(M)ooien

's Avonds loop ik altijd nog een rondje met de honden.
Honden blij, ik blij. Want er niks ( nouja , bijna niks ) mooiers dan voor het slapen gaan nog even een frisse neus te halen, genieten van de polder, het bos of de feestvreugde van de allengs voller wordende (jeugd)campings.  Je weet maar nooit wat je hondenneus in de bosjes vindt, en afgezien van voorwerpen die ik niet bij naam zal noemen, ligt er meestal wel iets eetbaars in de vorm van een halfvolle pizza-doos, een zakje krentenbollen of - echt waar -  een doosje frikadellen...  Mijn honden hebben er zogezegd een neus voor.
Maargoed, het is niet alle dagen hondenbuffet  en zo liepen we vanavond door de polder naar dijk.
De zon had haar dag er bijna op zitten en sloop op kousenvoetjes langzaam naar het westen... een warme gloed nalatend. Heerlijk , om in die nawarmte wat mijmerend te lopen...
Mijn gedachten maakten een sprongetje richting verleden en toekomst.

Vorig jaar om deze tijd liep en fietste ik veel en zoog alle beelden , geluiden en geuren op alsof het een kunstwerk was wat bewaard diende te worden.
Eigenlijk kwam het proces toen al op gang, wist ik onbewust dat er een tijd zou komen dat ik dit niet meer als dagelijks elixer zou kunnen absorberen. Maar...
We zijn een jaar verder en ik loop en fiets hier nog.
Maar waar loop ik straks?
Als ik een voorstelling probeer te maken, mislukt dat jammerlijk.
Ook al weet ik waar ik naar toe ga.
Eén ding is zeker : schapen zijn daar ook, alleen zullen ze niet op een dijk staan.