Boer zoekt Vrouw seizoen 2019/1

Foto: Persgroep Net


Gisteren waren we ( mijn vriendin en ik ) bij de Sneak Preview in Ede, alwaar wij met nog een paar honderd deernes en heerschappen als eerste het tipje van de sluier kregen.  Wij kregen namelijk de voorkant van de boeren te zien. En dat was  - op zijn zachts gezegd - bjusterbaarliik leuk! En dan kan ik het toch niet laten om er een blog (-je) over te schrijven...

Zometeen is het dan zover,  de kersverse aftrap van een nieuw seizoen Boer zoekt Vrouw,  weer een nieuwe voorstelronde met 9 boeren en 1 boerin... ik kannie wachte, nie....


Half Nederland ligt weer voor de buis ( over welgeteld een uur), want we blijven natuurlijk een nieuwsgierig volkje en willen graag het wel en wee op liefdespad meemaken van onze voedselverstrekkers. Hoewel, niet alle boeren in de serie zijn voedelverstrekkers. Er zit warempel ook een knollenboer tussen en dan bedoel ik niet de rode bietjes ( Godzijdank niet! Als ik iets niet blief dan zijn het wel rode bietjes ) , nee, dit heerschap ( want man ) heeft een hengstenhouderij . Ik verklap niet waar.  Hij heeft wel een bonuspunt alvast want in het weekend kan de new-wife-in spé heerlijke  zelfgebakken friet van um verwachten. Of soep.  Groentesoep met ballen. ( die kunnen eruit gevist worden natuurlijk ;)  want niet iedereen eet vlees.  )

Tijdens  de interviews kregen we al een goed beeld van de deelnemers/ster ( complimenten voor het camerawerk, moooooooooie plaatjes!  ) en  heb ik voor mijzelf stiekum al 1 boer tot KNUFFELBOER van het seizoen uitgeroepen, een ( jonge )  boer die het werk van zijn overleden vader voortzet samen met zijn moeder.  De manier waarop en hoe hij het bedrijf runt, met de dieren omgaat en in het leven staat gaf mij al tranen van ontroering in  de ogen.  Zo puur en oprecht.  Ik hoop dat we heel veel van um gaan zien ! Tis dat ik niet in de juiste leeftijdscategorie val anders had ik al geschreven!

Al geschreven? Ja dat kon meteen ná de Sneak Preview al. En daar maakten al heel wat famkes, froulju en hier en daar een beppe (oma ) , gebruik van. Dus mensen... de teller loopt al.

Nou , nu ga ik gauw voorbereidingen treffen voor een avondje Happy-TV. Laters!

Lied van de vrijdag...

Vinden we onszelf goed genoeg ?
Goed genoeg voor deze wereld, voor de ander, voor onszelf ?

Wat zou je willen veranderen als dit niet zo was, als dit je laatste dag was ?
Wat wil je meenemen, wat wil je achterlaten? Wat maakt het verschil ?

Jarig

... en voordat je het weet ben je dan ineens weer jarig.

Nu hoeft dat niet zo persé van mij gevierd te worden. In de regel is het jopje drukker dan de visite dus daarom houd ik het ook het liefst zo kort mogelijk. Niet dat ik niet van gezelligheid houd.  Ben dol op gezelligheid. Maar dan zonder het zweetindebilnaadrennen met hapjes en drankjes en wat dies meer zij.  Aan rondrennen heb ik nog nooit enige vorm van gezelligheid kunnen ontdekken.
Dus kort:
Van half vier tot zes  schenk ik vrolijk thee en koffie, serveer een eigengemaakt baksel en dan is de koek, in dit geval de cake, op. ( De meeste mensen doe je trouwens ook geen plezier met verjaardagen, geld uitgeven voor een kadootje waarvan je niet zeker weet of het ergens op een kelderplankje komt te liggen, dan  dat lange zitten en geanimeerd een gesprekje aan de gang houden... 't  is eigenlijk ook best jaren '80 ...  Bij mij hoeven ze trouwens geen kadootje mee te nemen, nou vooruit een pak hondenkoekjes is altijd goed. )
Dan is is het tijd om uit waaien op 't strand, grote liefde mee en genieten van rust, zoute lucht en zonsondergang. 

Modern day education...

Met dank aan dr. MBM Marc Bracke voor het aanleveren van deze geweldig plaat.

Zelfstandig denken , creatieve ideeën... ze moeten wel passen in ' het systeem ' van 'het Nu ', zo niet dan wordt het er wel in gehamerd of gebeiteld... of worden dingen gewoonweg verzwegen of veranderd. Knip, knip, knip...

Cognitieve vaardigheden worden  zo vooral  'omgebouwd ' tot een CO-vaardigheid . Wat algemeen past. ( lees: wat past in het systeem , lees: overheid )

Hokjes denken... ik denk liever  'out of the box '... 

