Kun je iemand missen die je nog nooit hebt gehad?
Ik vraag het me wel es af als ik in gedachten de mensen na ga die mijn leven in en uit zijn gelopen.
Met sommigen had ik een vriendschap, met anderen een familieband en met weer anderen alleen een oppervlakkig kontakt.
Sinds kort is er een mens in mijn leven die me doet beseffen dat ik MIS.
Ik mis die persoon in mijn leven, ook al is die persoon er middenin. Althans: in mijn denken.
Die persoon is levend dus konkreet, maar niet hier aanwezig.
Is die persoon dan wel of niet konkreet?
Mijn denken is gevuld met gedachten, maar ik heb niets in mijn handen wat vasthoudt. Of toch?
Houd ik het verlangen vast?
Diligo captus desiderio? Haud scio an non verum sit.
Wiel Kusters ( dichter ) heeft het eens zó omschreven;
Cupido dubitans
Soms mis je iemand
zoals een pijl die zich vergist
en dus het hart niet raakt.
Dat heet missen, niet gemis.
Gemis is kijken naar de pijlen in je hand
Klik hier voor info over Wiel Kusters
Posts tonen met het label Kjoes. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Kjoes. Alle posts tonen
dinsdag
donderdag
Onbestemd
Zo'n rare, onbestemde dag was het vandaag....Het wel willen beginnen maar de startknop niet kunnen vinden. Ken je dat?
Misschien lag het aan de slapeloze nacht, het woelen tot vier uur in de ochtend en daarna maar van de wanhoop de hond uitlaten, in de hoop dat een blokje om nog voor drie slaapuurtjes zou zorgen... wat natuurlijk niet gebeurde. De muizen in mijn hoofd waren geenszins van plan het nest te verlaten. Een nacht zonder nacht dus. Gelukkig waren er vanochtend alleen twee logees die zelf hun broodjes smeerden, daar had ik geen omkijken meer naar, alleen de wasmachine moest nog even vol en aan. Mijn lijf hunkerde naar de horizontale modus, mijn hoofd watterde in het luchtledige... ik was er wel. En niet. Maar nog even plat kon niet. Er stond al een afspraak.
In zombie-stand naar het huis van vriendin B alwaar het geluid van vier kindekes mij vrolijk toeklaterde. Snel even helpen de mondjes te vullen, wat gelukkig binnen een half uur lukte. Incluis die van mijzelf.
Tegen de tijd dat de klok het middaguur sloeg moest ik naar West. Ik had een afspraakje met een fysiotherapeut.
Mijn fijne fysiotherapeut liet mij het plafond zien, niet van extase maar vanwege de hielspoor. Mijn zere hoefje werd duchtig onder zijn deskundige handen genomen. Mijn gekreun en gesteun zal op de gang vast wel vraagtekens hebben opgeroepen, maar allee : mijn onderstel voelde daarna toch wel beter aan dan dat het dee. Ik wilde net blij ( heul blij ) en dankbaar ( heul dankbaar ) afscheid van hem nemen toen hij zei dat ...
ik nog niet van hem af was na deze sessie. Dat stemde mij nog onbestemder dan dat ik al was. Wat moest ik hiervan denken? Tja, niet veel goeds... Het kon nog wel een vier- of zesweekse 'date' worden, zei de olijkerd vrolijk. Want er zat een heftige ontsteking in de peesplaat. Fijne man.
( Ik heb hem natuurlijk toch maar netjes bedankt want in nood moet je het hebben van zulken.)
Na deze fijne meeting wil ik in eerste instantie naar huis, maar gezien het feit dat het verzorgingstehuis op steenworp afstand ligt van depijnbank fysiopraktijk, en aangezien het feit dat er wat 'ouwe getrouwen ' daar wonen, besluit ik om even naar binnen te gaan en bij deze en gene om het hoekje te kijken. Even een babbeltje, een praatje.
Op nummer X woont een lieve dame die ik nog van vroeger ken in de tijd dat ik nog niet op de mooiste zandplaat van Ennel woonde. Wij logeerden altijd zes weken in haar dorp en mijn ouders kwamen daar regelmatig over de vloer .
