ik geen enkele moeite om  tegen de draad in te gaan.
Mijn collega's kunnen daar over meepraten. Dit evenement kan zich binnen 2 minuten ontwikkelen.
 
Mijn hele leven  -  wat ooit begon al zwevend aan een strengeltje  in de buik van mijn moeder -  hangt ook aan draadje, niet aan een zijden draadje, maar wél aan de  DNA-strengel van mijn ouwelui.
De  rode draad die door mijn leven  heen loopt.....

Daarnaast ben ik verweven met m'n  familie en wat vrienden hier en daar.
Al die draden bij elkaar zien er uit als een mooi kunstwerk, zoiets als hieronder...

Al die draadjes houden de boel mooi bij elkaar...

                             

'Hemel' lichaam

De zon gaat op
De zon gaat onder
Maar ze gaat niet uit

Het refrein van een lief versje klinkt in herhaling- op- herhaling door mijn hoofd.
Toon schreef, zei en zong het altijd zo gewoon en toch was dat júist buitengewoon.
Met een enkele zin omarmde hij de wereld, kuste hij als het ware al het leven rondom hem wakker.
Zijn liedjes maakten altijd iets los bij mij. Zetten me aan 't nadenken.
 


 
Mensen hebben vaak die invloed op mij;  dat ze me laten nadenken. Zowel met de klemtoon op ná als dénken.
Nadenken, bewust worden van de intentie van woorden en daden, houding en uitstraling.
Sommigen mensen geven enorme inspiratie.

Zo kende ik een jonge vrouw die ondanks haar zwakke gezondheid altijd opgewekt en positief was.
Haar ouders noemden haar - terecht - hun zonnetje.
Ze was enorm betrokken bij het vrijwilligerswerk op ons eiland , zette zich altijd opgewekt belangeloos in en had voor iedereen altijd een aardig woord.
Haar levenshouding, haar uitstraling, haar woorden... ze waren warm en licht.
Bewonderenswaardig. Om haar te omschrijven zou ik het zó doen.
Zij liet me nadenken over hoe ik zou omgaan met een zwakte of aftakeling van mijn gezondheid.
Mijzelf kennende zou ik in eerste instantie een grote zeur geworden zijn als mijn lijf niet deed wat ik wilde. Mijn humeur zou gelijkstaan aan de barometer op de Noordpool.
Ik denk niet dat ik zou kunnen willen berusten in de malheur van 'zo is het en anders niet '.
Sja..,  zo dacht ik er over in het begin...
Tót het moment dat ik er achter kwam dat met zo'n houding het leven er bepaald niet lolliger op zou worden.  Daar had ik haar levenswijsheid kennelijk voor nodig.
Je staat anders in het leven als je zélf ondergaat hoe het is om met een tikkende tijdbom te lopen.
Afhankelijkheid, zwakte en /of ziekte maakt je milder na verloop van tijd.
Of om een moderne uitdrukking te gebruiken: je leert relativeren.
Ofwel: Carpe diem.  Pluk de dag.
Nou, als er één was die dat deed, was zij het wel!

Terug naar de zon, terug naar de woorden van Toon en het amper 38jaren geleefde leven van mijn dierbaar vrijwilligersmaatje.
Soms zien we de zon heel duidelijk en soms is ze verscholen achter de wolken. Of achter een horizon.
Dan is ze ergens anders... maar niet weg.

Zachtjes zing ik met Toon mee;
' De zon gaat op,
 de zon gaat onder...
 maar ze gaat niet uit... '

Dat morgen, op haar begrafenis,  de zon uit álle macht zal schijnen.
Ja, daar geloof ik in.

Pungel'n

Onderwijl pruttelt het pannetje met hacheevlees en de stoofpeertjes kleuren mooi dieppaars in het nat van bessensap en bruine suiker. Sommige dingen hebben lang tijd nodig voordat ze  'geconsumeerd ' kunnen worden...