Haud scio an verum sit

Kun  je iemand missen die je nog nooit hebt gehad?
Ik vraag het me wel es af als ik in gedachten de mensen na ga die mijn leven in en uit zijn gelopen.
Met sommigen had ik een  vriendschap, met anderen een familieband en met weer anderen alleen een oppervlakkig kontakt.
Sinds kort is er een mens in mijn leven die me doet beseffen dat ik MIS.
Ik mis die persoon in mijn leven, ook al is die persoon er middenin. Althans: in mijn denken.
Die persoon is levend dus konkreet, maar niet hier aanwezig.
Is die persoon dan wel of niet konkreet?
Mijn denken is gevuld met gedachten, maar ik heb niets in mijn handen wat vasthoudt. Of toch?
Houd ik het verlangen vast?
Diligo captus desiderio? Haud scio an non verum sit.

Wiel Kusters ( dichter ) heeft het eens zó omschreven;

Cupido dubitans

Soms mis je iemand
zoals een pijl die zich vergist
en dus het hart niet raakt.
Dat heet missen, niet gemis.
Gemis is kijken naar de pijlen in je hand



Klik hier voor info over Wiel Kusters

Onbestemd

Zo'n rare, onbestemde dag was het vandaag....Het wel willen beginnen maar de startknop niet kunnen vinden. Ken je dat?
Misschien lag het aan de slapeloze nacht, het woelen tot vier uur in de ochtend en daarna maar van de wanhoop de hond uitlaten, in de hoop dat een blokje om nog voor drie slaapuurtjes zou zorgen... wat natuurlijk niet gebeurde. De muizen in mijn hoofd waren geenszins van plan het nest te verlaten. Een nacht zonder nacht dus. Gelukkig waren er vanochtend alleen twee logees die zelf hun broodjes smeerden, daar had ik geen omkijken meer naar, alleen de wasmachine moest nog even vol en aan. Mijn lijf hunkerde naar de horizontale modus, mijn hoofd watterde in het luchtledige... ik was er wel. En niet. Maar nog even plat kon niet. Er stond al een afspraak.
In zombie-stand naar het huis van vriendin B alwaar het geluid van vier kindekes mij vrolijk toeklaterde. Snel even helpen de mondjes te vullen, wat gelukkig binnen een half uur lukte. Incluis die van mijzelf.
Tegen de tijd dat de klok het middaguur sloeg moest ik naar West. Ik had een afspraakje met een fysiotherapeut.
Mijn fijne fysiotherapeut liet mij het plafond zien, niet van extase  maar vanwege de hielspoor. Mijn zere hoefje werd duchtig onder zijn deskundige handen genomen. Mijn gekreun en gesteun zal op de gang vast wel vraagtekens hebben opgeroepen, maar allee : mijn onderstel voelde daarna toch wel beter aan dan dat het dee. Ik wilde net blij ( heul blij )  en dankbaar  ( heul dankbaar ) afscheid van hem nemen toen hij zei dat ...
 ik nog niet van hem af was na deze sessie. Dat stemde mij nog onbestemder dan dat ik al was. Wat moest ik hiervan denken? Tja, niet veel goeds...  Het kon nog wel een vier- of zesweekse 'date'  worden, zei de olijkerd vrolijk. Want er zat een heftige ontsteking in de peesplaat. Fijne man.
 ( Ik heb hem natuurlijk toch maar netjes bedankt want in nood moet je het hebben van zulken.)
Na deze fijne meeting wil ik in eerste instantie naar huis, maar gezien het feit dat het verzorgingstehuis op steenworp afstand ligt van de pijnbank fysiopraktijk, en aangezien het feit dat er wat 'ouwe getrouwen ' daar wonen, besluit ik om even naar binnen te gaan en bij deze en gene om het hoekje te kijken.  Even een babbeltje, een praatje.

