Goals

 

Goals are a means to an end, not the ultimate purpose of our lives. They are simply a tool to concentrate our focus and move us in a direction. The only reason we really pursue goals is to cause ourselves to expand and grow. Achieving goals by themselves will never make us happy in the long term; it's who you become, as you overcome the obstacles necessary to achieve your goals, that can give you the deepest and most long-lasting sense of fulfillment.

Onbestemd

Zo'n rare, onbestemde dag was het vandaag....Het wel willen beginnen maar de startknop niet kunnen vinden. Ken je dat?
Misschien lag het aan de slapeloze nacht, het woelen tot vier uur in de ochtend en daarna maar van de wanhoop de hond uitlaten, in de hoop dat een blokje om nog voor drie slaapuurtjes zou zorgen... wat natuurlijk niet gebeurde. De muizen in mijn hoofd waren geenszins van plan het nest te verlaten. Een nacht zonder nacht dus. Gelukkig waren er vanochtend alleen twee logees die zelf hun broodjes smeerden, daar had ik geen omkijken meer naar, alleen de wasmachine moest nog even vol en aan. Mijn lijf hunkerde naar de horizontale modus, mijn hoofd watterde in het luchtledige... ik was er wel. En niet. Maar nog even plat kon niet. Er stond al een afspraak.
In zombie-stand naar het huis van vriendin B alwaar het geluid van vier kindekes mij vrolijk toeklaterde. Snel even helpen de mondjes te vullen, wat gelukkig binnen een half uur lukte. Incluis die van mijzelf.
Tegen de tijd dat de klok het middaguur sloeg moest ik naar West. Ik had een afspraakje met een fysiotherapeut.
Mijn fijne fysiotherapeut liet mij het plafond zien, niet van extase  maar vanwege de hielspoor. Mijn zere hoefje werd duchtig onder zijn deskundige handen genomen. Mijn gekreun en gesteun zal op de gang vast wel vraagtekens hebben opgeroepen, maar allee : mijn onderstel voelde daarna toch wel beter aan dan dat het dee. Ik wilde net blij ( heul blij )  en dankbaar  ( heul dankbaar ) afscheid van hem nemen toen hij zei dat ...
 ik nog niet van hem af was na deze sessie. Dat stemde mij nog onbestemder dan dat ik al was. Wat moest ik hiervan denken? Tja, niet veel goeds...  Het kon nog wel een vier- of zesweekse 'date'  worden, zei de olijkerd vrolijk. Want er zat een heftige ontsteking in de peesplaat. Fijne man.
 ( Ik heb hem natuurlijk toch maar netjes bedankt want in nood moet je het hebben van zulken.)
Na deze fijne meeting wil ik in eerste instantie naar huis, maar gezien het feit dat het verzorgingstehuis op steenworp afstand ligt van de pijnbank fysiopraktijk, en aangezien het feit dat er wat 'ouwe getrouwen ' daar wonen, besluit ik om even naar binnen te gaan en bij deze en gene om het hoekje te kijken.  Even een babbeltje, een praatje.

Op nummer X woont een lieve dame die ik nog van vroeger ken in de tijd dat ik nog niet op de mooiste zandplaat van Ennel woonde. Wij logeerden  altijd zes weken in haar dorp en mijn ouders kwamen daar regelmatig over de vloer .
 Ik bel aan en zuster Klivia doet open. "Oh mevrouw is nog even in de badkamer maar kom maar verder. ' zegt ze. Uit mijn ooghoek zie ik ondertussen meneer Y op de gang met zijn rollator. Ook hem ik ken van vroeger, lang geleden ( dertig jaar )  zat hij met mijn oudste broer op een koor, en ze carpoolden ( dat woord was toen nog niet eens uitgevonden maar toch ) samen naar  hun avondje uit.  Meneer Y pikte broerlief op in zijn dure bolide en broerlief zat dan er prinsheerlijk naast met een stapel zangboeken, ik zie het plaatje nog zo voor me....
Meneer Y heeft geen familie hier wonen, zijn vrouw is lang geleden gestorven en zijn enige dochter in 2004 op jonge leeftijd. Er komt amper iemand bij hem op bezoek. Ik zeg tegen Klivia dat ik zo dadelijk wel kom  zodat zij de lieve dame rustig aan kan helpen en dat ik ondertussen even meneer Y dag ga zeggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Meneer Y ziet niet meer zo goed maar herkent mijn stem. Ik moet maar even bij hem binnenkomen want hij heeft mij iets moois te laten zien: een trouwfoto van zijn enige kleinkind -  die aan de wal woont.   'Áchja natúúrlijk ', zeg ik, 'U zou daarheen afgelopen jaar. Hoe was de bruiloft?' Hij kijkt mij aan en tranen vullen zijn ogen.  Ik ben niet geweest, zegt hij, en vervolgt; ' Ik was bang dat ik misschien niet goed zou worden en dan zou ik het feestje verpesten. Dus ik ben hier gebleven.'
Nu ben ík degene die natte ogen krijgt, er gaat een rilling over mijn rug. Deze man is 91 en is bang dat hij ergens  'ballast' wordt. Potverdorie bij familie nog wel, hoe erg kan het zijn? Hij wil geen blok aan het been zijn.... Is DIT de denkwijze van onze grijze, wijze generatie?
Het voelt als een blamage en als een falen dat deze ouderen zich kennelijk niet meer 'an publiek' durven te laten zien.
Hoe komen zulke ideeën toch in zijn hoofd, daar zit voor mij een groot vraagteken!
Ondertussen hoor ik zuster Klivia roepen dat mevrouw X klaar is, en ik zeg tegen meneer Y dat ik moet gaan, maar dat ik gauw terug zal komen en dat we dan samen rustig een kopje thee gaan drinken . 'Ja, zegt hij, kom maar gauw weer, ik zal naar je uitkijken.'
Hij geeft beverig een hand en vraagt of hij mij een kus op de wang mag geven. Terwijl hij mij gedag zegt en ik zijn kus krijg, zie ik weer tranen in zijn ogen. Ik zie zijn eenzaamheid. Levensgroot.
Met een brok in de keel neem ik afscheid. Ik zwaai nog even en stap dan binnen bij de lieve dame. Ze wacht mij op in haar rolstoel bij de tafel, een potje thee staat al klaar, ook ligt er al een bonbon op een schoteltje. Hoe welkom kun je onthaald worden?
De lieve dame heeft hier wel kinderen wonen, en ook kleinkinderen. Ik vraag hoe het met haar gaat en ik zie dat ze zich groot houdt.  ' Het gaat wel goed ' , zegt ze, ' ze wil niet klagen.'
Ook hier voel ik onderliggend verdriet. ' Ja, het gaat goed met de kinderen en de kleinkinderen maarja, ze zijn allemaal zo druk...  haar dochter ziet ze hooguit één keer per week.... een half uurtje.'  Weer voel ik rillingen en zit er iets geks in mijn keel.
Op haar tafeltje staat een foto van haar overleden man, ze kijkt ernaar en zucht..  ' Ik mis hem nog alle dagen, nu zit ik hier alleen... ' Ik zwijg en pak haar hand.
Hoe lang ik haar hand heb vastgehouden weet ik niet precies, maar in de stilte is er meer gezegd dan woorden hier kunnen vertellen. 