Moe en uitgeteld liggen de honden lang ( en vooral zanderig )  uitgestrekt aan onze voeten. Vanmiddag waren we 'een slag om West ', oftewel: naar het  Groene Strand voor een heerlijke wandeling tussen duin en zee.
Zoals ze dat hier zeggen ' De kop leegmaken'.  Nu, dat is gelukt.
De wind en een heerlijk januari-zonnetje bliezen rode blossen op onze wangen, onze haren in de war en de spinnenwebben en zorgen even weg.
Meisje 1 nu zit aan haar Franse huiswerk, knus bij pleegmoeders aan de tafel . Meisje 2 studeert  boven op haar kamer ernstig voor een geschiedenis tentamen.  Een oase van rust.
Soms zou ik wensen dat het altijd zo kon blijven.
Moar de tied halt giien skoft, 't leeb'n giet deur en wie mö enen de moat nehm.
Nog zeven of acht maanden... en dan staat , ligt, zit, hangt onze wereld er 'biester anders' bij.

Hoe dat verder gaat... daarover later meer.

Nieuwjaarsduik 2011

Alles voor het goede doel ...;)

De temperatuur van het zeewater was 2,4 graden!!
Met dank aan alle vrijwilligers en de organisatie van SKTT

... en de laatste die er uit kwam... 

блаженство и любовь

Niet omdat het kerst was, of omdat er een goed voornemen voor 2011 bedacht moet worden, maar  gewoon omdat  het leuk is om te doen.

Waar ik het over heb? Over gastouder zijn voor voor Wit-Russische kinderen.
Als we genoeg gastouders kunnen vinden dan komen er in mei 2011 weer 20- 25 kinderen uit het nog steeds besmette gebied van Tsjernobyl ( Chornobyl ) .
Ze blijven dan zo'n vijf weken op deze mooie zandplaat om aan te sterken en eens even onbezorgd kind te zijn.
Mijn twee pleegpuubs gaven aan dat ze wel met een paar jongens aan tafel willen, dus straks heb ik een mooi 50/50 gezin. Twee meiden en twee jongens. Om het in mijn pleegpuubtaal te zeggen: VET!
Voor degene die wat wil weten over 't één en ander: klik even op deze site  welke door Anders destijds is opgezet, óf deze site .

Open

In de kleine dagelijkse dingen kan het geluksgevoel je zomaar ten deel vallen.
Het was een gewone dag , gewoon een standaard doordeweeksedag met de typische doordeweeksedaagse werkzaamheden. Bestellingen doen bij onze muziekleverancier en de technische groothandel  en daarna de klanten bellen dat hun bestellingen binnen zijn gekomen danwel onderweg zijn.
Ook de koffiepauze was idem als andere dagen: hectisch ( veel telefoontjes tussendoor ) en gezellig. De koffiepauze is ons sociaal hoogtepuntje van de dag: over en weer  grappen maken en - als 't zo uitkomt - elkaars lief en leed delen.
Dat laatste is best bijzonder. 
Ik werk in een mannencultuurtje en dan is het meestal een andere manier van communiceren dan alleen met vrouwen.
Ik hou wel van die mannenpraat, die vaak ( hoe kan het ook anders ) over techniek gaat en nogal  'to the point ' is.
Niks geen omslachtig gedoe. Geen communicatieve omwegen.
Gewoon van A naar Beter. Lekker  open, lekker duidelijk.
Vandaag vertelde collega B dat hij papa wordt.
Tussen een slok koffie en een hap van een tompoes door.
Zo doen mannen dat.