Ik bel aan en zuster Klivia doet open. "Oh mevrouw is nog even in de badkamer maar kom maar verder. ' zegt ze. Uit mijn ooghoek zie ik ondertussen meneer Y op de gang met zijn rollator. Ook hem ik ken van vroeger, lang geleden ( dertig jaar ) zat hij met mijn oudste broer op een koor, en ze carpoolden ( dat woord was toen nog niet eens uitgevonden maar toch ) samen naar hun avondje uit. Meneer Y pikte broerlief op in zijn dure bolide en broerlief zat dan er prinsheerlijk naast met een stapel zangboeken, ik zie het plaatje nog zo voor me....
Meneer Y heeft geen familie hier wonen, zijn vrouw is lang geleden gestorven en zijn enige dochter in 2004 op jonge leeftijd. Er komt amper iemand bij hem op bezoek. Ik zeg tegen Klivia dat ik zo dadelijk wel kom zodat zij de lieve dame rustig aan kan helpen en dat ik ondertussen even meneer Y dag ga zeggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Meneer Y ziet niet meer zo goed maar herkent mijn stem. Ik moet maar even bij hem binnenkomen want hij heeft mij iets moois te laten zien: een trouwfoto van zijn enige kleinkind - die aan de wal woont. 'Áchja natúúrlijk ', zeg ik, 'U zou daarheen afgelopen jaar. Hoe was de bruiloft?' Hij kijkt mij aan en tranen vullen zijn ogen. Ik ben niet geweest, zegt hij, en vervolgt; ' Ik was bang dat ik misschien niet goed zou worden en dan zou ik het feestje verpesten. Dus ik ben hier gebleven.'
Nu ben ík degene die natte ogen krijgt, er gaat een rilling over mijn rug. Deze man is 91 en is bang dat hij ergens 'ballast' wordt. Potverdorie bij familie nog wel, hoe erg kan het zijn? Hij wil geen blok aan het been zijn.... Is DIT de denkwijze van onze grijze, wijze generatie?
Het voelt als een blamage en als een falen dat deze ouderen zich kennelijk niet meer 'an publiek' durven te laten zien.
Hoe komen zulke ideeën toch in zijn hoofd, daar zit voor mij een groot vraagteken!
Ondertussen hoor ik zuster Klivia roepen dat mevrouw X klaar is, en ik zeg tegen meneer Y dat ik moet gaan, maar dat ik gauw terug zal komen en dat we dan samen rustig een kopje thee gaan drinken . 'Ja, zegt hij, kom maar gauw weer, ik zal naar je uitkijken.'
Hij geeft beverig een hand en vraagt of hij mij een kus op de wang mag geven. Terwijl hij mij gedag zegt en ik zijn kus krijg, zie ik weer tranen in zijn ogen. Ik zie zijn eenzaamheid. Levensgroot.
Met een brok in de keel neem ik afscheid. Ik zwaai nog even en stap dan binnen bij de lieve dame. Ze wacht mij op in haar rolstoel bij de tafel, een potje thee staat al klaar, ook ligt er al een bonbon op een schoteltje. Hoe welkom kun je onthaald worden?
De lieve dame heeft hier wel kinderen wonen, en ook kleinkinderen. Ik vraag hoe het met haar gaat en ik zie dat ze zich groot houdt. ' Het gaat wel goed ' , zegt ze, ' ze wil niet klagen.'
Ook hier voel ik onderliggend verdriet. ' Ja, het gaat goed met de kinderen en de kleinkinderen maarja, ze zijn allemaal zo druk... haar dochter ziet ze hooguit één keer per week.... een half uurtje.' Weer voel ik rillingen en zit er iets geks in mijn keel.
Op haar tafeltje staat een foto van haar overleden man, ze kijkt ernaar en zucht.. ' Ik mis hem nog alle dagen, nu zit ik hier alleen... ' Ik zwijg en pak haar hand.