Op nummer X woont een lieve dame die ik nog van vroeger ken in de tijd dat ik nog niet op de mooiste zandplaat van Ennel woonde. Wij logeerden  altijd zes weken in haar dorp en mijn ouders kwamen daar regelmatig over de vloer .
 Ik bel aan en zuster Klivia doet open. "Oh mevrouw is nog even in de badkamer maar kom maar verder. ' zegt ze. Uit mijn ooghoek zie ik ondertussen meneer Y op de gang met zijn rollator. Ook hem ik ken van vroeger, lang geleden ( dertig jaar )  zat hij met mijn oudste broer op een koor, en ze carpoolden ( dat woord was toen nog niet eens uitgevonden maar toch ) samen naar  hun avondje uit.  Meneer Y pikte broerlief op in zijn dure bolide en broerlief zat dan er prinsheerlijk naast met een stapel zangboeken, ik zie het plaatje nog zo voor me....
Meneer Y heeft geen familie hier wonen, zijn vrouw is lang geleden gestorven en zijn enige dochter in 2004 op jonge leeftijd. Er komt amper iemand bij hem op bezoek. Ik zeg tegen Klivia dat ik zo dadelijk wel kom  zodat zij de lieve dame rustig aan kan helpen en dat ik ondertussen even meneer Y dag ga zeggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Meneer Y ziet niet meer zo goed maar herkent mijn stem. Ik moet maar even bij hem binnenkomen want hij heeft mij iets moois te laten zien: een trouwfoto van zijn enige kleinkind -  die aan de wal woont.   'Áchja natúúrlijk ', zeg ik, 'U zou daarheen afgelopen jaar. Hoe was de bruiloft?' Hij kijkt mij aan en tranen vullen zijn ogen.  Ik ben niet geweest, zegt hij, en vervolgt; ' Ik was bang dat ik misschien niet goed zou worden en dan zou ik het feestje verpesten. Dus ik ben hier gebleven.'
Nu ben ík degene die natte ogen krijgt, er gaat een rilling over mijn rug. Deze man is 91 en is bang dat hij ergens  'ballast' wordt. Potverdorie bij familie nog wel, hoe erg kan het zijn? Hij wil geen blok aan het been zijn.... Is DIT de denkwijze van onze grijze, wijze generatie?
Het voelt als een blamage en als een falen dat deze ouderen zich kennelijk niet meer 'an publiek' durven te laten zien.
Hoe komen zulke ideeën toch in zijn hoofd, daar zit voor mij een groot vraagteken!
Ondertussen hoor ik zuster Klivia roepen dat mevrouw X klaar is, en ik zeg tegen meneer Y dat ik moet gaan, maar dat ik gauw terug zal komen en dat we dan samen rustig een kopje thee gaan drinken . 'Ja, zegt hij, kom maar gauw weer, ik zal naar je uitkijken.'
Hij geeft beverig een hand en vraagt of hij mij een kus op de wang mag geven. Terwijl hij mij gedag zegt en ik zijn kus krijg, zie ik weer tranen in zijn ogen. Ik zie zijn eenzaamheid. Levensgroot.
Met een brok in de keel neem ik afscheid. Ik zwaai nog even en stap dan binnen bij de lieve dame. Ze wacht mij op in haar rolstoel bij de tafel, een potje thee staat al klaar, ook ligt er al een bonbon op een schoteltje. Hoe welkom kun je onthaald worden?
De lieve dame heeft hier wel kinderen wonen, en ook kleinkinderen. Ik vraag hoe het met haar gaat en ik zie dat ze zich groot houdt.  ' Het gaat wel goed ' , zegt ze, ' ze wil niet klagen.'
Ook hier voel ik onderliggend verdriet. ' Ja, het gaat goed met de kinderen en de kleinkinderen maarja, ze zijn allemaal zo druk...  haar dochter ziet ze hooguit één keer per week.... een half uurtje.'  Weer voel ik rillingen en zit er iets geks in mijn keel.
Op haar tafeltje staat een foto van haar overleden man, ze kijkt ernaar en zucht..  ' Ik mis hem nog alle dagen, nu zit ik hier alleen... ' Ik zwijg en pak haar hand.
Hoe lang ik haar hand heb vastgehouden weet ik niet precies, maar in de stilte is er meer gezegd dan woorden hier kunnen vertellen. 

Reizen

Heet, het was gisteren en vanochtend bloedheet in het Brabantse land.
( Soms vertoef ik zo'n beetje aan de andere kant van Nederland, één en ander heeft met bepaalde werkzaamheden te maken waardoor ik soms wat kilometers moet maken.)
Ik was dan ook blij dat mijn neus vandaag weer richting Noorden stond, niet in het minst vanwege de koelere temperaturen. Hoewel ik een frommes van uitersten kan zijn,  ben ik qua temperatuur gematigd. Geef mij maar het zeeklimaat, daar floreer ik het beste op.  Maar terug naar de zinderende zon en de hete broeierigheid van onder de rivieren.  Het land van Maas en Waal kent zo zijn charmes, de zangerige taal, de zachte G en het goede bier. En niet te vergeten de Asperges. Daar zijn ze het lekkerst en mei en juni  zijn bij uitstek dé maanden van het witte goud. Lekker met 'n sausje of puur, een goed glas Pinot Gris erbij et voilà, smullen maar.
In de regel wordt er vaak zalm bij gegeten, maar een gebakken kaasje met walnoot en pecannootjes is ook heerlijk! Sinds ik mijn vlees-eten na dik 40 jaar aan de wilgen heb gehangen en mijn visconsumptie tot een zeldzame aangelegenheid heb gebracht, ben ik groot liefhebber van nootjes en kaasjes.
Gebakken asperges met gember en chili is trouwens óók heel lekker.

In de streek waar mijn Brabants logement is, woont een aspergerboer om de hoek. Naast mijn favouriete groente verkoopt hij ook aardbeien, en zulke proef je zelden!
Vers van het land, onbespoten en  zoet geurend. Ik zou er wel een badkuip mee willen vullen.  Oh, zalige aardbeien, paradijselijk fruit waar ik ook geen genoeg van kan krijgen.
Herman heeft goeie ideeën voor aardbeien, en uit zijn hand deel ik hieronder zijn/mijn favo AARDBEIEN-GENOT (klik op deze link ) 

Ik mag altijd graag met Herman op culinaire reis, er gaat werkelijk een nieuwe wereld voor je zintuigen open.

