Houdbaar

Geen idee hoe 't komt maar de dagen ... ze vlieden heen. Je kunt ze niet houden hoe graag je ook zou willen.
Zou het komen omdat de blaadjes vallen, de zon eerder haar bed opzoekt of dat ik gewoon ouder word? Ja, dat laatste ook.
Of beter gezegd: vooral.
Inmiddels ligt er een pincet binnen handbereik, of het nu op mijn wastafel is, of in mijn handtas.
Een spiegeltje trouwens ook. Het is echt nodig. Volgens mijzelf dan.
Want waar ik dacht dat ik er altijd wel mee onderuit zou komen, moet ik helaas toegeven dat óók ik er aan moet geloven.
Grijze haren.
En ja, ik hoor u al roepen,' Dan verf je toch?', maar neen. Dát alléén is niet afdoende.
Dat dóe ik al.
Maar die stiekumerds piepen er stilletjes doorheen, nog vóórdat de houdbaarheidsdatum van mijn geverfde lokken is overschreden. Heel flauw.
Dus begin ik een soort Don Quichot manoeuvre. Incluis stalen ros pincet.
Het helpt. For the time being.
En daarmee is ook alles gezegd.
Ik zal er aan moeten geloven dat mijn goddelijk lichaam een zekere houdbaarheidsdatum heeft. Eéntje die sneller afloopt dat ik mezelf had toebedacht.
Met mijn achtendertig'plus'  jaar sta ik op de wissel van jeugdig naar 'doorleefd'...
Gelukkig kun je dat laatste heel ruim meten.  Ongeveer tot aan je honderdste toe.
Gelukkig maar. Want dan heb ik nog ruim de tijd om er aan te wennen dat 'doorleefd ' , net als goede whiskey, best te pruimen is.  Zoniet smaakvoller is. Krachtiger om zo te zeggen.
Je moet er alleen een leuk etiket op plakken. Bij voorkeur eentje met een lange houdbaarheidsdatum.
Dan ga je gewoon lekker lang mee. Grijs of niet.