vrijdag

Rouw is de prijs die we betalen voor hechting

Het is het jaar van de grote verandering.
Voor schrijfster dezes althans.
Veranderingen brengen altijd een afscheid van het één en een
( leren van een )  acceptatie van het andere...
Je verliest iets en krijgt er wat anders voor terug. Dat staat niet altijd op de schaal van balans.
We hechten nogal aan evenwicht. Maar zelden zijn we zelf in evenwicht.

Als verlies één kant van de medaille is die het leven heet dan is hechting de andere kant.
Zonder hechting is spreken over verlies onmogelijk.
In onderzoek naar bindingen wordt overwegend de binding aan ouderfiguren en leeftijdgenoten beschreven. Je kunt je echter niet alleen hechten aan mensen  maar ook aan dieren, dingen en situaties.
De hechting aan de medemensen, aan het eigen lichaam, aan de plek waar je leeft, aan de geboortegrond, aan dieren, aan werk, kortom aan het leven zelf in zijn volle omvang, behoort tot het unieke menselijke vermogen.
Het leven is vanaf het begin een proces van bindingen aangaan, voorstellingen van de buitenwereld verinnerlijken en identificatie met de fysieke en  sociale buitenwereld.
Gescheidenheid en gehechtheid overheersen de babytijd en vergezellen ons hele leven. Vanaf de geboorte gaan mensen bindingen aan. De kwaliteit van deze binding heeft grote invloed op hoe men omgaat met verliesgebeurtenissen.
Het gehechtheidsonderzoek van Bowlby ( 1988 ) heeft het belang van de hechting met de moeder, of andere ouderfiguren vastgesteld. Volgens Bowlby hebben hechtingsrelaties verschillende biologische voordelen en zijn zij daarom tot ons erfgoed gaan behoren. Op basis van de eerste hechtingen ontwikkelt de mens relaties met de innerlijke wereld en de wereld buiten zichzelf.
Ook op reeds jonge leeftijd  gaan er bindingen verloren.
Bij de geboorte wordt de baby gescheiden van de moeder; de peuter leert weg te lopen van zijn ouders. In de puberteit en adolescentie maak je je geestelijk los van je ouders. En het verlaten van het ouderlijk huis is  één van de indrukwekkendste losmakingsprocessen in je jeugdperiode.
Scheiding en het proces van individualisatie - het worden van een individu, het verkrijgen van een eigen identiteit -  zijn nauw met elkaar verbonden. Op oudere leeftijd verliest  je lichaam door veroudering en ziekteprocessen zijn vitaliteit. Door overlijden raak je je partner, kinderen en leeftijdgenoten kwijt. Je raakt uit het arbeidsproces. er is verlies van bewegingsvrijheid, onafhankelijkheid en sociale status door ziekte en handicaps.
En uiteindelijk komt het eigen einde onafwendbaar naderbij: verlies van alles wat je dierbaar is.

Wie heeft leren omgaan met eerdere verliezen bouwt als het ware een kapitaal op voor dit laatste aardse verlies: de eigen fysieke dood. Erkenning van het verlies en de daarmee samenhangende pijn betekent dat men in staat is afscheid te nemen van het oude en openstaat voor het nieuwe. Het integreren van de verliezen in eigen leven doet de menselijke nietigheid, vergankelijkheid en betrekkelijkheid beseffen.

Zoals ik al eerder schreef: dit jaar is het jaar van de grote verandering.
Die veranderingen houden ook een verlies in.
Onlangs hebben we ( mijn pleegpuubs en ik ) afscheid genomen van een dierbaar huisgenoot. Dat was / is  een groot verlies waar we dagelijks nog mee geconfronteerd worden.
Maar ook de komende tijd staat nog vol met veranderingen die een verlies met zich (zullen )  meedragen. Niets blijft zoals het is.Iedere dag brengt ons dichterbij een afscheid van het oude vertrouwde.
Het leert ons elke dag te koesteren. Een koesteren van elkaar, de mensen, dieren, dingen waar we van houden.
De prijs die we betalen is hoog, maar is het zeker waard.



Bronnen van dit schrijven zijn:
* Dantzig / Nova
* Bowlby ( Process of Mourning. International Journal of Psychoanalysis XLII  pp 319-320 )
* H. De Mönninck
* Salty

4 opmerkingen:

Sjoerd zei

Ik wens je heel bescheiden alvast een beetje geluk met je nieuwe hechtingen...

Salty Letters zei

@Sjoerd: met je woorden raak je mijn hart. Dank daarvoor.

Sylvia zei

Iemand binnenlaten in je hart en leven zorgt automatisch voor ooit een afscheid en dus pijn. Daarom ben ik er altijd wat voorzichtig mee.

Maar de laatste weken hecht ik me wezenloos en ik moet zeggen dat dat ook lekker voelt en zijn voordelen heeft.

Lekker hechten zou ik zeggen Salty! Doen!

tikjewit zei

Ik wil veel te veel zeggen in reactie op je Woorden. Daarom zijn het 'maar' deze: Koesteren. Ja; Laten we dat in het Moment doen. (Dan is er niet veel meer te verliezen, is t wel? ;) en: X