Reizen

Heet, het was gisteren en vanochtend bloedheet in het Brabantse land.
( Soms vertoef ik zo'n beetje aan de andere kant van Nederland, één en ander heeft met bepaalde werkzaamheden te maken waardoor ik soms wat kilometers moet maken.)
Ik was dan ook blij dat mijn neus vandaag weer richting Noorden stond, niet in het minst vanwege de koelere temperaturen. Hoewel ik een frommes van uitersten kan zijn,  ben ik qua temperatuur gematigd. Geef mij maar het zeeklimaat, daar floreer ik het beste op.  Maar terug naar de zinderende zon en de hete broeierigheid van onder de rivieren.  Het land van Maas en Waal kent zo zijn charmes, de zangerige taal, de zachte G en het goede bier. En niet te vergeten de Asperges. Daar zijn ze het lekkerst en mei en juni  zijn bij uitstek dé maanden van het witte goud. Lekker met 'n sausje of puur, een goed glas Pinot Gris erbij et voilà, smullen maar.
In de regel wordt er vaak zalm bij gegeten, maar een gebakken kaasje met walnoot en pecannootjes is ook heerlijk! Sinds ik mijn vlees-eten na dik 40 jaar aan de wilgen heb gehangen en mijn visconsumptie tot een zeldzame aangelegenheid heb gebracht, ben ik groot liefhebber van nootjes en kaasjes.
Gebakken asperges met gember en chili is trouwens óók heel lekker.

In de streek waar mijn Brabants logement is, woont een aspergerboer om de hoek. Naast mijn favouriete groente verkoopt hij ook aardbeien, en zulke proef je zelden!
Vers van het land, onbespoten en  zoet geurend. Ik zou er wel een badkuip mee willen vullen.  Oh, zalige aardbeien, paradijselijk fruit waar ik ook geen genoeg van kan krijgen.
Herman heeft goeie ideeën voor aardbeien, en uit zijn hand deel ik hieronder zijn/mijn favo AARDBEIEN-GENOT (klik op deze link ) 

Ik mag altijd graag met Herman op culinaire reis, er gaat werkelijk een nieuwe wereld voor je zintuigen open.

Wat minder te genieten was, was mijn reis up North. De temps zaten rond het midden van de twintig, maar in mijn rooie rakker zonder airco kun je daar dus rustig tien bij optellen. Dus met raampjes open en de blower aan begaf ik mij op de A73.  En dan kom je onderweg dus een aantal zaken tegen die helemaal niet noppes te genieten zijn zoals een varkenstransport met misschien honderden varkens.  Ik rook ze en niet alleen de geur van varkens, maar ook hun doodsangst. Een varken is een intelligent dier en weet wanneer er stront aan de knikker is.  Zoals elk dier trouwens. Weg zijn mijn dromerijen over asperges en zomerkoninkjes, en tadaa.... daar dendert de ellende met mij de snelweg op.
Onlangs was de slachterij van Tielt (klik op deze link) nog in beeld, en dat is aardig op mijn netvlies blijven hangen.
Ik keek de truck na met tranen in mijn ogen. Lachende varkentjes op de achterkant: diervriendelijk transport.

Maar hoezo diervriendelijk? Is dat het snufje buitenlucht wat ze krijgen? Misschien de eerste keer dat ze vogels horen fluiten? Ze zien niks want alles hermetisch afgesloten.
Opeengestapeld rijden ze lange kilometers.  Ze gaan een afschuwelijke dood tegemoet, de meest afschuwelijke dood! Een heet bad van 60 graden waar ze gedwongen in ondergedompeld worden zodat hun haren makkelijk van de huid getrokken kunnen worden ( voor de productie van schilderskwasten en dergelijke ) en dan geslagen en geschopt met verbrande huid naar het eindstation.
Hoezeer de mens ook diervriendelijk vlees wil, het slachten blijft altijd dierONvriendelijk, want zeg nou: wie wil er vrijwillig geslacht worden?  Niemand wil dood, ook geen varken. Of koe, of schaap of...