Wat minder te genieten was, was mijn reis up North. De temps zaten rond het midden van de twintig, maar in mijn rooie rakker zonder airco kun je daar dus rustig tien bij optellen. Dus met raampjes open en de blower aan begaf ik mij op de A73.  En dan kom je onderweg dus een aantal zaken tegen die helemaal niet noppes te genieten zijn zoals een varkenstransport met misschien honderden varkens.  Ik rook ze en niet alleen de geur van varkens, maar ook hun doodsangst. Een varken is een intelligent dier en weet wanneer er stront aan de knikker is.  Zoals elk dier trouwens. Weg zijn mijn dromerijen over asperges en zomerkoninkjes, en tadaa.... daar dendert de ellende met mij de snelweg op.
Onlangs was de slachterij van Tielt (klik op deze link) nog in beeld, en dat is aardig op mijn netvlies blijven hangen.
Ik keek de truck na met tranen in mijn ogen. Lachende varkentjes op de achterkant: diervriendelijk transport.

Maar hoezo diervriendelijk? Is dat het snufje buitenlucht wat ze krijgen? Misschien de eerste keer dat ze vogels horen fluiten? Ze zien niks want alles hermetisch afgesloten.
Opeengestapeld rijden ze lange kilometers.  Ze gaan een afschuwelijke dood tegemoet, de meest afschuwelijke dood! Een heet bad van 60 graden waar ze gedwongen in ondergedompeld worden zodat hun haren makkelijk van de huid getrokken kunnen worden ( voor de productie van schilderskwasten en dergelijke ) en dan geslagen en geschopt met verbrande huid naar het eindstation.
Hoezeer de mens ook diervriendelijk vlees wil, het slachten blijft altijd dierONvriendelijk, want zeg nou: wie wil er vrijwillig geslacht worden?  Niemand wil dood, ook geen varken. Of koe, of schaap of...

Mijn asperges blijven zonder zalm en mijn bbq zonder ossehaas.  Hebben die varkens vandaag in die truck weinig aan, maar ik weiger deel uit te maken van hun wrede dood.
Groente, rijst, brood of aardappelen: het kan heel goed zonder vlees.
En dan smaakt het eten toch een stuk beter.

What if

Vroeger had ik er nooit last van... vroeger ging ik er 'gewoon' voor... hoe verder hoe beter, hoe hoger hoe fijner.
Is het de leeftijd wat gaat inwerken als een schuurspons op een pannetje? Een paar krasjes erbij, elke keer als je een jaartje verder afgeboend bent?
Is het de wereld die kleiner en daardoor juist misschien wel beangstigender wordt?
Een grote wereld schept ruimte, een kleine wereld krimpt en krampt juist. Een kleine wereld laat zien dat je niet kan weghollen van spijkerbommen en terreur, niet kan schuilen omdat er geen paraplu bestand is tegen angst en haat. Overzichtelijkheid is niet langer een positief iets, omdat het je aan alle kanten beperkt. Overzichtelijkheid is een Schijnveiligheid geworden.
Maar toch, toch wil ik me niet laten beperken, niet laten indammen , niet laten begrenzen en zoek daarom juist grenzen op. Om erover heen te gaan.
Ik ga ( weer ) vliegen. 

Een tijd voor alles.... om te zoeken , om te vinden.....

Met een nieuwe maan komt er weer een nieuwe tijd... een tijd om te slapen , een tijd om te waken, een tijd om te verliezen maar ook een tijd om te vinden.  Prediker schreef er over, en nu , zoveel eeuwen later schrijft een jong meisje er over......



Er zijn weer parels aan Neerlandse stranden te vinden....
Muzikale parels welteverstaan.
Via Daniël Lohues en Bernard Gepken kwam ik deze tegen:

Mooie Parel....


 'Ik heb mijn tas gevuld,
met vertrouwen en geduld...'

Oet de tied

In mijn vaderland, Twente, kennen ze de uitdrukking "oet de tied komm" , wat zoveel betekent als dat een mens is overleden.. letterlijk: z/hij is uit de tijd geraakt. 

Overleden... in het Nederlands : over het het lijden heen.
Waarheen, wáártoe  gegaan dan? 
 'Oet de tied, uit de tijd'  vind ik een passender uitdrukking, want niemand weet precies wat ons volgende eindstation is.  
Iedereen hoopt natuurlijk op de hemel, maarja: komen we daar meteen aan, dan ? 
Vooralsnog zijn we in elk geval 'uit de tijd '.  
De menselijke maat genomen tijd dan. 
Ik kan dat zeggen omdat op aarde de tijd wél degelijk bestaat en volgens overlevering in de hemel géén tijd bestaat.  En van dat laatste... daar  gaan we -  Herman en ik  -   maar van uit.
Het lijkt me heerlijk om in de eeuwigheid te zijn,   'Oet de tied '  
Maar wél in de Hemelse   ' Eeuwighied ',  ofcourse!
Een plek van géén tranen en géén verdriet zijn, voor altijd niet!


Naast de overbuurman, en de andere overbuurman nu ook vriend Herke los moeten laten... 
De hemel heeft het maar druk met de nieuwkomers, en ik moet wennen aan een legere wereld...
Maar.
Het idee en geloof dat de oude jas ingeruild mag worden voor een beter exemplaar is iets waar je ( sowieso als vrouw ) naar uit kan kijken.

Geen kankermaag meer, geen hoofd vol tumoren.
Geen lijf met slijtage, geen body met 'gerafelde ' zoompjes!!

O Herke, O buurmannen, wat zou het tof zijn als we een selfie mochten krijgen met jullie als supermen.

