Amicus est tamquan alter idem.

Heerlijk, zo'n late augustusavond met vrienden.
Buiten eten aan een grote stamtafel, met purperen luchten en een kleine koperen maan.
Grote pannen met mosselen passeren de revue, het vlees op de BBC suddert en knispert.
De  rosé en witte wijn bubbelen in de wit-russische glazen, gelach van kinderstemmen  om ons heen.
Kabbelende gesprekjes over het leven van alledag  - en vooral de vakantiebelevenissen in het verre zuiden.
Alles is goed zo, het moment wordt gekoesterd.
De kinderen zijn blij om elkaar weer te zien na lange tijd, en de volwassenen praten bij over de dingen van toen en nu.
Later is nog niet aan de orde.
Onbewust weten we dat later ons zit op te wachten - net om de hoek van morgen en overmorgen.
Maar nu nog geen 'Jah  sjavet ' voor ons. Daar willen we op dit moment - sec- niet aan denken.
Nú zijn we bij elkaar.
Nu delen we ons leven in zessen, en houden elkaar vast in onze lach en onze ogen.
We zijn verschillend, ja. Maar ook zo wezenlijk gelijk aan elkaar.
Herkenning in , of door het leven zelf.
Ik ben een stukje van hen , en zij een stukje van mij.
Amicus est tamquan alter idem.
In wezen zijn we ergens elkaars andere ik.

 'Nos lungit Amicitia . '   Wat een rijkdom!