Hoe lang ik haar hand heb vastgehouden weet ik niet precies, maar in de stilte is er meer gezegd dan woorden hier kunnen vertellen.
Misschien lag het aan de slapeloze nacht, het woelen tot vier uur in de ochtend en daarna maar van de wanhoop de hond uitlaten, in de hoop dat een blokje om nog voor drie slaapuurtjes zou zorgen... wat natuurlijk niet gebeurde. De muizen in mijn hoofd waren geenszins van plan het nest te verlaten. Een nacht zonder nacht dus. Gelukkig waren er vanochtend alleen twee logees die zelf hun broodjes smeerden, daar had ik geen omkijken meer naar, alleen de wasmachine moest nog even vol en aan. Mijn lijf hunkerde naar de horizontale modus, mijn hoofd watterde in het luchtledige... ik was er wel. En niet. Maar nog even plat kon niet. Er stond al een afspraak.
In zombie-stand naar het huis van vriendin B alwaar het geluid van vier kindekes mij vrolijk toeklaterde. Snel even helpen de mondjes te vullen, wat gelukkig binnen een half uur lukte. Incluis die van mijzelf.
Tegen de tijd dat de klok het middaguur sloeg moest ik naar West. Ik had een afspraakje met een fysiotherapeut.
Mijn fijne fysiotherapeut liet mij het plafond zien, niet van extase maar vanwege de hielspoor. Mijn zere hoefje werd duchtig onder zijn deskundige handen genomen. Mijn gekreun en gesteun zal op de gang vast wel vraagtekens hebben opgeroepen, maar allee : mijn onderstel voelde daarna toch wel beter aan dan dat het dee. Ik wilde net blij ( heul blij ) en dankbaar ( heul dankbaar ) afscheid van hem nemen toen hij zei dat ...
ik nog niet van hem af was na deze sessie. Dat stemde mij nog onbestemder dan dat ik al was. Wat moest ik hiervan denken? Tja, niet veel goeds... Het kon nog wel een vier- of zesweekse 'date' worden, zei de olijkerd vrolijk. Want er zat een heftige ontsteking in de peesplaat. Fijne man.
( Ik heb hem natuurlijk toch maar netjes bedankt want in nood moet je het hebben van zulken.)
Na deze fijne meeting wil ik in eerste instantie naar huis, maar gezien het feit dat het verzorgingstehuis op steenworp afstand ligt van de
Op nummer X woont een lieve dame die ik nog van vroeger ken in de tijd dat ik nog niet op de mooiste zandplaat van Ennel woonde. Wij logeerden altijd zes weken in haar dorp en mijn ouders kwamen daar regelmatig over de vloer .
Ik bel aan en zuster Klivia doet open. "Oh mevrouw is nog even in de badkamer maar kom maar verder. ' zegt ze. Uit mijn ooghoek zie ik ondertussen meneer Y op de gang met zijn rollator. Ook hem ik ken van vroeger, lang geleden ( dertig jaar ) zat hij met mijn oudste broer op een koor, en ze carpoolden ( dat woord was toen nog niet eens uitgevonden maar toch ) samen naar hun avondje uit. Meneer Y pikte broerlief op in zijn dure bolide en broerlief zat dan er prinsheerlijk naast met een stapel zangboeken, ik zie het plaatje nog zo voor me....
Meneer Y heeft geen familie hier wonen, zijn vrouw is lang geleden gestorven en zijn enige dochter in 2004 op jonge leeftijd. Er komt amper iemand bij hem op bezoek. Ik zeg tegen Klivia dat ik zo dadelijk wel kom zodat zij de lieve dame rustig aan kan helpen en dat ik ondertussen even meneer Y dag ga zeggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Meneer Y ziet niet meer zo goed maar herkent mijn stem. Ik moet maar even bij hem binnenkomen want hij heeft mij iets moois te laten zien: een trouwfoto van zijn enige kleinkind - die aan de wal woont. 'Áchja natúúrlijk ', zeg ik, 'U zou daarheen afgelopen jaar. Hoe was de bruiloft?' Hij kijkt mij aan en tranen vullen zijn ogen. Ik ben niet geweest, zegt hij, en vervolgt; ' Ik was bang dat ik misschien niet goed zou worden en dan zou ik het feestje verpesten. Dus ik ben hier gebleven.'
