Ik schrijf: Donderdagavond 22 november, een uurtje of tien,
jazz -eetcafé Desafinado, Middelburg.
Vakantie in Zeeland, ieder jaar een keer of 2…, één keer in het voorjaar, en één keer in het najaar… back to my roots….
Walcheren. Zij omarmt me iedere keer… in haar warme en zo vanzelfsprekende tedere welkom…
De wijdsheid, het gemoedelijke leven van de kleine dorpen, de prachtige luchten in de namiddag.
De zoete geur van vers gebakken bolussen van bakkerij Bliek....
In verzonken tranen van een zwaar aangeslagen verleden, maar ook in de fierheid van de uiteindelijke overwinning: de witte dame van de Deltawerken: Neeltje Jans.
Als een Vrouwe der Zee regeert ze , beschut en beschermt ze het dierbare zilte land. De witte kappen met bloedkoralen, de rijke histoire van zeevaarders , de goedheid en puurheid van het boerenland… Ja, ik houd van Zeeland.
Mijn kleine vakantiehuisje ligt in Vrouwenpolder, een toepasselijke naam om mijn vakantie (s) te houden. Ik heb altijd al iets gehad met plaatsnamen, ze trekken me aan of ze stoten me af. Hoewel de naam doet vermoeden dat het een gehucht is voor vrijgezelle dames ( zoals ik ) weduwen of jonge grietjes en heren er niet thuis horen, is de bevolking aardig verdeeld onder beide sexen. Niet dat ik dat ook maar enigszins storend vind, integendeel. Ik hou wel van die verweerde boerenkop die me ’s ochtends mijn appels verkoopt in de tegenovergelegen boerderij. Maar boerlief is minstens 80 schat ik zo, dus niet een kandidaat voor een avondje kroegen. En laat ik nu een vreselijke behoefte hebben om deze avond het uitgaansleven eens te gaan genieten?
Ik haal mijn middagborrel steevast in De Mug, een bekend eet-café net buiten het plein van Middelburg. Die borrel bestaat steevast uit een Mugje of 2, 3 , het eigengebrouwde bier van Berend, de uitbater van De Mug. Berend ziet eruit als Sinterklaas, alleen dan zonder mijter en iets jonger, ik schat zo’n 68 jaar… Met Berend kun je hele gesprekken hebben over bier en wijn, en dan niet dat dronkenmansgemekker aan de bar, maar echte praat. Echte praat met kruidenkaas. Eigenlijk is hij de wandelende bier-en wijn encyclopedie anno nu. Maar ook van muziek heeft hij veel kaas gegeten. Hij raadt me aan om die avond naar ’t Schuttershof te gaan , waar het Brederode Quartet zou spelen, dat zou wel iets leuks zijn voor zo’n deerne als ik die van saxofoonmuziek houdt. .. Ója ‘? zeg ik, ‘Wat is dat dan voor muziek?’ Het is jazz’, zegt hij, ‘maar dan Jazz zoals je nog nooit gehoord hebt.’ ‘Hmm’zeg ik, ‘ik ben niet zo’n jazz-cat, hou meer van de blues, maar àlla laat ik er maar eens heen gaan bij gebrek aan wat anders.. ‘ ( er was die avond geen foeck anders te doen in M-city ) .
Vakantie in Zeeland, ieder jaar een keer of 2…, één keer in het voorjaar, en één keer in het najaar… back to my roots….
Walcheren. Zij omarmt me iedere keer… in haar warme en zo vanzelfsprekende tedere welkom…
De wijdsheid, het gemoedelijke leven van de kleine dorpen, de prachtige luchten in de namiddag.
De zoete geur van vers gebakken bolussen van bakkerij Bliek....
In verzonken tranen van een zwaar aangeslagen verleden, maar ook in de fierheid van de uiteindelijke overwinning: de witte dame van de Deltawerken: Neeltje Jans.
Als een Vrouwe der Zee regeert ze , beschut en beschermt ze het dierbare zilte land. De witte kappen met bloedkoralen, de rijke histoire van zeevaarders , de goedheid en puurheid van het boerenland… Ja, ik houd van Zeeland.