Het is een kwestie van tijd

Afgelopen weekend is plotseling, heel heel plotseling, een heel lieve, heel dierbare vriend  'oet de tied kommen ' zoals we dat in Twente zeggen.. uit de tijd.
Uit déze tijd is hij naar een ándere tijd gegaan.  Een tijd waarvan ik soms de  klokslag  hoor, maar waarvan ik geen minuut zie.

Geen afscheid kunnen nemen omdat zijn trein al was gegaan, hij zijn vlucht zonder inchecken heeft genomen. Zijn schip de haven uit voer zonder signaal.



Hoezeer kun je iemand missen? Hoezeer doet zeer van het niet meer samen zijn , kunnen zijn, willen zijn?  Hoezeer is  hartzeer, hoe hard is het zeer...??
Hartzeer is ondoorgrondelijk diep en is rauw en rafelig.


Het is nog niet aan mij om van tijdperk te wisselen maar ... ik zou zo graag eens even om het hoekje willen kijken. Kijken hoe ze daar dansen ,lachen, rennen, spelen, misschien een tuintje wieden of zingen...kijken van minuut tot minuut....kijken hoe ze daar verder leven in  die onzichtbare tijd die een universum in zijn hand houdt... het is een kwestie van tijd - ik weet het.
Het is een kwestie van tijd, De Tijd.

De herinnering houdt hem hier - dicht bij me - , tovert een glimlach om mijn lippen  en ik weet: het is maar tijdelijk.  Until we meet again.

Goeie ( vrij-) dag, Bach ....

Muziek.
Waar zouden we zijn zonder muziek?
Muziek laat je dansen, glimlachen, huilen, nadenken,bewegen, verwonderen, ja,  noem maar op.
Muziek.
Het raakt je ziel.

Bij ons thuis klonk altijd muziek.
Live. En niet alleen op zondag.
Een Pa die op zijn Hammond orgel, viool,banjo, pianola, luit, trompet, accordeon, trekzak, hobo of citer speelde.  Ja, ons Pa kon er wat van..
Een zingende Ma.
Twee broers die er dagelijks mee bezig waren;  numero Un op orgel en accordeon, en, numero Dos op klarinet. 
En, Tres, 'lest best'  het nakomertje op de sopraan-fluit.
Con quotro oscilación parásita pavimetator el pasa  vanadio allegarsa.
( Ofwel: Met vier jaar floot ik alle stratenmakers van straat. ) 
De liefde voor muziek werd ons met de paplepel ingebracht...

Het was een vrolijke bedoening.
Meestal.
Want oefenen , oefenen en oefenen tot je paarse stippen zag was de andere kant...
Fluit werd ingewisseld voor óók Hammond, alt-fluit, trompet en gitaar.
Oja, ook een alt-sax vloog nog even door mijn vingers.
Maar dat was toen.
En toen is heel wat jaar gelêe...

Inmiddels is er één en ander veranderd.
Pa en Ma begeleiden al een decenniaatje of twee  '  't Hemels Engelen Koor '.
Broer ' Un ' zingt volgens mij alleen nog onder de douche en heeft zijn orgel en accordeon in de wilgen gehangen.
Broer  'Dos'  klarinettetterd er nog vrolijk op los. Al dan niet met zijn eigen family-band. Maar alleen op zondag, want doordeweeks dirigeert fluit hij zijn hoogste lied tussen de warme broodjes brownies...
Mijn fluit staat - heul charmant -  ter decoratie op mijn bureau.
Mijn gitaar staat  - heul klassiek -  in de hoek van mijn 'living'. ( Na een mislukt vogelnestje tijdens de gymlessen van mijn pabo-opleiding én een verkeerde vingerzetting heb ik mijn schone Spaanse niet meer aangeraakt. De akkoorden klonken niet meer akkoord oké en ik ben allergisch voor valsche toonen.)
Maar muziek hoor je nog steeds in huize Salty.
Lang leve de cd-speler.