Nu ben ík degene die natte ogen krijgt, er gaat een rilling over mijn rug. Deze man is 91 en is bang dat hij ergens 'ballast' wordt. Potverdorie bij familie nog wel, hoe erg kan het zijn? Hij wil geen blok aan het been zijn.... Is DIT de denkwijze van onze grijze, wijze generatie?
Het voelt als een blamage en als een falen dat deze ouderen zich kennelijk niet meer 'an publiek' durven te laten zien.
Hoe komen zulke ideeën toch in zijn hoofd, daar zit voor mij een groot vraagteken!
Ondertussen hoor ik zuster Klivia roepen dat mevrouw X klaar is, en ik zeg tegen meneer Y dat ik moet gaan, maar dat ik gauw terug zal komen en dat we dan samen rustig een kopje thee gaan drinken . 'Ja, zegt hij, kom maar gauw weer, ik zal naar je uitkijken.'
Hij geeft beverig een hand en vraagt of hij mij een kus op de wang mag geven. Terwijl hij mij gedag zegt en ik zijn kus krijg, zie ik weer tranen in zijn ogen. Ik zie zijn eenzaamheid. Levensgroot.
Met een brok in de keel neem ik afscheid. Ik zwaai nog even en stap dan binnen bij de lieve dame. Ze wacht mij op in haar rolstoel bij de tafel, een potje thee staat al klaar, ook ligt er al een bonbon op een schoteltje. Hoe welkom kun je onthaald worden?
De lieve dame heeft hier wel kinderen wonen, en ook kleinkinderen. Ik vraag hoe het met haar gaat en ik zie dat ze zich groot houdt. ' Het gaat wel goed ' , zegt ze, ' ze wil niet klagen.'
Ook hier voel ik onderliggend verdriet. ' Ja, het gaat goed met de kinderen en de kleinkinderen maarja, ze zijn allemaal zo druk... haar dochter ziet ze hooguit één keer per week.... een half uurtje.' Weer voel ik rillingen en zit er iets geks in mijn keel.
Op haar tafeltje staat een foto van haar overleden man, ze kijkt ernaar en zucht.. ' Ik mis hem nog alle dagen, nu zit ik hier alleen... ' Ik zwijg en pak haar hand.
Hoe lang ik haar hand heb vastgehouden weet ik niet precies, maar in de stilte is er meer gezegd dan woorden hier kunnen vertellen.
dinsdag
Reizen
Heet, het was gisteren en vanochtend bloedheet in het Brabantse land.
( Soms vertoef ik zo'n beetje aan de andere kant van Nederland, één en ander heeft met bepaalde werkzaamheden te maken waardoor ik soms wat kilometers moet maken.)
Ik was dan ook blij dat mijn neus vandaag weer richting Noorden stond, niet in het minst vanwege de koelere temperaturen. Hoewel ik een frommes van uitersten kan zijn, ben ik qua temperatuur gematigd. Geef mij maar het zeeklimaat, daar floreer ik het beste op. Maar terug naar de zinderende zon en de hete broeierigheid van onder de rivieren. Het land van Maas en Waal kent zo zijn charmes, de zangerige taal, de zachte G en het goede bier. En niet te vergeten de Asperges. Daar zijn ze het lekkerst en mei en juni zijn bij uitstek dé maanden van het witte goud. Lekker met 'n sausje of puur, een goed glas Pinot Gris erbij et voilà, smullen maar.
In de regel wordt er vaak zalm bij gegeten, maar een gebakken kaasje met walnoot en pecannootjes is ook heerlijk! Sinds ik mijn vlees-eten na dik 40 jaar aan de wilgen heb gehangen en mijn visconsumptie tot een zeldzame aangelegenheid heb gebracht, ben ik groot liefhebber van nootjes en kaasjes.
