Ietwat beschaamd keek ik naar mijn rechterhand waar sinds mijn 18e jaar een smalle drie-kleuren gouden ring aan mijn ringvinger prijkt.
Die ring kostte destijds bijna vijfhonderd gulden, zo'n beetje een halve maand studiebeurs omgerekend.
Ik was net dat jaar uit huis en woonde zelfstandig in een flatje in Leeuwarden. Vrijheid blijheid.
Geen ouders die je in de gaten hielden waar je uithing. Lekker zelfstandig je eigen ding bepalen.
Om die vrijheid blijheid en zelfstandigheid van mijn achttiende levensjaar vorm te geven kocht ik een ring:
ik was alleen verbonden met mijn eigen denken en doen.
Het zal de leeftijd zijn geweest dat ik nogal erg (goed ) om mezelf dacht. Leuke dingen doen was belangrijk, zo niet minder jezelf ontwikkelen en je identiteit vinden.
Bij die identiteit hoorde
Ik was student en voelde me heel wat.
Tijdens de colleges van maatschappijleer discussieerden we heel wat af, over alles hadden we wel een mening: Greenpeace, Ban de Bom, de derde wereldproblematiek ( hoezo derde wereld, we hebben er toch maar één ?? ) en ondertussen dronken we heel bewust Max Havelaar koffie. Dat konden we makkelijk betalen met die studiefinaciering van weleer..
En als het nodig was deden we mee aan een staking, oproer kraaien.
Je bent jong en je wilt wat.
In ieder geval ergens je stempel op drukken, laten zien wie je bent en hoe je over dingen nadenkt..
Achteraf was het vooral een stempel zetten, dat nadenken is pas met de jaren gekomen ( en is ook wel es afwezig ) .
Anyway: die ring pas ik nog steeds, alleen ik vraag me inmiddels af of het symbool wat er aan vast hangt me nog steeds past. '' Zelfstandigheid? " Ja.
Maar dat kan ook zonder 'statussymbool.'
"Vrijheid blijheid?? " Nee.
Die ring heeft meer gekost dan die 'luttele' vijfhonderd gulden.
Die ring heeft misschien het leven gekost van een mijnwerker die onder barre omstandigheden zijn levenskostje bij elkaar moest scharrelen. Met gevaar voor eigen leven wellicht.
Niks geen vrijheid en al helemaal geen blijheid.
Maar om tot goede inzichten te komen hoe de wereld werkelijk in elkaar steekt heb je meer dan achtien jaar nodig. Die leeftijd halen de meeste mijnwerkers ( vaak kinderen ) niet eens.
Ik kijk nog eens naar mijn gouden ring.
Vanaf vandaag zal ik er met andere ogen naar kijken, een les rijker op mijn 42e.
Dat de ring dáár voor symbool mag staan lijkt me een stuk beter.
Bron: *
http://www.trouw.nl/groen/nieuws/article3264909.ece/Giftig_goud_.html
In het kort:
(*) Het proces om goud te winnen is nogal chemisch en bestaat uit giftige stoffen zoals kwik en cyanide.
Deze mijnwerkers zijn vaak illegaal en hebben daarom geen rechten.
Het overgrote deel van hen werkt met kwik, ook een giftige stof, die niet biologisch afbreekbaar is. Mijnwerkers zijn zich er niet van bewust hoe schadelijk kwik eigenlijk is. Mede omdat ze er niet direct ziek van worden. Daarbij zijn beschermende materialen duur. De goudzoekers zitten dus met blote handen aan het gif en ademen de dampen die vrijkomen in. (*)
8 opmerkingen:
Tsja... goed dat je je het realiseert. Het is idd heel erg wat er gebeurt in (oa) de goudindustrie.
En tsja II... soms moet je ineens ergens een mening bijstellen. Of iets over een andere boeg gooien. Goed dat de ring een andere bestemming heeft gekregen. Hij hoort toch bij je ondanks dat de insteek veranderd is.
Mmmm doet nu haar ringen af voor nader onderzoek
De Tijd van Toen is hoe je tóen, met je héle Wezen, dacht over dingen... en -wat-mij-blijft-verwonderen; dat dat dus kan veranderen dóór/via(?) de Tijd...
En ondertussen Ben je nog steeds dezelfde persoon; hetZelfde Wezen... das (voor mij) een onvoorstelbare-maar-wáár gebeurende alchemie...
Prachtig om dat dagelijks aan de hand mee te dragen!
Ik zou die ring toch niet af doen hoor, je hebt hem nu al zo lang. Beschouw hem als een herinnering aan de tijd dat je alles beter wist, hoewel heel soms misschien niet.
ik draag nooit ringen en waar ik mijn trouwring gelegd heb mag Joost weten.
De goudprijs is nu zo hoog dat je hem weg zou kunnen doen. Maar dan nog verander je niets aan het feit dat er wellicht iemand aan dood is gegaan, of eerder aan dood is gegaan. Daarvoor zouden we alle goud in de ban moeten doen. Dus draag hem maar lekker en realiseer je dat jij in ieder geval beseft wat het gevolg is geweest van je actie toen.
Het is natuurlijk ook zo dat je niet de hele wereld op je schouders kunt nemen. Natuurlijk heb je gelijk als je het zo gaat bekijken. Het idee erachter is waanzin. Maar zou er daadwerkelijk iets veranderd zijn als je hem destijds niet gekocht had? Behalve dan je eigen gevoel. Zo bekijk ik nu sommige zaken ook met heel andere ogen dan vroeger. Zo is het leven. Zo is het met levenservaring. Met deze wijsheid kun je nu besluiten vanaf nu geen goud meer te willen kopen. En in mijn gedachte moest ik ook glimlachen om je titel....
Toen ik met bloggen begon had ik ook een blog met de titel in de ban van de ring, over goud dat ik dus kwijt was geraakt ; ) http://blog.giodio.nl/?p=60 ; )
Een ring zegt niets. Ja, als statussymbool misschien, maar wat is dat nu eigenlijk waard?
Ik las in een andere internetkrant dat Britse vrouwen niet willen trouwen als de ring niet mooi en groot genoeg is...
Een reactie posten