Lopen

Mijn logee's waren met de ochtendboot vertrokken, de wasmachine met 't beddegoed snorde allengs vrolijk en de koffiepot pruttelde gezellig.  Ondertussen zat ik me te bedenken waar we nu eens zouden gaan lopen. Het PaulusdeBoskabouter-bos hebben we al zo vaak gehad dat dat geen optie was. Het strand en de zee staan ook hoog op het wensenlijstje van sproetneus en Co maar na afgelopen herfststorm ben ik wel even genoeg gezandstraald. Een middenweg dus. Het werden de bunkers. Gelegen in de duinen , tussen bos en zee, liggen ze diep verscholen.  Een plek vol geschiedenis waar ik lang niet alles van weet ( en misschien ook maar beter van niet, de tragiek van hun bestaan zegt al zoveel ) en die door de jaren heen is verkleurd. Waar soldaten uit schietgaten de vijand bestreed. Waar  mensen in loopgraven voor het leven hebben gevochten en het er ook hebben verloren.
Doffe stenen en betonplaten waar tussen driftig helmgras zich triomfantelijk een weg heeft weten te banen. 'n Teken dat de natuur sterker is dan enig maaksel van mensenhanden.
Felgekleurde grafitti op schrijnende grijze muren en grauwe plafonds.  Een eigen gevormd spoor van nalatenschap door jongeren,  die een oorlog alleen kennen uit verhalen. Of films.

Lege wijnflessen,  verroeste cola-blikjes en een paar gerafelde badlakens liggen als een troosteloos aandenken aan een vergane zomer. Wat heb ik hier te zoeken?
Op de achtergrond ruist de zee haar eeuwenoude lied. Beter is het daar, aan de vloedlijn.
Waar ook de vergankelijkheid te vinden is in dode krabben en lege schelpen. Maar toch voelt dat anders. Natuurlijker.
Die dood heeft een functie: voedselbron zijn voor een ander. Dat kan ik in geen enkele oorlog terugvinden.
Ik vraag me af waar we als mens het pad zijn misgelopen.