Mijn asperges blijven zonder zalm en mijn bbq zonder ossehaas.  Hebben die varkens vandaag in die truck weinig aan, maar ik weiger deel uit te maken van hun wrede dood.
Groente, rijst, brood of aardappelen: het kan heel goed zonder vlees.
En dan smaakt het eten toch een stuk beter.

Geloei

Van de koeien naar de kippen: wederom een ( vorm van ) vogelgriep in Ennel. Dus ophokken. Ook al is het geen gevaarlijke vorm van. De overheid waarschuwt maar weer eens extra. Code orange voor de tokkies.
Ook hobby pluimveehouders wordt het aangeraden herstel opgelegd.
Misschien kunnen we beter maar preventief met mondkapjes gaan lopen want alle lucht herstel uitlaatgassen ( daar vallen zweetsokken trouwens ook onder ) zijn of kunnen schadelijk zijn voor onze gezondheid.

En dan de zege van Tr(i)ump(h).
Tja, het zat al gedeeltelijk in zijn naam, dacht ik toen ik het nieuws hoorde.
Verbaasd was ik niet, Amerika is een haantjesland ( om in kippentermen te blijven ) vol vreemde vogels , daar kan echt iedereen zijn (natte) droom verwezenlijken. Kennelijk. Het wordt moeilijker als je geen haantje bent. En Clinton is een chickie, geen domme , maar toch. Misschien was het slimmer geweest als Oprah W een gooi had gedaan naar het WH, maar dat is zomaar een gedachte mijnerzijds.

Tja,  Als een acteur ( Ronald Reagan ) president kan worden, kan een zakenman het óók.

53.000 euro

Als zijn leven bespaard was gebleven hadden veel vluchtelingen van zijn bloedgeld eten gehad. ‪#‎wasteoflife‬

Duitse jager doodt een van grootste olifanten

HARARE - Een van de grootste olifanten die ooit is gezien in Zimbabwe, is gedood door een Duitse jager. Amper drie maanden nadat de wereld zijn afschuw uitsprak over de jachtfoto's van de gedode leeuw Cecil, poseert de Duitser trots naast de veertig tot zestig jaar oude gigant. Alleen al de slagtanden van de olifant wogen samen 54 kilo.

De dikhuid werd doodgeschoten op 8 oktober tijdens een particuliere jachtpartij in het nationale park Gonarezhou in Zimbabwe. De Duitser nam deel aan een jachtexpeditie van drie weken, waarbij het doel was de Grote Vijf te doden: olifanten, luipaarden, leeuwen, buffels en neushoorns. Kosten: 53.000 euro.
Jachtwebsites in de wereld loven de Duitser, die volgens kenners de grootste olifant heeft gedood in bijna dertig jaar.
Natuurbeschermers en de organisatoren van safari's uitten echter hun woede, omdat de olifant een uniek dier was dat voor iedereen te zien had moeten blijven.
De olifant was niet bekend in het gebied en is mogelijk afkomstig uit het Zuid-Afrikaanse nationale park Kruger.

Bron: Telegraaf 16102015

Seth

Seth Gaaikema

Seth Gaaikema is uut de tied komm'n....

Voor hem deze woorden, ze kwamen vanmiddag in me op.

Een dode krijgt pas postuum de mooiste ode. Van zijns of hares werken. 
Mooie woorden in de krant en rituelen in de 'kerke'. 
En met z'n allen langs de baar... Ik vraag me af: is 't voor hém of voor elkaar? 
Een laatste groet, een stil saluut.....
De koek is op, 't boek is uut.

23 juli 2014

“Their absence is like the sky, spread over everything... "
And although they're coming home, we feel homeless.

Homecoming victims MH17.  Photo by Christian Timmers.