Muziek in alle soorten. Van klassiek tot pop. Van rap tot zydeco.
Van blues tot rock. Van Daniël Lohues tot Led Zeppelin.
Trouwens, black gospel vind ik ook he-le-maal  'Jezus-mooi'. 
Over Jezus gesproken - komt wel mooi van pas, zo rond Pasen - ,  die heeft ook al heel wat componisten tot fraaie muzikale werken gezet...
Neem nu Bach.
Bach, één der grootste composers ter wereld,  heeft hemelsmooie passionele muziek op notenschrift gezet.

Dit weekend staat natuurlijk vól met Passie.
Johannes, Lukas, Markus en Matthëus. Vier mannen evangelisten die 2000 jaar geleden al vol passie waren.
En even later kwam Bach om het hoekkie kijken en dacht...  'Hee... Passie...Dat ligt me wel. Daar ga ik wat mee doen... '
Want Bach was ook een en al passioneel. Dat kun je allemaal wel lezen in de Wikipedia...
Maar afgezien van passie was Bach ook een man van symboliek.  ( Die twee gaan vaak samen. )
Bach ging op een mooie goede vrijdag aan 't werk, rekende en tekende de noten op de juiste regel en zie daar: de Matthäus-Passion rolde uit zijn ganzeveer kroontjespen.

Die Bach, hij groef dieper dan de oppervlakte. Zijn werken zitten vol met symbolische lagen.
De mathematische proporties die er in zijn ontdekt, lijken voort te komen uit een aangeboren gevoel voor verhoudingen, een muzikaal timmermansoog.
Het getal was voor hem toch zeker een vormende kracht.
Kijk maar eens  naar het stuk in de Matthäus-Passion *  waarin Jezus voorspelt dat hij verraden zal worden.
Twaalf apostelen reageren nogal verontwaardigd; 'Herr bin ich's ?  Het woord  'Herr' klinkt niet twaalf, maar elf keer in het koor, omdat er elf trouwe discipelen zijn.  Het klinkt bovendien driemaal in sopraan, alt en tenor en slechts twee keer in de bas: de verrader Judas heeft in de passiemuziek immers een basstem.
Later gooit Judas uit wroeging de dertig zilverlingen waarmee zijn verraad is beloond in de tempel, maar de hogepriesters kunnen het niet aannemen omdat het bloedgeld is. De begeleidende baslijn ( basso continuo ) bevat precies dertig noten op de zin ' Es taught nicht, das wir sie in de Gotteskasten legen.'
De woorden worden soms plastisch uitgebeeld in de muziek. Wanneer bijvoorbeeld de tekst gaat over het kruis, beschrijft de melodische lijn de beweging van het kruisteken.
Vaker nog wordt de tekstuitdrukking geïntensiveerd in het verlengde van de natuurlijke spraak.
Een musicus kan daarin veel verder gaan dan een redenaar die een voordracht houdt. Grote sprongen in de melodie, lang aangehouden tonen, een diepe zucht: muziek is in staat verder te reiken dan met gewoon spreken mogelijk is.
Het diende allemaal om de gemoederen te bewegen en de ziel te raken.

Muziek.
Het raakt mijn ziel. Ik kan niet zonder.

Arturo

Vandaag begint de tweet-  for -  free aktie voor Arturo. #Tweet4Arturo

Een ijsbeer die onder erbarmelijke omstandigheden (klik)wordt vast gehouden in een dierentuin in Argentinië, waar hij wegkwijnt.

Ik pleit sowieso voor een afschaffing van wilde dieren in dierentuinen, waarvan het woordje tuin erg miserable klinkt. Het zijn gewoon gevangenissen waarin ze zitten. En het volk maar aapjes kijken.
Wilde dieren horen in hun eigen habitat, en dat zijn wij, de mens, wel heel erg vergeten.
Straks weer met kerst circussen vol  dansende olifanten en  gekooide tijgers.  Bah, bah bah.  Hoe is ons brein zo vervormd geraakt dat we geen enkel respect meer hebben voor hoe een wild dier hoort te zijn: niet  balancerend op een barkruk, of in een kooi. Helaas gaan hele volkstammen hun domme neus achterna en betalen grif voor een circuskaartje om een uur lang te genieten van het onderdanig maken van wilde dieren. 
Terug naar Arturo.  Vanavond begint de aktie voor zijn vrijlating, het heet storm4Arturo.
Ik tweet voor hem en probeer via andere wegen mensen te bewegen die voor zijn vrijlating kunnen zorgen. Hopelijk is het nog niet te laat.

 Arturo staat ook in de Wikipedia : Arturo Wikipedia (klik)

Lopen

Mijn logee's waren met de ochtendboot vertrokken, de wasmachine met 't beddegoed snorde allengs vrolijk en de koffiepot pruttelde gezellig.  Ondertussen zat ik me te bedenken waar we nu eens zouden gaan lopen. Het PaulusdeBoskabouter-bos hebben we al zo vaak gehad dat dat geen optie was. Het strand en de zee staan ook hoog op het wensenlijstje van sproetneus en Co maar na afgelopen herfststorm ben ik wel even genoeg gezandstraald. Een middenweg dus. Het werden de bunkers. Gelegen in de duinen , tussen bos en zee, liggen ze diep verscholen.  Een plek vol geschiedenis waar ik lang niet alles van weet ( en misschien ook maar beter van niet, de tragiek van hun bestaan zegt al zoveel ) en die door de jaren heen is verkleurd. Waar soldaten uit schietgaten de vijand bestreed. Waar  mensen in loopgraven voor het leven hebben gevochten en het er ook hebben verloren.
Doffe stenen en betonplaten waar tussen driftig helmgras zich triomfantelijk een weg heeft weten te banen. 'n Teken dat de natuur sterker is dan enig maaksel van mensenhanden.
Felgekleurde grafitti op schrijnende grijze muren en grauwe plafonds.  Een eigen gevormd spoor van nalatenschap door jongeren,  die een oorlog alleen kennen uit verhalen. Of films.

