vrijdag

Zonder antwoord

Dat nachtje kamperen was natuurlijk meer dan alleen ellende van snurkende buren en hitsige nachtbrakers. Het was best gezellig om een frietje te eten met vriendin en haar meiskes.
Ware het niet dat we op dat moment juist die ene zo missen.
Het was best leuk om een rondje camping te doen met een dikke ijshoorn in je hand.
Ware het niet dat juist die ene daar bij had moeten zijn.
Het was best leuk; beetje kijken naar de andere tentofielen, spelende kinderen bij de midgetgolf en de mannen op 'crocs ' ( ... sommigen hadden best een leuk onderstel , de witte sokken daargelaten .) Ware het niet dat juist die ene erbij had moeten zijn.
Gesprek tot diep in de nacht was er ook bij. Niet met een witte sok, niet met die ene die daar juist ook had bij moeten zijn, maar wel met mijn 'allenige ' vriendin.

Het is niet niks als je voor 't eerst op vakantie bent zonder je man. Zonder je 'allesie' ,
je toeverlaat.
Als alleenstaande jonge vrouw is het enorm schrijnend je te moeten begeven onder een feestend, barbequend, lolmakend gezin waar moeder en vader sámen nog deel van uit maken.
Dat lot viel mijn vriendin ten deel.
Haar 'allesie 'en haar 'toeverlaat ' is er namelijk niet meer, helemaal niet meer.
'Allesie ' is aan het hemelen en dat doet verrekte zeer, dat kan ik je wel vertellen, en zij nog meer.
Net voor de kerst van 2009 is van hogerhand ingegrepen op een gelukkig gezin.
Op de meest pijnlijke manier: geen afscheid, nee zomaar: zomaar patsboem dood. Hartaanval.
'Allesie ' was net 43 jaar. Had nog een heel leven te gaan naar menselijke maatstaven.
Maar menselijke maatstaven hebben het niet altijd voor het zeggen op deze aardkloot.
Vriendin blijft er mee zitten, zoveel vragen waar geen antwoord op wordt gegeven.
De hemel zwijgt in alle talen.
En ik heb er ook geen antwoord op, het enige wat ik kan is luisteren naar haar verhaal, meehuilen en mee grimlachen om de oude grappen van haar 'Allesie ', zachtjes meehuilen om het verdriet van twee meisjes die hun papa moeten missen.
Je zal maar zes of tien jaar zijn...
Dit was niet hun keus. Dit overkwam ze.

Terug op mijn zandplaat.
Terug naar de gasten in mijn eenvoudige establissement.
Een vader met twee kinderen. Eén van acht en een van dertien.
Zonder moeder. Zonder vrouw.
In dit geval een doelbewuste keuze: echtscheiding.
Het verdriet is er wel aanwezig maar is geaccepteerd: het ging niet meer samen.
Dat doet ook zeer: het verlies accepteren dat je relatie niet meer werkt.
Maar de kinderen hebben in ieder geval nog allebei de ouders.
Er is natuurlijk een rouw, een pijn van het moeten loslaten dat samen niet meer gaat.
Voor de volwassenen een constatering waar beiden inmiddels hun weg in weten te vinden, voor de kinderen nog een heel traject van het moeten opdelen van hun liefde voor beide ouders en de - inmiddels - nieuwe vriend van hun moeder.

Twee verschillende verhalen, twee verschillende werelden.
Allebei hebben ze een verlies te lijden.
Voor de één is het niet te begrijpen dat mensen uit elkaar gaan waar ze samen zoveel hebben opgebouwd, voor de ander is het zo dat het bijna wenselijk zou zijn dat de ex-partner 'weg ' zou zijn.
Hoe moet je daar nu op reageren.
Ik doe het maar op mijn manier: oren open en luisteren.
Meeleven en meehuilen.
En op deze vragen het antwoord schuldig blijven.
Want ik heb er namelijk geen antwoord op.

3 opmerkingen:

Sylvia zei

Die kun je ook niet hebben en geven.

Maar er zijn voor iemand en een luisterend oor bieden, een stel armen om om ze heen te slaan... lijkt me al heel wat.

Sterkte :(

Sjoerd zei

Er over durven praten met degene die het verlies heeft geleden is al heel wat. Heel vaak wordt gezwegen...

Gras zei

Ach... wat een verdriet! Altijd veel te jong maar dit slaat werkelijk alles. Fijn dat je er voor haar kunt zijn, sterkte!