Gebakken asperges met gember en chili is trouwens óók heel lekker.
In de streek waar mijn Brabants logement is, woont een aspergerboer om de hoek. Naast mijn favouriete groente verkoopt hij ook aardbeien, en zulke proef je zelden!
Vers van het land, onbespoten en zoet geurend. Ik zou er wel een badkuip mee willen vullen. Oh, zalige aardbeien, paradijselijk fruit waar ik ook geen genoeg van kan krijgen.
Herman heeft goeie ideeën voor aardbeien, en uit zijn hand deel ik hieronder zijn/mijn favo AARDBEIEN-GENOT (klik op deze link )
Ik mag altijd graag met Herman op culinaire reis, er gaat werkelijk een nieuwe wereld voor je zintuigen open.
Wat minder te genieten was, was mijn reis up North. De temps zaten rond het midden van de twintig, maar in mijn rooie rakker zonder airco kun je daar dus rustig tien bij optellen. Dus met raampjes open en de blower aan begaf ik mij op de A73. En dan kom je onderweg dus een aantal zaken tegen die helemaal niet noppes te genieten zijn zoals een varkenstransport met misschien honderden varkens. Ik rook ze en niet alleen de geur van varkens, maar ook hun doodsangst. Een varken is een intelligent dier en weet wanneer er stront aan de knikker is. Zoals elk dier trouwens. Weg zijn mijn dromerijen over asperges en zomerkoninkjes, en tadaa.... daar dendert de ellende met mij de snelweg op.
Onlangs was de slachterij van Tielt (klik op deze link) nog in beeld, en dat is aardig op mijn netvlies blijven hangen.
Ik keek de truck na met tranen in mijn ogen. Lachende varkentjes op de achterkant: diervriendelijk transport.
Maar hoezo diervriendelijk? Is dat het snufje buitenlucht wat ze krijgen? Misschien de eerste keer dat ze vogels horen fluiten? Ze zien niks want alles hermetisch afgesloten.
Opeengestapeld rijden ze lange kilometers. Ze gaan een afschuwelijke dood tegemoet, de meest afschuwelijke dood! Een heet bad van 60 graden waar ze gedwongen in ondergedompeld worden zodat hun haren makkelijk van de huid getrokken kunnen worden ( voor de productie van schilderskwasten en dergelijke ) en dan geslagen en geschopt met verbrande huid naar het eindstation.
Hoezeer de mens ook diervriendelijk vlees wil, het slachten blijft altijd dierONvriendelijk, want zeg nou: wie wil er vrijwillig geslacht worden? Niemand wil dood, ook geen varken. Of koe, of schaap of...
Mijn asperges blijven zonder zalm en mijn bbq zonder ossehaas. Hebben die varkens vandaag in die truck weinig aan, maar ik weiger deel uit te maken van hun wrede dood.
Groente, rijst, brood of aardappelen: het kan heel goed zonder vlees.
En dan smaakt het eten toch een stuk beter.
( Soms vertoef ik zo'n beetje aan de andere kant van Nederland, één en ander heeft met bepaalde werkzaamheden te maken waardoor ik soms wat kilometers moet maken.)
Ik was dan ook blij dat mijn neus vandaag weer richting Noorden stond, niet in het minst vanwege de koelere temperaturen. Hoewel ik een frommes van uitersten kan zijn, ben ik qua temperatuur gematigd. Geef mij maar het zeeklimaat, daar floreer ik het beste op. Maar terug naar de zinderende zon en de hete broeierigheid van onder de rivieren. Het land van Maas en Waal kent zo zijn charmes, de zangerige taal, de zachte G en het goede bier. En niet te vergeten de Asperges. Daar zijn ze het lekkerst en mei en juni zijn bij uitstek dé maanden van het witte goud. Lekker met 'n sausje of puur, een goed glas Pinot Gris erbij et voilà, smullen maar.
