dinsdag

Wat mot dat mot.

Terug op de boot naar huis.
'k Was even weg van mijn zandplaat, dat even heeft welgeteld twee dagen geduurd.
Gisteren was ik in Sneek, mooi plaatsje ware het niet dat het Sneekweek was en dat heel Sneek op z'n kop lag, mijn tomtom wist in ieder geval er geen raad mee. Het ziekenhuis - waar ik zelf naar toe moest - was nog wel te vinden vanuit mijn blote hoofd, maar nepmoaike Janke was foetsie, fada, fôt! Ik wilde haar graag verrassen en had daarom niet van tevoren gebeld.
Had ik beter wél kunnen doen. Vind maar eens je nepmaoike als alle straten in één jaar tijd zijn dichtgespijkerd, omgelegd of ineens veranderd zijn in een gracht. Nou had ik natuurlijk alsnog kunnen bellen, maarja ik had meer op de planning en moest alras door naar het oosten van het land. Twee afspraken waar ik echt niet onderuit kon. Wat mot dat mot.

Wierden.
Ik was al twéé jaar niet meer in Wierden geweest!
Normaliter kom ik daar altijd steevast twee keer per jaar.
Eén keer in het voorjaar en - je raadt het al - één keer in het najaar.
Niet dat Wierden nu zo ontzettend cultureel verantwoord is, nee, maar wél om het graf van mijn ouders te bezoeken en te onderhouden. Nouja, nu kunnen doden wel even wachten, maar zelf vond ik dat de wachttijd ruim overschreden was.
Bij de bloemenwinkel op de Appelhofdwarsstraat kocht ik grote, vrolijk uitbundige, gele zonnebloemen , daar hield mijn moeder altijd zo van en zélf ben ik er ook dol op. De begraafplaats zag er delicaat uit in de lage namiddagzon, konijntjes huppelden geluidloos over de paden, twee lijsters vlogen elkaar achterna.
Ook de stilte heeft een geluid als je je oren openzet, dacht ik bij mezelf.
Bij het graf aangekomen zag ik dat de lavendel die ik twee jaar geleden had gepland enorm buitenissige proporties had gekregen; van het kleine plantje was niets meer te zien, daarentegen stond er een megastruik. ' Sterk spul , die Twentse grond ', zei ik tegen de steen van mijn ouders. 'Alles komt er tot leven, nu jullie nog '.
De lavendel geurde dat het een lieve lust was.
De steen zweeg in alle talen.

Mijn tweede afspraak was in Weerselo.
Ja, je leest het goed: Weer-se-lo.
Ligt ook in Twente. Kan ook niet anders als het op OOOOOOOOooooooooooooooo eindigt.
Wederom had ik mot met Tom. Het is net een echte relatie: geen van beiden doet wat de ander wilt. Ik besloot hem vanaf Weerselo dan ook MOTMOT te noemen. (Gráág zonder gedoe en in één keer erheen graag. Anders had ik beter een vrouw kunnen aanschaffen want die kunnen tenminste kaartlezen.)
Motmot bracht me tot aan Weerselo.
Toen had hij geen zin meer. Of, ja, dat is het denk ik - hij had een een acute dementie-aanval.
De camping waar mijn vriendin logeerde was met geen mogelijkheid uit zijn harde kop te krijgen, geen Molenhof te vinden.
Ik ruilde Tom in voor Eric.
Lange leve de stoere zweed die mij altijd redt uit de nood!!
Eric Ericsson. Ofwel mijn gsm van Sony. ( Maar Eric klinkt nu eenmaal lekkerder in 't gehoor.)
Na een kort belletje ( ja , ik weet dit klinkt voor sommigen onder jullie ongeloofwaardig , maar heus , ik kan ook k o r t bellen ) wist ik waar ik moest zijn. Zo'n beetje.
Ik reed volgens de aanwijzing van mijn vriendin een stukje terug en bleef daar vervolgens braaf op haar wachten tot ze mij uit het doolhof van caravans, chaletjes, patattenten en campingwinkels kwam ophalen.

Het is meer dan 25 jaar geleden dat ik gekampeerd heb en na de ervaring van vannacht zal het wederom weer 25 jaar duren alvorens ik mij weer zal begeven op het gebied van mannen op
' crocs ' ,vrouwen in joggingpakken uit de jaren '80, aangebrande pizzaluchten uit quasi vrolijk aandoende campingrestaurantjes en natte doucheruimtes met kleverige wc's.
Vannacht was het berekoud op dat rottige luchtbedje waar ik steeds vanaf rolde, mijn adem condenseerde tegen het synthetische tentdoek en viel in kleine druppeltjes terug op mijn gezicht. Links naast mij hoorde ik het gesnurk van de buren en schuin aan de overkant waren ze ergens mee bezig ( wat mot dat mot ) waar ik op dat moment erg jalours op was.
Het was een lange nacht van zeker 5 uur....

wordt vervolgd.

4 opmerkingen:

Sylvia zei

Há! Nog een fan van kamperen lees ik? ;)

Sjoerd zei

Goh, dat lijkt een hele wereldreis... daar is tommie natuurlijk niet van gediend.

Herman zei

Ik kan kaartlezen én luisteren.
Misschien is mijn bank comfortabeler...

Salty Letters zei

@Zuster Klivia: Zoals je kunt lezen kampeer ik met enige regelmaat, al is het 1 x in de 25 jaar ;)
@Sjoerd: Ik denk dat Tommie zelfs Sesamstraat niet kan vinden...
@Brave Hendrik: Wat een talenten :D En dat voor een man :D
Wat de bank betreft: ook dat is geen optie. Ik houd nu eenmaal van ruim en breed ;)