Vooralsnog neem ik maar aan dat jullie nu supermen zijn. Nee sterker, ik gelóóf het gewoon. 
Dat is gewoon de beste compensatie voor die legere wereld. 


" Als iets niet is bewezen geloof ik het niet zozeer. Als men glashard aan kan tonen dat ik me vergis, pas dán zal ik geloven dat er geen hemel is." #quote #hermanfinkers
.

Geluksvogels

Het nieuws begint , wederom zijn er 700 vluchtelingen verdronken. Er wordt welgezegd acht minuten de tijd genomen om het piece la débâcle van over elkaar heen rollebollende politici weer te geven of we nu wél of niet vluchtelingen een BBB moeten geven ( Bed, Bad en Brood ).
Ondertussen vertrekt er een nieuw scheepje ergens voor de kust van Rhodos, de driehonderd mensen die daar op zitten hebben het nieuws vast nog niet gehoord. Dat hun voorgangers als kat en muis verzopen zijn. Misschien weten ze het ook wél maar gaan ze tegen beter weten in het ongewisse tegemoet. Omdat thuisblijven ( in hoeverre je van thuis kunt spreken ) óók de dood betekent. Welke keus heb je dan? Probeer je dan toch die kans te pakken met de hoop dat je een geluksvogel bent?
Ik kijk op mijn internetkrant en voel me begaan  met die mensen die door de fotograaf op de foto zijn gezet. Het is misschien het laatste wat we van ze zien. Momenteel staat de teller al op 1500 doden en dan is het nog april 2015... Hoeveel zullen er nog volgen? Voor mij is 2015 nú al het jaar van de bootvluchteling.
De Staatsloterij schittert met zijn enorme aanwezigheid van geluksmiljoenen, een wrange omlijsting van het tragische nieuws. Ook hierin kun je je kans pakken om een geluksvogel te zijn. Maar liefst tien keer wordt er één miljoen uitgekeerd op Koningsdag. Je kunt je dan koning te rijk voelen. Als je um wint, that is to say. Ben je dán een geluksvogel, vraag ik me af?
Zijn wij hier allemaal niet geluksvogels? Geen oorlog ( politiek débâcle noem ik geen oorlog, ze slaan niet elkaars koppen in ) , geen honger want we hebben - hoera - voedselbanken ( sorry, sarcastisch grapje ) en on top: PSV is kampioen. Over geluksvogels gesproken.

Nee, dan zal je maar bootvluchteling zijn...

Bootvluchtelingen bij Rhodos

Nog ter info:(klik!)



#JeSuisBootvluchtelingen

Optelsom

Vandaag was een goede dag. De zon scheen én ik was vrij. 
Eén plus één is drie, dus pakte ik ik 1,2,3,  twee honden en mijzelf bij elkaar en reden we naar West. Dáár zou Guus wachten met de stoere John. 
Een middagje rond kaap West:  vanaf het Groene Strand tot aan het strandhotel. 
Da's een mooi eindje om. Een kilometertje of 12,13 ruim gemeten.  
Guus had twee companen : dochter en zoonlief gingen mee.  Jutten.
Milieujutten welterverstaan , want er spoelt wat rotzooi aan op onze mooie zandplaat. En niet alleen aanspoelsel, óók de restanten van een zomerlang toeristen en een oktober- orkaan die een kompleet strandpalviljoen wegblaast, zeevogels die gestikt zijn in plastic geven een triest aanblik. 

De trieste optelsom van 1 plezierballon en 1 zeemeeuw. Die combi gaat slecht samen.

De zon doet haar best en zont er lustig op los, de lucht blauwt om het leven en de wind woeiewaait lekker fris om ons hoofd. Het is fijn weer. Dus niet dralen,  maar halen.
We stropen onze mouwen op en gaan aan de slag.  

Aan het eind van de middag is de kar vol. Voldaan trekken we onze werkhandschoenen uit en besluiten om de middag af te sluiten met lekker bakje koffie bij het strandhotel. 
De koffie gaat er wel in en als kers op de taart krijgen we nog een mooi jazz kwartet optreden er bij. 
Zulke zondagen mogen vaker.

Note:
Toen ik van de week ergens op de koffie ging, werd het volgende tegen mij gezegd:
" Milieujutten heeft geen zin, je verplaatst het vuil van strand naar elders, maar elders moet het ook worden opgeruimd. Bovendien is er elke dag weer nieuw aanspoelsel. Laat de wind het maar bedekken dan zie je er ook niks meer van, ' de zee geeft en de zee neemt. '
Milieutjutten is zinloos geweld....!"  ( Er werd gedoeld op de hoge kosten van  afval afvoeren en recyclen etcetera. )

 Milieujutten is zinloos??  Wat vindt u???  Ik ben benieuwd naar de meningen.

Kerstgedachte

Vrede op aarde, beste mensen.

 Dé kerstgedachte elk jaar. Vrede op aarde.
Kerst is de tijd van bezinning, tijd voor elkaar, een terugblik en een vooruitzicht....

 'Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen ', een lied wat elk jaar weer gezongen wordt in overvolle kerken, kroegen en winkelketens.