Beestachtig

En toen waren er nog maar 3. Haantje de Voorste, Tweetie en Trije ( fries voor 3 )

De resten van Vyfke zijn gevonden, maar Quatro'tje is onzichtbaar verdwenen.
Gisteren toen ik thuis kwam waren ze er nog allemaal. Maar in één nacht kun je de helft van je veestapel verliezen... op beestachtige wijze... ( vermoedelijk een !-Q$U^t-!-kat want een roofvogel begeeft zich niet tussen hekwerk en de stengels van de rozebottel )

Eerst Scooby doodziek vanwege een infectie-aanval ( hoge koorts , diarree en veel te hoge hartslag )  die gelukkig met een paardenmiddel en een kuur van 10 dagen Amorax er boven op krabbelt, en vanochtend dus twee Chabo-kippetjes kwijt...


Zoals de meeste lezers onder jullie weten , gun ik mijn dieren veel vrijheid. Mijn honden hebben alle ruimte in en om het huis, bos en strand en in de achtertuin. Mijn kippetjes lopen los.
Een vogel hoort niet in een kooi is mijn insteek,  en aangezien een kip een vogel is, leven ze hier in alle vrijheid.

Een schrale troost is dat ze in elk geval een goed en vrij leventje hebben gehad sinds de komst van zomer 2012.
Maar ik had ze graag  wat langer gehad.

'Hemel' lichaam

De zon gaat op
De zon gaat onder
Maar ze gaat niet uit

Het refrein van een lief versje klinkt in herhaling- op- herhaling door mijn hoofd.
Toon schreef, zei en zong het altijd zo gewoon en toch was dat júist buitengewoon.
Met een enkele zin omarmde hij de wereld, kuste hij als het ware al het leven rondom hem wakker.
Zijn liedjes maakten altijd iets los bij mij. Zetten me aan 't nadenken.
 


 
Mensen hebben vaak die invloed op mij;  dat ze me laten nadenken. Zowel met de klemtoon op ná als dénken.
Nadenken, bewust worden van de intentie van woorden en daden, houding en uitstraling.
Sommigen mensen geven enorme inspiratie.

Zo kende ik een jonge vrouw die ondanks haar zwakke gezondheid altijd opgewekt en positief was.
Haar ouders noemden haar - terecht - hun zonnetje.
Ze was enorm betrokken bij het vrijwilligerswerk op ons eiland , zette zich altijd opgewekt belangeloos in en had voor iedereen altijd een aardig woord.
Haar levenshouding, haar uitstraling, haar woorden... ze waren warm en licht.
Bewonderenswaardig. Om haar te omschrijven zou ik het zó doen.
Zij liet me nadenken over hoe ik zou omgaan met een zwakte of aftakeling van mijn gezondheid.
Mijzelf kennende zou ik in eerste instantie een grote zeur geworden zijn als mijn lijf niet deed wat ik wilde. Mijn humeur zou gelijkstaan aan de barometer op de Noordpool.
Ik denk niet dat ik zou kunnen willen berusten in de malheur van 'zo is het en anders niet '.
Sja..,  zo dacht ik er over in het begin...
Tót het moment dat ik er achter kwam dat met zo'n houding het leven er bepaald niet lolliger op zou worden.  Daar had ik haar levenswijsheid kennelijk voor nodig.
Je staat anders in het leven als je zélf ondergaat hoe het is om met een tikkende tijdbom te lopen.
Afhankelijkheid, zwakte en /of ziekte maakt je milder na verloop van tijd.
Of om een moderne uitdrukking te gebruiken: je leert relativeren.
Ofwel: Carpe diem.  Pluk de dag.
Nou, als er één was die dat deed, was zij het wel!

Terug naar de zon, terug naar de woorden van Toon en het amper 38jaren geleefde leven van mijn dierbaar vrijwilligersmaatje.
Soms zien we de zon heel duidelijk en soms is ze verscholen achter de wolken. Of achter een horizon.
Dan is ze ergens anders... maar niet weg.

Zachtjes zing ik met Toon mee;
' De zon gaat op,
 de zon gaat onder...
 maar ze gaat niet uit... '

Dat morgen, op haar begrafenis,  de zon uit álle macht zal schijnen.
Ja, daar geloof ik in.