Aan het eind van de dag vriendin H gesproken. Ik had al een tijdje niets meer gehoord en maakte me lichtelijk wat zorgen. Haar afgelopen jaar was niet zo florisant. Een relatie die niet lekker liep, ( lees: meneer liet haar gewoon barsten ergo: liet niets meer van zich horen )  , een depressie, én een groot vraagteken van hoe het nu verder moest boven haar blonde koppie. En dat terwijl ze afgelopen jaar druk bezig was geweest haar leven in Nederland af te sluiten om met bovengenoemde meneer een leven in het buitenland op te bouwen. 
Alles was voor haar gevoel geregeld en nu was er ineens niets meer dan alleen de leegheid van een grote desillusie. Voor haar gevoel zaten alle deuren op slot.
Groot was dan ook de verrassing toen ik haar vrolijk en giebelend aan de foon kreeg.
Ze had visite dus we hielden het even kort.
Helemaal blij vertelde ze me dat ze iemand had ontmoet op de trouwdag van haar zus vorige maand. Die iemand was een kelner en kwam op een gegeven moment wel heel vaak langs met een glaasje appelsap. Onder haar vijfde glaasje appelsap lag een briefje met zijn telefoonnummer...( zo doen mannen dat )
Kennelijk stond er in die trouwzaal van haar zus wél een deur open.
Totaal onverwacht kwam er dus een leuke verrassing in haar leven.  
En die leuke verrassing stond nu - vandaag -  bij haar in de keuken iets lekkers te bereiden.


Happiness often sneaks in through a door you didn't know you left open.

Omdat je het waard bent...

We zijn met elkaar verbonden door duizenden wegen, duizenden draden en buizen , ondergronds, bovengronds... zichtbaar en onzichtbaar.
Als een eindeloze schakelketting over de wereld.
Ondertussen vechten we gelijkertijd voor vrijheid, willen we niet gebonden zijn, of verbonden zijn.
Individualisering van de maatschappij heet dat.
We willen het één én het ander.
Maar het gaat niet samen.
Zie hier de verharding van de steden,  de vereenzaming van zwakkeren in de samenleving, de kapotgelopen relaties..de verkilling van ons eigen hart.
Je kan de c.v nog zo hoog zetten , maar dat helpt een koud hart niet.
Je sterft van de kou als er geen kontakt is, geen intermenselijke verbondenheid, geborgenheid, als er geen aandacht is.

Moderne media doen ons geloven dat alles binnen handbereik is, één druk op de knop van je pc of laptop en je hebt het.
Een overdadig aanbod aan mogelijkheden om je wereld te vergroten.
Alles wordt je aangeboden zolang je maar doorklikt en zapt.
Maar een zap of een klik is heel wat anders dan een hartklop.

We hebben tegenwoordig veel behoeften lijkt het wel, en anders worden ze ons wel aangepraat.
Koop dit, doe dat. " Because you're worth it "
 ( De wereldberoemde slogan van L'Oréal Paris "Because I'm worth it" (Omdat ik het waard ben) is in 2005 vervangen door de slogan "Because you're worth it" (Omdat je het waard bent). De eerste slogan wordt echter nog steeds gebruikt in bepaalde promotiemiddelen. )
Hierin blijkt een zeer dwingende toon. Er word je iets opgedrongen  van iets wat jij moet hebben om een bepaalde  'waarde ' te krijgen, de waarde van de fabrikant dan wel te verstaan.  ( En vergeet niet dat jij heeeeeul waardevol bent voor zíjn portomonnee. )
Maar jij bent toch al waardevol?  Zonder dure make-up prullaria, zonder de laatste Louis Vutton tas, ook zonder Nespresso- Clown Cloony?

Phil Bosmans heeft het eens zo omschreven " Wie veel behoeften heeft is een behoeftig mens. Geluk hangt samen met bevrediging van behoeften.
Maar gelukkig is hij (zij) die weinig behoeften heeft. Het is de gehechtheid aan de dingen die de mensen pijn doet. Het is de hebzucht die mensen kwelt.
De zucht naar bezit maakt van de mens een bezetene." ( P.B. )
Want het is dan nooit genoeg.

Geluk zit in de mens. Diep in je hart.
Een warm kloppend hart dat je -gratis! - bij je geboorte hebt meegekregen.
Omdat je het waard bent.