Lege wijnflessen,  verroeste cola-blikjes en een paar gerafelde badlakens liggen als een troosteloos aandenken aan een vergane zomer. Wat heb ik hier te zoeken?
Op de achtergrond ruist de zee haar eeuwenoude lied. Beter is het daar, aan de vloedlijn.
Waar ook de vergankelijkheid te vinden is in dode krabben en lege schelpen. Maar toch voelt dat anders. Natuurlijker.
Die dood heeft een functie: voedselbron zijn voor een ander. Dat kan ik in geen enkele oorlog terugvinden.
Ik vraag me af waar we als mens het pad zijn misgelopen.

Optelsom

Vandaag was een goede dag. De zon scheen én ik was vrij. 
Eén plus één is drie, dus pakte ik ik 1,2,3,  twee honden en mijzelf bij elkaar en reden we naar West. Dáár zou Guus wachten met de stoere John. 
Een middagje rond kaap West:  vanaf het Groene Strand tot aan het strandhotel. 
Da's een mooi eindje om. Een kilometertje of 12,13 ruim gemeten.  
Guus had twee companen : dochter en zoonlief gingen mee.  Jutten.
Milieujutten welterverstaan , want er spoelt wat rotzooi aan op onze mooie zandplaat. En niet alleen aanspoelsel, óók de restanten van een zomerlang toeristen en een oktober- orkaan die een kompleet strandpalviljoen wegblaast, zeevogels die gestikt zijn in plastic geven een triest aanblik. 

De trieste optelsom van 1 plezierballon en 1 zeemeeuw. Die combi gaat slecht samen.

De zon doet haar best en zont er lustig op los, de lucht blauwt om het leven en de wind woeiewaait lekker fris om ons hoofd. Het is fijn weer. Dus niet dralen,  maar halen.
We stropen onze mouwen op en gaan aan de slag.  

Aan het eind van de middag is de kar vol. Voldaan trekken we onze werkhandschoenen uit en besluiten om de middag af te sluiten met lekker bakje koffie bij het strandhotel. 
De koffie gaat er wel in en als kers op de taart krijgen we nog een mooi jazz kwartet optreden er bij. 
Zulke zondagen mogen vaker.

Note:
Toen ik van de week ergens op de koffie ging, werd het volgende tegen mij gezegd:
" Milieujutten heeft geen zin, je verplaatst het vuil van strand naar elders, maar elders moet het ook worden opgeruimd. Bovendien is er elke dag weer nieuw aanspoelsel. Laat de wind het maar bedekken dan zie je er ook niks meer van, ' de zee geeft en de zee neemt. '
Milieutjutten is zinloos geweld....!"  ( Er werd gedoeld op de hoge kosten van  afval afvoeren en recyclen etcetera. )

 Milieujutten is zinloos??  Wat vindt u???  Ik ben benieuwd naar de meningen.

Kerstgedachte

Vrede op aarde, beste mensen.

 Dé kerstgedachte elk jaar. Vrede op aarde.
Kerst is de tijd van bezinning, tijd voor elkaar, een terugblik en een vooruitzicht....

 'Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen ', een lied wat elk jaar weer gezongen wordt in overvolle kerken, kroegen en winkelketens.

Vrede op aarde, maar we doden wel miljoenen dieren om onze buiken vol te krijgen... Vrede en dood , die twee woorden liggen bij ons letterlijk  in de mond als we vredig een hapje van onze varkenshaas nemen.
Vrede op aarde: we leggen de wapens misschien twee dagen stil, om ze daarna weer op te pakken.
Twee dagen feest en daarna weer verder met de dingen van alledag.
Wat betekent die 'Vrede' eigenlijk? Heeft dat woord nog wel inhoud of is het een loze kreet geworden?

Het sceptisme ligt op de loer,  'Vrede op aarde ' is een lied geworden dat soms te vaak, te veel, te loos wordt gezongen deze dagen, we kunnen beter zingen  ' tevreden op aarde' .
Tevreden op aarde en in onze buik een welbehagen.....

Of toch niet?

Want waarom hunkeren we toch elk jaar in de donkere maanden,  naar dat feest met lichtjes die letterlijk lichtpuntjes zijn in een donkere wereld.
Waarom wensen we elkaar toch het goede, het beste of de zegen van gezegende kerstdagen?
Waarom zoeken we elkaar op met die dagen? Is  dat tóch vanwege het licht van het kerstverhaal, het kerstkind,  dat dóórstraalt dwars door onze eigen donkerte heen?

Staat het licht niet symbool voor hoop? Hoop op betere tijden? Hoop op een nieuw begin ?  Een ver'licht'leven?

Uitzichtloosheid is iets wat we zelf creëren, door het licht niet meer te willen zien,  het niet meer te willen omarmen. Het licht is letterlijk uit ons zicht.
Als het licht er niet meer is, is het donker om ons heen. Dan hebben we geen baken meer om ons op te richten.  Dan raken we gedesoriënteerd en lopen we vast. Zien we elkaar niet meer en de wereld om ons heen.
Dan raakt de vrede onvindbaar. Wordt de wereld onleefbaar.

Ik zie betere tijden, een ver'lichte ' wereld, die niet hoeft te wachten tot de kalender op 1 januari staat,  maar vandaag al zijn eerste stappen zet.
Omdat er licht is op het pad naar de vrede.
Ik zie in jou een baken van licht.