Vrede op aarde, maar we doden wel miljoenen dieren om onze buiken vol te krijgen... Vrede en dood , die twee woorden liggen bij ons letterlijk  in de mond als we vredig een hapje van onze varkenshaas nemen.
Vrede op aarde: we leggen de wapens misschien twee dagen stil, om ze daarna weer op te pakken.
Twee dagen feest en daarna weer verder met de dingen van alledag.
Wat betekent die 'Vrede' eigenlijk? Heeft dat woord nog wel inhoud of is het een loze kreet geworden?

Het sceptisme ligt op de loer,  'Vrede op aarde ' is een lied geworden dat soms te vaak, te veel, te loos wordt gezongen deze dagen, we kunnen beter zingen  ' tevreden op aarde' .
Tevreden op aarde en in onze buik een welbehagen.....

Of toch niet?

Want waarom hunkeren we toch elk jaar in de donkere maanden,  naar dat feest met lichtjes die letterlijk lichtpuntjes zijn in een donkere wereld.
Waarom wensen we elkaar toch het goede, het beste of de zegen van gezegende kerstdagen?
Waarom zoeken we elkaar op met die dagen? Is  dat tóch vanwege het licht van het kerstverhaal, het kerstkind,  dat dóórstraalt dwars door onze eigen donkerte heen?

Staat het licht niet symbool voor hoop? Hoop op betere tijden? Hoop op een nieuw begin ?  Een ver'licht'leven?

Uitzichtloosheid is iets wat we zelf creëren, door het licht niet meer te willen zien,  het niet meer te willen omarmen. Het licht is letterlijk uit ons zicht.
Als het licht er niet meer is, is het donker om ons heen. Dan hebben we geen baken meer om ons op te richten.  Dan raken we gedesoriënteerd en lopen we vast. Zien we elkaar niet meer en de wereld om ons heen.
Dan raakt de vrede onvindbaar. Wordt de wereld onleefbaar.

Ik zie betere tijden, een ver'lichte ' wereld, die niet hoeft te wachten tot de kalender op 1 januari staat,  maar vandaag al zijn eerste stappen zet.
Omdat er licht is op het pad naar de vrede.
Ik zie in jou een baken van licht.

Goede Kerst,


Salty

Klein gebaar

Aan het eind van het jaar gaat het bij veel mensen toch weer kriebelen, de kerst hangt in de lucht.
We beseffen weer eens te meer dat het gevoel van saamhorigheid een beetje in het verdomhoekje heeft gezeten en (dus) maken we plannen om een en ander af te stoffen, op te poetsen , weg te werken dan wel in te halen.  Huizen worden versierd, menu'tjes worden bedacht, bomen worden gezaagd terwijl de jingle-bells uit de speakers knalt. Oja, en dan nog dat ene. Waar de één als een berg tegenop ziet, fluit de ander er een rustig deuntje bij: het ouderwetse kaartjes versturen. Voor sommige creatievelingen bij uitstek een uitdaging waarin ze zich kompleet losgooien. Al dan niet digitaal fröbelen we af met zijn allen. Maar het idee is hetzelfde: met een klein gebaar, denken we aan elkaar.
Juist in de tijd die het meest donker is , sturen we elkaar kleine lichtpuntjes van aandacht. Aandacht voor die ander die je misschien al een hele tijd niet meer gezien hebt.

Je kan die hele soesa ook ontduiken door het je vrouw/man/kind te laten doen. Of het gewoon níet te doen. Dat laatste neem ik me elk jaar voor want afgezien van die zielige boom die extra gekapt moet worden en na twee weken in de oud papierbak verdwijnt, kost het bergjes geld. Aan de andere kant vind ik het toch een mooie traditie. Dilemma!  Dus bestel ik bij mijn twee vrolijke buurjongentjes een vrachtje kinderpostzegelkaarten en haal ik er en passant op de valreep nog een paar bij want ik kom altijd tekort. ( als ik tante A een kaartje stuur verwachte tante B er ook één ...)   Voor meneer PTT ,TNT,  TNTpost, PostNL of hoe hij inmiddels ook maar heet, is het kassa. Als er wel één iemand is die extreem uitkijkt naar het einde-jaar is het wel hij. De omzet is elk jaar weer een hoogtepunt en anders wordt er wel naar toe gewerkt: word je over de streep gehaald om toch maar 3 velletjes postzegels te halen want dan krijg je er een GRATIS agenda bij. Jawel.
 'Een áárdigheidje'  zou Wim Sonneveld zeggen.  Maar de meeste nederlanders redden het wel aardig met twee velletjes, toch?? Psies. En daarom word je 'lekker gemaakt' om vooral 3 velletjes te kopen.  Kun je nóg meer vrienden een kaartje sturen want ach, wat is nu elf eurie? 
Omgerekend ben je dus drieëndertig eurie's kwijt maar  het gevoel van kerst wint het van je portemonnee. Dat is zo helder als jonge klare.

