Dodenherdenking

Vrij in de wind wappert de RoodWitBlauw.
Maar zo vanzelfsprekend is die vrijheid niet.
Niet alleen voor Nederland maar voor willekeurig elk land. Voor elk mens.
Dodenherdenking anno 2018 is niet anders dan dodenherdenking 1980 of 2020.
Als we het beleven.
Want niemand weet wanneer een oorlog begint, niemand weet wanneer de vrede eindigt.

Wappererde vlag, de wind speelt met je kleuren.
De zon kust je zacht en jij, jij danst op het lied van de vrijheid.
En wij herdenken...

De onzichtbare tranen van mensen die we niet kennen, de stilte die langer dan 2 minuten duurt.
Een terugkeer in gedachten aan hen die er niet meer zijn.

Herinneringen.
Ze zijn nooit helemaal weg maar altijd sluimerend aanwezig.

Verhalen van mijn ouders hoe ze beiden in het verzet hebben gezeten ( de ondergrondse ) , ze wisten het niet eens van elkaar. Zo geheim was alles. Verhalen over de onderduikers thuis, en later de Canadezen.
Van het joods vriendinnetje van mijn moeder, van wie alleen het linkervoetje is teruggevonden na een bombardement.
De nachtmerries van mijn vader, het verdriet van mijn moeder en de onuitgesproken woorden.


Zolang er mensen zijn, was en is er oorlog. Hier. Of dáár.

Een oorlog gaat nooit dood. Ze is er soms alleen even niet.

Wereldvrede...ik kan er alleen maar van dromen.