Goede Kerst,


Salty

Goeie ( Vrij ) dag, Bach!

Muziek.
Waar zouden we zijn zonder muziek?
Muziek laat je dansen, glimlachen, huilen, nadenken,bewegen, verwonderen, ja,  noem maar op.
Muziek.
Het raakt je ziel.

Bij ons thuis klonk altijd muziek.
Live. En niet alleen op zondag.
Een Pa die op zijn Hammond orgel, viool,banjo, pianola, luit, trompet, accordeon, trekzak, hobo of citer speelde.  Ja, ons Pa kon er wat van..
Een zingende Ma.
Twee broers die er dagelijks mee bezig waren;  numero Un op orgel en accordeon, en, numero Dos op klarinet. 
En, Tres, 'lest best'  het nakomertje op de sopraan-fluit.
Con quotro oscilación parásita pavimetator el pasa  vanadio allegarsa.
( Ofwel: Met vier jaar floot ik alle stratenmakers van straat. ) 
De liefde voor muziek werd ons met de paplepel ingebracht...

Het was een vrolijke bedoening.
Meestal.
Want oefenen , oefenen en oefenen tot je paarse stippen zag was de andere kant...
Fluit werd ingewisseld voor óók Hammond, alt-fluit, trompet en gitaar.
Oja, ook een alt-sax vloog nog even door mijn vingers.
Maar dat was toen.
En toen is heel wat jaar gelêe...

Inmiddels is er één en ander veranderd.
Pa en Ma begeleiden al een decenniaatje of twee  '  't Hemels Engelen Koor '.
Broer ' Un ' zingt volgens mij alleen nog onder de douche en heeft zijn orgel en accordeon in de wilgen gehangen.
Broer  'Dos'  klarinettetterd er nog vrolijk op los. Al dan niet met zijn eigen family-band. Maar alleen op zondag, want doordeweeks dirigeert fluit hij zijn hoogste lied tussen de warme broodjes brownies...
Mijn fluit staat - heul charmant -  ter decoratie op mijn bureau.
Mijn gitaar staat  - heul klassiek -  in de hoek van mijn 'living'. ( Na een mislukt vogelnestje tijdens de gymlessen van mijn pabo-opleiding én een verkeerde vingerzetting heb ik mijn schone Spaanse niet meer aangeraakt. De akkoorden klonken niet meer akkoord oké en ik ben allergisch voor valsche toonen.)
Maar muziek hoor je nog steeds in huize Salty.
Lang leve de cd-speler.

Muziek in alle soorten. Van klassiek tot pop. Van rap tot zydeco.
Van blues tot rock. Van Daniël Lohues tot Led Zeppelin.
Trouwens, black gospel vind ik ook he-le-maal  'Jezus-mooi'. 
Over Jezus gesproken - komt wel mooi van pas, zo rond Pasen - ,  die heeft ook al heel wat componisten tot fraaie muzikale werken gezet...
Neem nu Bach.
Bach, één der grootste composers ter wereld,  heeft hemelsmooie passionele muziek op notenschrift gezet.

Dit weekend staat natuurlijk vól met Passie.
Johannes, Lukas, Markus en Matthëus. Vier mannen evangelisten die 2000 jaar geleden al vol passie waren.
En even later kwam Bach om het hoekkie kijken en dacht...  'Hee... Passie...Dat ligt me wel. Daar ga ik wat mee doen... '
Want Bach was ook een en al passioneel. Dat kun je allemaal wel lezen in de Wikipedia...
Maar afgezien van passie was Bach ook een man van symboliek.  ( Die twee gaan vaak samen. )
Bach ging op een mooie goede vrijdag aan 't werk, rekende en tekende de noten op de juiste regel en zie daar: de Matthäus-Passion rolde uit zijn ganzeveer kroontjespen.

Die Bach, hij groef dieper dan de oppervlakte. Zijn werken zitten vol met symbolische lagen.
De mathematische proporties die er in zijn ontdekt, lijken voort te komen uit een aangeboren gevoel voor verhoudingen, een muzikaal timmermansoog.
Het getal was voor hem toch zeker een vormende kracht.
Kijk maar eens  naar het stuk in de Matthäus-Passion *  waarin Jezus voorspelt dat hij verraden zal worden.
Twaalf apostelen reageren nogal verontwaardigd; ' Herr, bin ich's ? ' Het woord  'Herr' klinkt niet twaalf, maar elf keer in het koor, omdat er elf trouwe discipelen zijn.  Het klinkt bovendien driemaal in sopraan, alt en tenor en slechts twee keer in de bas: de verrader Judas heeft in de passiemuziek immers een basstem.
Later gooit Judas uit wroeging de dertig zilverlingen waarmee zijn verraad is beloond in de tempel, maar de hogepriesters kunnen het niet aannemen omdat het bloedgeld is. De begeleidende baslijn ( basso continuo ) bevat precies dertig noten op de zin ' Es taught nicht, das wir sie in de Gotteskasten legen.'
De woorden worden soms plastisch uitgebeeld in de muziek. Wanneer bijvoorbeeld de tekst gaat over het kruis, beschrijft de melodische lijn de beweging van het kruisteken.
Vaker nog wordt de tekstuitdrukking geïntensiveerd in het verlengde van de natuurlijke spraak.
Een musicus kan daarin veel verder gaan dan een redenaar die een voordracht houdt. Grote sprongen in de melodie, lang aangehouden tonen, een diepe zucht: muziek is in staat verder te reiken dan met gewoon spreken mogelijk is.
Het diende allemaal om de gemoederen te bewegen en de ziel te raken.

