Kun je iemand missen die je nog nooit hebt gehad?
Ik vraag het me wel es af als ik in gedachten de mensen na ga die mijn leven in en uit zijn gelopen.
Met sommigen had ik een vriendschap, met anderen een familieband en met weer anderen alleen een oppervlakkig kontakt.
Sinds kort is er een mens in mijn leven die me doet beseffen dat ik MIS.
Ik mis die persoon in mijn leven, ook al is die persoon er middenin. Althans: in mijn denken.
Die persoon is levend dus konkreet, maar niet hier aanwezig.
Is die persoon dan wel of niet konkreet?
Mijn denken is gevuld met gedachten, maar ik heb niets in mijn handen wat vasthoudt. Of toch?
Houd ik het verlangen vast?
Diligo captus desiderio? Haud scio an non verum sit.
Wiel Kusters ( dichter ) heeft het eens zó omschreven;
Cupido dubitans
Soms mis je iemand
zoals een pijl die zich vergist
en dus het hart niet raakt.
Dat heet missen, niet gemis.
Gemis is kijken naar de pijlen in je hand
Klik hier voor info over Wiel Kusters
3 opmerkingen:
Nooit geschoten is altijd mis. Ik schoot raak. Zij trok zelf de pijl uit haar hart en gaf die terug. Onbruikbaar?
Wat prachtig, Terrence, ware poëzie.
Haar pijl zou je trouwens kunnen recyclen, maar ik denk dat je haar pijl als trofee en als belofte eeuwig zal koesteren ;)
Ze zeggen wel eens op ieder potje past een deksel, dat klopt ook wel, maar soms zit die deksel al op een ander potje, of ga je eraan voorbij, of past die net niet. Dan sta je daar als potje...
Een reactie posten