Rouw is de prijs die we betalen voor hechting

Het is het jaar van de grote verandering.
Voor schrijfster dezes althans.
Veranderingen brengen altijd een afscheid van het één en een
( leren van een )  acceptatie van het andere...
Je verliest iets en krijgt er wat anders voor terug. Dat staat niet altijd op de schaal van balans.
We hechten nogal aan evenwicht. Maar zelden zijn we zelf in evenwicht.

Als verlies één kant van de medaille is die het leven heet dan is hechting de andere kant.
Zonder hechting is spreken over verlies onmogelijk.
In onderzoek naar bindingen wordt overwegend de binding aan ouderfiguren en leeftijdgenoten beschreven. Je kunt je echter niet alleen hechten aan mensen  maar ook aan dieren, dingen en situaties.
De hechting aan de medemensen, aan het eigen lichaam, aan de plek waar je leeft, aan de geboortegrond, aan dieren, aan werk, kortom aan het leven zelf in zijn volle omvang, behoort tot het unieke menselijke vermogen.
Het leven is vanaf het begin een proces van bindingen aangaan, voorstellingen van de buitenwereld verinnerlijken en identificatie met de fysieke en  sociale buitenwereld.
Gescheidenheid en gehechtheid overheersen de babytijd en vergezellen ons hele leven. Vanaf de geboorte gaan mensen bindingen aan. De kwaliteit van deze binding heeft grote invloed op hoe men omgaat met verliesgebeurtenissen.
Het gehechtheidsonderzoek van Bowlby ( 1988 ) heeft het belang van de hechting met de moeder, of andere ouderfiguren vastgesteld. Volgens Bowlby hebben hechtingsrelaties verschillende biologische voordelen en zijn zij daarom tot ons erfgoed gaan behoren. Op basis van de eerste hechtingen ontwikkelt de mens relaties met de innerlijke wereld en de wereld buiten zichzelf.
Ook op reeds jonge leeftijd  gaan er bindingen verloren.
Bij de geboorte wordt de baby gescheiden van de moeder; de peuter leert weg te lopen van zijn ouders. In de puberteit en adolescentie maak je je geestelijk los van je ouders. En het verlaten van het ouderlijk huis is  één van de indrukwekkendste losmakingsprocessen in je jeugdperiode.
Scheiding en het proces van individualisatie - het worden van een individu, het verkrijgen van een eigen identiteit -  zijn nauw met elkaar verbonden. Op oudere leeftijd verliest  je lichaam door veroudering en ziekteprocessen zijn vitaliteit. Door overlijden raak je je partner, kinderen en leeftijdgenoten kwijt. Je raakt uit het arbeidsproces. er is verlies van bewegingsvrijheid, onafhankelijkheid en sociale status door ziekte en handicaps.
En uiteindelijk komt het eigen einde onafwendbaar naderbij: verlies van alles wat je dierbaar is.

Wie heeft leren omgaan met eerdere verliezen bouwt als het ware een kapitaal op voor dit laatste aardse verlies: de eigen fysieke dood. Erkenning van het verlies en de daarmee samenhangende pijn betekent dat men in staat is afscheid te nemen van het oude en openstaat voor het nieuwe. Het integreren van de verliezen in eigen leven doet de menselijke nietigheid, vergankelijkheid en betrekkelijkheid beseffen.

Zoals ik al eerder schreef: dit jaar is het jaar van de grote verandering.
Die veranderingen houden ook een verlies in.
Onlangs hebben we ( mijn pleegpuubs en ik ) afscheid genomen van een dierbaar huisgenoot. Dat was / is  een groot verlies waar we dagelijks nog mee geconfronteerd worden.
Maar ook de komende tijd staat nog vol met veranderingen die een verlies met zich (zullen )  meedragen. Niets blijft zoals het is.Iedere dag brengt ons dichterbij een afscheid van het oude vertrouwde.
Het leert ons elke dag te koesteren. Een koesteren van elkaar, de mensen, dieren, dingen waar we van houden.
De prijs die we betalen is hoog, maar is het zeker waard.



Bronnen van dit schrijven zijn:
* Dantzig / Nova
* Bowlby ( Process of Mourning. International Journal of Psychoanalysis XLII  pp 319-320 )
* H. De Mönninck
* Salty