Muziek.
Het raakt mijn ziel. Ik kan niet zonder.

Even Vesperen

Een mens kan het zichzelf behoorlijk moeilijk maken.  Er zijn van die tijden dat je van alles wilt maar niets kan, simpelweg omdat het totaal anders loopt dan jezelf gepland had. Zie er dan maar een draai aan te geven, en dan wel zó dat je niet meteen als draaideur functioneert.
Der in en der uit. Van ut één in ut ander.

Ik had gepland om tussen mijn ochtendienst en kuis-afspraak eventjes met de beentjes omhoog te gaan. Simpelweg omdat meer dan 9 uur achter elkaar staan mij niet lukt.  Dan mag ik wel betonnen steunkousen dragen maar die zijn nog niet in de maak...
Maar tussen ochtenddienst ( wekkertje loopt af om twintig over vijf ) en een kuis-afspraak zijn er ook nog twee viervoeters die dolgraag een rondje om willen, moet de kliko weer naar binnen, moeten de waterleidingen gecheckt worden en schreeuwt de wasmachine dattie klaar is en weer leeg wil.
En passant mag ik dan ergens tussendoor een boterham met pindakaas achter een knoop douwen en dan - als ut mee zit -  effies met de onderdanen omhoog.

Maar vandaag mag het pvd toch níet. De timmerman komt in mijn pauze langs en ik mag ook nog even leuk - joepie- de buurtsuper in van mijn baas vanwege het een en ander wat nog nodig is voor de dag van morgen.
De postbode komt langs en mijn telefoon gaat tien keer.
Kijk, dat had ik vanochtend om twintig over vijf niet in my mind.... 
Dus niks de beentjes een uurtje omhoog, ze blijven in de door-hol -modus...
Tot vanavond half acht.
Uiterlijk.
Dan ga ik hoedanook in de ruststand.
Sinds mijn pleegpuubs en de ontdekking van Daniel Lohues heb ik er een gewoonte van gemaakt om in de tijd voor Pasen de vespertjes in de Kattelieke kerk mee te maken.
Heerlijk rustig een half uurtje geen whats-app of what's up, geen mail, postbode of telefoon.
Gewoon een beetje stilte die niet verstoord kan worden door de hectiek van buitenaf.
Even  ' Vesperen....'
Ik denk dat het mijn woord gaat worden voor 2013.





 

Jutten ( maar dan anders )

'Opgeruimd staat netjes'

Een goede opbrengst vandaag. Drie km strand schoon gemaakt met éénenveertig vrijwilligers.
Plastic flessen, glaswerk, dumpafval van schepen, ballonnen ( van die irritante verjaardags/trouwerijen/herdenkings krengen ) restanten blikjes, lege pennen, schoenen, onderbroeken, matrassen, wc-borstels, emmers, kunstgebit, condooms etc.etc. U kunt het zo gek niet bedenken of het ligt er bij. Je zou er bijna een handeltje in beginnen. Ware het niet zo goor.
En dan te bedenken dat dit alles verpulvert tot minuscuul kleine stukjes die weer in het eco-systeem terecht komen: in de buik van vogels , zeezoogdieren en vissen, welke wij weer eten....
Plastic Fantastic??? Google maar eens op Plastic Soup ( klik hier ) , en de schellen zullen u van de ogen vallen.
Maar wellicht is het u ook al wel bekend en bent u super groen bezig door zo min mogelijk afval weg te mieteren en/of slim in te kopen.

Morgen gaan we weer, dan naar Oosterend en het Drenkelingenhuisje.

Aan het eind van de week komt er een totaalscore van opgehaald afval.

FairyTale of Fair Verhaal?

“Miracles are a retelling in small letters of the very same story which is written across the whole world in letters too large for some of us to see.”

Ben dol op die man.
'Wie ? ' vraagt u mij nu,  ' Je nieuwe liefde '?
Nou nee, niet die. Die moet nog geboren worden. Niet de man, wel de liefde. Maar dat terzijde.
Neej, ik heb het over C.S. Lewis.
U weet wel, de schrijver van de Narnia boeken. Die later zijn verbeeld in wondermooie Narnia films.
Wat een man. Wat een verhalenverteller pur sang.
Ja, ik ken ook andere verhalenvertellers , maar die stoppen bij de omvang van hun stoer gevangen snoek, of de technische snufjes van hun Citroën DS, ook een soort snoek maar dan anders.
Nee , échte verhalenvertellers laten het kind in je ontwaken, nemen je mee naar een wereld waarin wonderen net zo normaal zijn als een boterham met pindakaas.....
Je hoeft je ogen maar te sluiten en je oren te openen, en je bent daar.  Fantastisch gewoon. Wat groot is wordt klein ( monsters ) en wat klein is wordt groot ( je kunnen, je weten, je daadkracht ).
Kinderen die sterke prinsen en prinsessen zijn, die dieren verstaan en ermee samenwerken.  Een land waarin het kwaad geen recht van spreken heeft en alles op alles wordt gezet dat iedereen in vrede en rechtvaardigheid leeft. Een goed land van 'alleskanalsjemaargelooft'. 
Da's een gave. Echt vertellen zodat wát er in je verbeelding is, werkelijkheid wordt. Werk in uitvoering. Een soort geloven ter plekke.
Nu was Lewis ook een gelovige en is 't misschien daarom dat zijn verhalen zo'n kracht hebben.

Als vertellen al uit geloven voortkomt, waar komt de werkelijkheid dan uit voort? Uit je verbeelding dan toch? Dus wat je gelooft, wat je vertelt, wordt jouw werkelijkheid.
Dat lijntje kunnen we doortrekken naar: Wat ik geloof ( oei, ik geloof dat het slecht gaat met de economie ), is wat ik vertel ( dagelijkse politiek in de media ) is de werkelijkheid ( de nachtmerrie van leegstand van winkels, duizenden bordjes met huis te koop, een groei aan werkloosheid, etc. ).