Na zestig kerstkaarten ben ik wel aardig uitgeschreven, en bij een kop koffie bekijk ik die agenda es goed. Ten eerste is 'tie een stuk kleiner van formaat dan vorig jaar  (ze zullen wel gedacht hebben aan al die bomen die om moesten dus eigenlijk moet ik dat als pluspunt zien )  en ook de lettergrootte is verkleind. Want anders pas het nooit allemaal op dat kneuterige A5 formaat.
Maar 't kan ook aan mijn ogen liggen, die zijn inmiddels ook geen achttien meer.
Meneer Post gaat nog even door met zijn kneuterigheid als hij in de intro schrijft: ' .. en heb je ons nodig voor het versturen van een pakketje of  - en nu komtie : ZELFGEMAAKT kaartje bijvoorbeeld? Je vindt ons altijd dichtbij. Natuurlijk kun je ook 24 uur per dag op postkantoor.nl terecht voor al je postzaken...  '  Juist ja. Aan de ene kant moeten we de oude kneuterige traditie bewaren van kaartjes sturen, aan de andere kant kun je bijna alleen nog digitaal terecht voor je postzaken want de postkantoren zijn zowat uitgestorven op de grote steden na.
Ik blader de agenda van voor naar achter nog es door en dan, op de allerlaatste bladzijde,  valt mijn oog ineens op een kleine sticker. Als opgeplakt, toegevoegd  excuus staat er: 'In deze Thuisagenda zijn de verjaardagen van een aantal leden van de Koninklijke familie vermeld. Op 12 augustus 2013 bereikte ons het trieste overlijdensbericht van Z.H.K Prins Friso.  Helaas was het drukproces van deze Thuisagenda al achter de rug toen het overlijdensbericht ons bereikte, Hierdoor staat zijn verjaardag 0p 25 september nog vermeld. Getekend: Post.nl
Post.nl wil natuurlijk niet iemand van de Koninklijke familie voor het hoofd stoten. Dat is duidelijk.
Aan de andere kant: ik denk dat Z.K.H Prins Friso's naam hoe dan ook op hun kalenders blijft staan. Handgeschreven wellicht, in plaats van gedrukt. Maar zéker niet uitgewist.
Je wilt je overleden dierbaren niet uitwissen. Die zitten in je hart en horen erbij. Oók op de kalender. En als hun verjaardag is zet je een roos bij hun foto,  steek je misschien een kaarsje aan.
Een klein gebaar, vanuit traditie misschien, maar meer nog uit liefde en saamhorigheid.
Dan is het even kerst, óók als het 25 september is.

Iemand zei #1

Voor al diegenen die in deze donkere tijd het niet zo makkelijk hebben, een virtueel duwtje in de rug, een onzichtbare hand die de jouwe vasthoudt, een klein lichtje op je pad om je aan te moedigen vooral door te gaan......



Als je in mensen geloofd hebt
die het af laten weten:
ga dan toch door te geloven.

Als je op een wonder gehoopt hebt
dat niet is gebeurd:
ga dan toch door en blijf hopen.

Als je een spoor van liefde na wilt laten
dat werd vertrapt:
ga dan nóg verder met liefde.

Als je gedroomd heb en daarna ontwaakt,
droom weer en droom verder
tot aan de morgen.

uit: Talmoed

Redders

Afgelopen woensdag heeft de KNRM alleen al op Terschelling 8 mensen uit het water gehaald die te ver de zee in waren gegaan. De meeste toeristen denken dat ze met een zwemdiplomaatje B of C wel de Noordzee aan kunnen. Dat wordt dus vaak en veel onderschat. De Noordzee is een heerlijke plaats om te zwemmen, maar kan ook dodelijk gevaarlijk zijn. In veel gevallen moet de reddingsboot van de KNRM dan uitvaren. Gelukkig dat ze er zijn, de vele levens die ze gered hebben zijn ontelbaar.
Afgelopen woensdag (klik) maakten we zo'n reddingsactie mee.  Mijn logé en ik hadden net lekker geborreld bij Paal 8 toen er op de badweg verschillende auto's met vol gas kwamen aanrijden. Het geluid van gierende banden en openklappende portieren en rennende mannen echoode na over de parkeerplaats.
We keken hoe de wippertruck in volle gang over het duin  ging  , de zee inreed om haar reddingsboot te lossen om vervolgens met een noodgang naar  het oostelijk deel te rijden. Ambulance en een reserve boot waren via de badweg de strandopgang gereden en werden al snel kleine stipjes aan de horizon. Tussen paal 8 en Formerum aan Zee is het bewaakt strand, maar kennelijk had de bewaking niet genoeg aan haar eigen waterscooters en waren de jongens van de KNRM en Ambu opgepiept.