In de regel wordt er vaak zalm bij gegeten, maar een gebakken kaasje met walnoot en pecannootjes is ook heerlijk! Sinds ik mijn vlees-eten na dik 40 jaar aan de wilgen heb gehangen en mijn visconsumptie tot een zeldzame aangelegenheid heb gebracht, ben ik groot liefhebber van nootjes en kaasjes.
Gebakken asperges met gember en chili is trouwens óók heel lekker.
In de streek waar mijn Brabants logement is, woont een aspergerboer om de hoek. Naast mijn favouriete groente verkoopt hij ook aardbeien, en zulke proef je zelden!
Vers van het land, onbespoten en zoet geurend. Ik zou er wel een badkuip mee willen vullen. Oh, zalige aardbeien, paradijselijk fruit waar ik ook geen genoeg van kan krijgen.
Herman heeft goeie ideeën voor aardbeien, en uit zijn hand deel ik hieronder zijn/mijn favo AARDBEIEN-GENOT (klik op deze link )
Ik mag altijd graag met Herman op culinaire reis, er gaat werkelijk een nieuwe wereld voor je zintuigen open.
Wat minder te genieten was, was mijn reis up North. De temps zaten rond het midden van de twintig, maar in mijn rooie rakker zonder airco kun je daar dus rustig tien bij optellen. Dus met raampjes open en de blower aan begaf ik mij op de A73. En dan kom je onderweg dus een aantal zaken tegen die helemaal niet noppes te genieten zijn zoals een varkenstransport met misschien honderden varkens. Ik rook ze en niet alleen de geur van varkens, maar ook hun doodsangst. Een varken is een intelligent dier en weet wanneer er stront aan de knikker is. Zoals elk dier trouwens. Weg zijn mijn dromerijen over asperges en zomerkoninkjes, en tadaa.... daar dendert de ellende met mij de snelweg op.
Onlangs was de slachterij van Tielt (klik op deze link) nog in beeld, en dat is aardig op mijn netvlies blijven hangen.
Ik keek de truck na met tranen in mijn ogen. Lachende varkentjes op de achterkant: diervriendelijk transport.
Maar hoezo diervriendelijk? Is dat het snufje buitenlucht wat ze krijgen? Misschien de eerste keer dat ze vogels horen fluiten? Ze zien niks want alles hermetisch afgesloten.
Opeengestapeld rijden ze lange kilometers. Ze gaan een afschuwelijke dood tegemoet, de meest afschuwelijke dood! Een heet bad van 60 graden waar ze gedwongen in ondergedompeld worden zodat hun haren makkelijk van de huid getrokken kunnen worden ( voor de productie van schilderskwasten en dergelijke ) en dan geslagen en geschopt met verbrande huid naar het eindstation.
Hoezeer de mens ook diervriendelijk vlees wil, het slachten blijft altijd dierONvriendelijk, want zeg nou: wie wil er vrijwillig geslacht worden? Niemand wil dood, ook geen varken. Of koe, of schaap of...
Mijn asperges blijven zonder zalm en mijn bbq zonder ossehaas. Hebben die varkens vandaag in die truck weinig aan, maar ik weiger deel uit te maken van hun wrede dood.
Groente, rijst, brood of aardappelen: het kan heel goed zonder vlees.
En dan smaakt het eten toch een stuk beter.
maandag
Hoezo dan?
Vraag: Wat is links als je steeds verandert? Draai een kwartslag en je hebt een ander links. Draai nog wat verder en je hebt weer een ander 'uitzicht'. Blikveld. Hetzelfde geldt voor rechts. Volgens mij bestaat er dus geen links. En geen rechts. Dat zijn alleen momentopnames.
Mensen zijn continue 'in beweging'. ( Groei wordt het ook wel genoemd ) Je hebt dus geen linkse mensen en ook geen rechtse mensen. Maar toch wordt die onzin verkondigt in de media.
Mensen zijn continue 'in beweging'. ( Groei wordt het ook wel genoemd ) Je hebt dus geen linkse mensen en ook geen rechtse mensen. Maar toch wordt die onzin verkondigt in de media.
Abonneren op:
Posts (Atom)