Ik wilde dat dat die Lewis nog leefde, dat hij ons land zou bezoeken en een plekje vond in een mooi torentje,met daarin een fijne stoel met rode pluche.... En dat er dan allemaal kleine politieke mennekes en mevrouwekes dáár,  aan zijn voeten , op de grond, plaats namen en gingen luisteren naar de wondere wereld van 'alleskanalsjemaargelooft '.
En dat ze dan zouden gaan geloven in die wonderen, het dóór zouden vertellen aan de mensen en die zouden het ook weer geloven en doorvertellen en zie daar... de werkelijkheid zou zijn  ... Een land waarin het kwaad geen recht van spreken heeft en alles op alles wordt gezet dat iedereen in vrede en rechtvaardigheid leeft. Een goed land van 'alleskanalsjemaargelooft'.
Dat is dan geen sprookje meer.


Helaas is Lewis niet meer onder ons. Hij kan het ons niet meer vertellen, maar hij heeft zijn verhalen achtergelaten en nu is het onze beurt.
Verhalenvertellers te worden...
Scheppers van wonderen te worden...
Wat een uitdaging.

 

Ammehoela!

Diamonds are a girl best friend? Ammehoela!!

"Er worden miljoenen verdiend aan diamanten. Het is meest luxueuze steentje ter wereld, het staat bij ons symbool voor ultiem geluk. En aan de andere kant van de wereld worden ze gedolven door doodongelukkige kinderen... "#Sander de Kramer #Diamantkinderen van Sierra Leone

Dus heren: voor moederdag graag wat anders!

EH.....

.... het leek me gewoon logisch, duidelijk. Klip & Klaar. Ik zou ook meedoen. Ze hadden me overgehaald.
Normaal gesproken ben ik niet een meeloper, maar in dit geval sloot ik mij graag aan.

Earth Hour

Inventarisatie

Inventarisatie #nachtkastje

- Emigreren voor Beginners van Henrico Prins #Bieb
- Ademruimte van Matthijs Goedegebuure #dankjewelvoorhetlenen-Ilma:)
- Panorama West van Wanda Bommer #dvhl-Ilma
- De eenzaamheid vd priemgetallen van Paolo Giordano #dvhl-Ilma
- een pen en een schrift om eureka-ideeën/dromen in op te schrijven
- een helehoop onzindingetjes zoals antimuggenmelk > en dat in de winter: duh..... , een leeg fotolijstje
( voor wie eigenlijk vraag ik me nu af )
en mijn mobiel #wekker

Goh, dit was weer een interessante dagafsluiter....

Een tijd voor alles

Ooit schreef een wijs iemand ;  'Er is een tijd voor alles'.
Nu is alles wel veel en is veel wel véél. ( Hè leasemem ??  ;)   )
Maar het klopt. Tijd is er ook voor alles. Of we het nu willen of niet.
De tijd bepaalt ons meer dan wij de tijd.
Ook al denken we dat wel eens andersom.

De(ze) tijd is voor ieder weer anders invulbaar, en toch heeft elk mens dezelfde tijd.
Ik heb geen minuut meer vandaag dan u. Of u meer dan ik. Al lijkt dat soms wel zo.
Ik kan jalours zijn op mensen die alles op de regel hebben, terwijl ik vaak hijgend en op 't nippertje mijn ding nog moet doen... ik bedoel maar.

En nu, vandaag, deze week: tijd is alles, tijd is veel.
Tijd is belangrijk.
Om te genieten, te gebruiken, te delen of om zomaar weg te geven.
Maar tijd is er voor alles.

We zitten in bezinningstijd.
Voor Pasen heet dit de 40-dagen tijd. Daarnaast heet het voor ons ook nog eens 18-dagen tijd.
Da's ruim de helft minder hoor ik u nu denken.
Klopt.
We kijken weer uit naar Pasen ( én de prachtige uitvoering van Bach's Matthäus-Passion , waarover ik ook nog een stukje zal schrijven, maar dit terzijde), daarnaast kijken we uit naar de komst van onze twee russische knullen. Nog 18 dagen wachten.

Ze komen op 4 mei, Dodenherdenking.
Het wordt een dubbele dag: herdenken dat er zoveel slachtoffers zijn gevallen voor een zinloze oorlog,  en ondertussen staan we stil bij de slachtoffers van een  kernramp,  25 jaar geleden, waarvan we nu een tweede generatie mogen omarmen.
Pasen, Dodenherdenking, Tsjernobyl...
We zitten in een bezinningsvolle tijd.

Veel

Die leasemem van mij had vanavond een krasse uitspraak...
'Veel is veel'.
En daar mocht ik het mee doen.

Nice.

Heeft u ook zo'n wijsheid?

Doos

Je houdt er van of je houdt er niet van.
Ik houd er wel van. Waar ik het over heb?
The Blues.
Momenteel al helemaal... ik blues wat af.

Ik zwelg me te pletter in weemoed. Bij elke doos die ik inpak.
Weggooien kan ik moeilijk. Aan elk iets kleeft wel een herinnering.
De dozen raken voller en voller.
De kliko blijft zo goed als leeg...
Zó heb ik natuurlijk nooit genoeg aan 150 dozen...
Zucht.
Ik kan niet alles meenemen naar mijn nieuwe moedereiland.
En opruimen heet niet voor niets opruimen met de nadruk op ruimen...
Zucht.
Van opruimen houd ik dus eigenlijk niet, het liefst wil ik alles bewaren. Herkenbaar?
Zal het aan de leeftijd liggen?
Dat, als je eenmaal 40 bent, je de dingen graag om je heen wilt hóuden?
Misschien had ik toch een Museum-Madammeke moeten worden, een Archivaris- Anita, een Docu-Doos.