Terwijl mijn logé en ik ze stonden na te kijken kwam er een echtpaar  aangewandeld. 
'Nou', zei de mevrouw,  'Ik zie het al, rechts van ons is de drukte dus dáár wil ik niet zwemmen, hoor Jan'.
De man die Jan heette antwoordde 'Nou snoepie, dan gaan we gewoon waar jij wilt'. Waarop Snoepie antwoordde dat ze lekker de ruimte wilde en dus links van het blauwe hokje wilde gaan.
Het blauwe hokje is een bewakingspost. Tussen de posten Formerum en West aan Zee is het dus wél bewaakt maar buiten die lijnen níet.  Ongevraagd mengde ik mij in het gesprek ( ik meende dat ik ze moest waarschuwen voor de grilligheid van de zee, het gevaar wat de meeste mensen niet zien omdat ze er te weinig bekend mee zijn )  en zei tegen het stel dat het beter was om juist wél rechts van het blauwe hokje te gaan zwemmen omdat daar de bewaking was. Snoepie keek mij hooghartig aan en zei,  ' Nou, ik kan goed zwemmen en Jan ook, dus wees maar niet bang dat ons iets overkomt '. Ik keek haar aan en zei, 'Ja, dat dacht een zwemmer vorige week ook, maar die is wél verdronken in een mui.  Als u daar in terecht komt, komt u er niet meer uit, de trek en de onderstroom is te sterk om er tegenin te zwemmen... En waar u wilt zwemmen is geen bewaking.' Maar mevrouw had dovemans oren, gaf mij te kennen dat ik me met mijn eigen zaakjes moest bemoeien.
Een ander stel (van bejaarde leeftijd )  was inmiddels ook aankomen lopen en had kennelijk een deel van het gesprek opgevangen. Ze keken eerst mij en vervolgens mevrouw Snoepie aan , en zeiden doodleuk tegen haar ' Een gewaarschuwd mens telt voor twee '.  Snoepie draaide zich woest om, trok Janneman mee en beende heel strabant het strand op. De linkse kant. Halverwege draaide ze zich om, stak een tong uit en liep verder.

We hebben Snoepie en haar Jan maar laten lopen. Tegen zoveel onverstand valt niet aan te praten.

Later op de dag hoorde ik dat er bij West aan Zee óók twee mensen het water uit zijn gehaald.
Het zou me niets verbazen als dat het eigenwijze stel is geweest....


De hoofdtaak van de KNRM is het redden en helpen van mensen op zee en ruime binnenwateren. Direct daaraan verbonden is de noodzakelijke fondsenwerving, omdat haar diensten gratis zijn en zij niet gesubsidieerd wordt. Help dus helpen en wordt donateur of schenk een eenmalige gift.( KLIK)

Over datum

Inmiddels is die nieuwjaarswens van mij flink over datum… en ja ik heb nee kaart gestuurd.
Niet vanwege de crisis, hooguit een crisis.

Maar hier kom 'tie, alsnog:

Tijd is als zand in je handen
alles blijft
alles gaat voorbij
alles blijft voorbijgaan.
Eb – Vloed
Oud jaar – Nieuw jaar
Onbeschrijfelijk beschrijfelijk
Mooie Tijd.

Alle goeds,  en we zien elkaar.
Ergens in een mooie Tijd.

Tussen haakjes:

..... De wonderen worden helaas veel te weinig in het nieuws gezet. Als het dagelijks nieuws gevuld zou worden met al die wonderen die er dagelijks nog gebeuren,  zou dat een enorme wereld van verschil maken voor alle mensen die aan depressies leiden.  ( Mensen zouden gaan genezen door al die blijdschap en de farmaceutische handel kon zijn deuren sluiten! ! )  Ik geloof zelfs dat we het woord recessie dan niet meer zullen kennen ....

Waar we in geloven, is waar we voor kiezen. 

'Doe-Weekend'

Zoals het er nu uitziet heb ik de komende drie dagen even vrij. Nouja vrij. Dat wil zeggen: ik hoef niet naar mijn werk. De dagen zélf zijn alweer ingepland met een bezoekje aan de dierenarts want: Bopseflops heeft een rare bult in zijn lies, loopt moeilijk en likt er steeds aan. Dus daar zit iets wat er niet hoort en we gaan uitvogelen wat dat is. Dan een bezoekje aan de Bieb want ben al over datum ( nouja niet ík,  maar mijn leenboeken ) en een bezoekje aan de supermarkt want koelkast leeg. Tot slot een bezoekje aan dinnetje. Dat laatste is het leukst want ze is gewoon leuk. Niets ten nadele van de (inval-) dierenarts hoor, dat is ook een leukerd  // helaas getrouwd -dat dan weer wel //  maar in de regel heb ik het gewoon niet zo op witte jassen. 

Die drie vrije dagen zullen dus heul snel om zijn, vermoed ik zo.  Eigenlijk moet ik van alles doen. Een soort doe-weekend. Not as usual met bergschoenen aan ergens in de Ardennen  op de Boschplaat of  hangend aan een Bungy-touw boven een rivier in the middle of nowhere zolderluik waarvan de vliso-trap het zojuist heeft begeven,  maar, 't heeft er wel wat van weg. Een leuk Doe-Weekend.
Het aftellen is eigenlijk nu al begonnen bedenk ik me ineens. Laat ik dus dan nu maar meteen beginnen met genieten.

U wordt door mij ook een héul fijn weekend toegewenst. Of het nu ook drie of twee vrije dagen zijn . Of misschien maar één vrije dag.
Maar dat u vooral mag genieten. Doen hoor.

Kerstwandeling 2011

Nog een paar dagen, wat luttele uren en dan is 2011 voorbij. . .  weer een jaar afgelopen.
Schlüss, Over, Uit, Finito, Op.
Tijd.... als zand tussen je vingers, ongemerkt glijdt het weg. Om nooit meer terug te komen. . .  dus. . . Geniet, geniet, GENIET. 
Tijd. . . 't kostbaarste bezit.