Mijn kleine vakantiehuisje ligt in Vrouwenpolder, een toepasselijke naam om mijn vakantie (s) te houden. Ik heb altijd al iets gehad met plaatsnamen, ze trekken me aan of ze stoten me af. Hoewel de naam doet vermoeden dat het een gehucht is voor vrijgezelle dames ( zoals ik ) weduwen of jonge grietjes en heren er niet thuis horen, is de bevolking aardig verdeeld onder beide sexen. Niet dat ik dat ook maar enigszins storend vind, integendeel. Ik hou wel van die verweerde boerenkop die me ’s ochtends mijn appels verkoopt in de tegenovergelegen boerderij. Maar boerlief is minstens 80 schat ik zo, dus niet een kandidaat voor een avondje kroegen. En laat ik nu een vreselijke behoefte hebben om deze avond het uitgaansleven eens te gaan genieten?
Ik haal mijn middagborrel steevast in De Mug, een bekend eet-café net buiten het plein van Middelburg. Die borrel bestaat steevast uit een Mugje of 2, 3 , het eigengebrouwde bier van Berend, de uitbater van De Mug. Berend ziet eruit als Sinterklaas, alleen dan zonder mijter en iets jonger, ik schat zo’n 68 jaar… Met Berend kun je hele gesprekken hebben over bier en wijn, en dan niet dat dronkenmansgemekker aan de bar, maar echte praat. Echte praat met kruidenkaas. Eigenlijk is hij de wandelende bier-en wijn encyclopedie anno nu. Maar ook van muziek heeft hij veel kaas gegeten. Hij raadt me aan om die avond naar ’t Schuttershof te gaan , waar het Brederode Quartet zou spelen, dat zou wel iets leuks zijn voor zo’n deerne als ik die van saxofoonmuziek houdt. .. Ója ‘? zeg ik, ‘Wat is dat dan voor muziek?’ Het is jazz’, zegt hij, ‘maar dan Jazz zoals je nog nooit gehoord hebt.’ ‘Hmm’zeg ik, ‘ik ben niet zo’n jazz-cat, hou meer van de blues, maar àlla laat ik er maar eens heen gaan bij gebrek aan wat anders.. ‘ ( er was die avond geen foeck anders te doen in M-city ) .
Ik stap dus af op ’t
Schuttershof, maar daar blijkt dat ze de locatie gewijzigd hebben...Ik mag een ferme stadswandeling
van een half uur maken vooraleerst ik bij Desafinado letterlijk en figuurlijk
binnenval ( bleef haken achter de drempel ) .
In het knusse met allerlei toeters en blazers versierde bruine kroegje kom ik aan de bar te zitten naast een leuke gozer van een jaar of 35 met bruine ogen en zwart haar, coupe: wild en ruig. Ik bestel een koffie met Zeeuwse bitter en steek een sigaretje op, en vraag zo langs mijn neus weg aan die leuke gozer of hij bekend is hier, en of hij weet wat voor moois ons te wachten staat die avond. ‘Nee, ik ben hier niet bekend’zegt hij,’ maar ik weet wel dat er iets te wachten staat en of je het mooi vindt hangt van jezelf af’. Gunst, wat een wazige kwast , denk ik en kijk ‘m nog eens goed in zijn ogen. Hij draait nog een shaggie en loopt weg. Even later komt de uitbater het podium op en kondigt met trots de muzikanten van de avond aan. Vier jonge mannen lopen langs me heen, de laatste is, jawel ‘de wazige kwast'. In het voorbijgaan geeft hij mij een vette knipoog en ik voel mijn wangen gloeien.
En nee, niet van de Zeeuwse bitter.
In het knusse met allerlei toeters en blazers versierde bruine kroegje kom ik aan de bar te zitten naast een leuke gozer van een jaar of 35 met bruine ogen en zwart haar, coupe: wild en ruig. Ik bestel een koffie met Zeeuwse bitter en steek een sigaretje op, en vraag zo langs mijn neus weg aan die leuke gozer of hij bekend is hier, en of hij weet wat voor moois ons te wachten staat die avond. ‘Nee, ik ben hier niet bekend’zegt hij,’ maar ik weet wel dat er iets te wachten staat en of je het mooi vindt hangt van jezelf af’. Gunst, wat een wazige kwast , denk ik en kijk ‘m nog eens goed in zijn ogen. Hij draait nog een shaggie en loopt weg. Even later komt de uitbater het podium op en kondigt met trots de muzikanten van de avond aan. Vier jonge mannen lopen langs me heen, de laatste is, jawel ‘de wazige kwast'. In het voorbijgaan geeft hij mij een vette knipoog en ik voel mijn wangen gloeien.
En nee, niet van de Zeeuwse bitter.