Eén ding gaat sowieso mee. In z'n geheel.
Mijn cd-collectie.
Waar zou ik zijn zonder muziek?

Ik weemoed nog maar even door met   Luther Allison , Eddy Boyd, en  (onlangs gezien in "De Rustende")  King Mo ....

Meditatiefje

Op deze woensdagavond hadden we (weer) een meditatief momentje, met voor de verandering een andere spreker.  Spreker met aanhang want er is toch weer animo voor 't vak van WoordenMens.
Het was een jongmens van ongeveer twintig lentes ( zomers kan ook ) en volgens de pleegpuubs bepaald niet onaardig om te zien horen.
Er was weer stilte , er was een overdenking, een samen hardop bidden ( is toch mooier om te doen dan alleen  'luisteren'  ) er waren mooi liederen. 'Versjes ' zou Toon Hermans gezegd hebben. Móóie versjes.
We zongen zelfs een pelgrimslied. Da's best wel passend als je weet dat iedereen ergens naar op weg is.
We kregen nog iets mee - een ' Bezinneke veur thuus '. Ik zal het u niet onthouden, komtie:

Op een mooie sabbat komt een jongen bij zijn vader, een joodse rabbijn. Woedend roept de jongen uit:
'Nou vader, als ik god was zou ik het wel weten, ik zou weten wat te doen met deze wereld. Alles wat je hoort, ziet en leest: armoede en bewapening, moord en verkrachting, milieuverontreiniging.... één grote troep is dit allemaal. Als ik god was , ik zou...' De jongen krijgt geen kans om uit te spreken. Vader springt overeind, hijst de jongen in zijn jas en zet de deur wagenwijd voor hem open. 'Bent u kwaad, vader?' vraagt de jongen. 'Integendeel', zegt de vader,  'ik ben blij. Ga vlug de straat op, daar kun je meteen beginnen.

Turbo

We werden virtueel uitgenodigd voor een vesperdienst in de kleine katholieke kerk van CenterCountry.
Hmm... inmiddels is de inkt van mijn oude stempel opgedroogd en heb ik niets meer met h/vervormd laat staan grefo,  laat staan dat ik iets heb met katholieken.  Al jaren kom ik niet meer des zondags in hun kerken.
(Black Gospel zegt me daarentegen wél wat maarja, dát hebben we hier weer niet. )
Maar toe maar. Kennelijk zoekt een mens in barre tijden een plek van rust en meditatie, saamhorigheid, een antwoord of God.  Bovendien - en dit stond er duidelijk bij - duurde de dienst maar een half uurtje.
Dat was te overzien.
En die nieuwe dominee die zich sinds kort hier had gevestigd kende ik ook nog niet. Dus ja...
Onder de kapucijners met uitjes en spek ( en veel verse knoflook en veel verse rode peper ) vroeg ik aan E. of het haar wat leek om mee te gaan naar CenterCountry of dat ze liever thuis wilde blijven deze avond.
Maar E. was  ( zoals puber eigen ) wel nieuwsgierig naar zo'n vesper-gedoe-ding  bovendien was ze  nog nooit in de kattelieke kerk geweest én het gebouw prikkelde haar  'best wel ' naar eigen zeggen.  ( Per slot had ze er al bijna drie jaar vanuit haar klasraam op uit gekeken).
Een hele avond Japanse narigheid in haar up ( jongste puub had pizzaavond klasseavond )  wilde ze ook niet, dus was de beslissing gauw genomen.
Op 't fietsje d'r heen. Met de wind in de rug waren we er binnen vijf minuten.
De lampjes branden genoegelijk en een aardige meneer deelde  songteksten het progamaatje uit.
'Waar komt toch die warmte vandaan?' vroeg E., toen we plaats namen in de banken. Ik wees omhoog naar de hangende straalkachels in de lucht en zei gekscherend, ' Alle warmte komt van boven '.  De mevrouw die voor ons zat draaide zich om  - ik herkende in haar de domina - en zei, ' Wat mooi gezegd, alle warmte komt van boven, ja, zo kan je het óók bekijken '.
Zij doelde op heul iets anders maar dat had E. niet door. Ik gaf de domina een glimlach en concentreerde me vervolgens op de versjes.
Het inleidend orgelspel liep af en de nieuwe dominee begon met stilte de dienst. Dat hadden de twee dames achter ons niet door.  Na twee minuten zei mevrouw 'linksachter', '  Joa, toe mar, begin er mar es an'.
E. schoot in de lach en ik verbeet mijn lach. Mevrouw  'rechtsachter' was kennelijk doof en zei ' Wát zeggie?'
De binnenkant van mijn wang bloedde haast lens leeg.  De dominee kuchte en keek naar de grond. Hij hield de stilte nog een minuut aan en begon toen de dienst. Kort en krachtig. Woorden van bezinning en woorden van meeleven. Woorden van troost en moed voor onrustige harten.
Op weg naar Pasen, een tijd van lijden en sterven maar ook van nieuw leven.
Vier versjes en een kort verhaal later stonden we weer buiten. Hij had het waar gemaakt: van half acht tot acht: op de minuut nauwkeurig.
E. was helemaal perplexed. 'Sjee wat een turbo-dienst was dat , zèg ! was haar eerste opmerking. ' Zo zouden ze dat  vaker moeten doen '.