Klein gebaar

Aan het eind van het jaar gaat het bij veel mensen toch weer kriebelen, de kerst hangt in de lucht.
We beseffen weer eens te meer dat het gevoel van saamhorigheid een beetje in het verdomhoekje heeft gezeten en (dus) maken we plannen om een en ander af te stoffen, op te poetsen , weg te werken dan wel in te halen.  Huizen worden versierd, menu'tjes worden bedacht, bomen worden gezaagd terwijl de jingle-bells uit de speakers knalt. Oja, en dan nog dat ene. Waar de één als een berg tegenop ziet, fluit de ander er een rustig deuntje bij: het ouderwetse kaartjes versturen. Voor sommige creatievelingen bij uitstek een uitdaging waarin ze zich kompleet losgooien. Al dan niet digitaal fröbelen we af met zijn allen. Maar het idee is hetzelfde: met een klein gebaar, denken we aan elkaar.
Juist in de tijd die het meest donker is , sturen we elkaar kleine lichtpuntjes van aandacht. Aandacht voor die ander die je misschien al een hele tijd niet meer gezien hebt.

Je kan die hele soesa ook ontduiken door het je vrouw/man/kind te laten doen. Of het gewoon níet te doen. Dat laatste neem ik me elk jaar voor want afgezien van die zielige boom die extra gekapt moet worden en na twee weken in de oud papierbak verdwijnt, kost het bergjes geld. Aan de andere kant vind ik het toch een mooie traditie. Dilemma!  Dus bestel ik bij mijn twee vrolijke buurjongentjes een vrachtje kinderpostzegelkaarten en haal ik er en passant op de valreep nog een paar bij want ik kom altijd tekort. ( als ik tante A een kaartje stuur verwachte tante B er ook één ...)   Voor meneer PTT ,TNT,  TNTpost, PostNL of hoe hij inmiddels ook maar heet, is het kassa. Als er wel één iemand is die extreem uitkijkt naar het einde-jaar is het wel hij. De omzet is elk jaar weer een hoogtepunt en anders wordt er wel naar toe gewerkt: word je over de streep gehaald om toch maar 3 velletjes postzegels te halen want dan krijg je er een GRATIS agenda bij. Jawel.
 'Een áárdigheidje'  zou Wim Sonneveld zeggen.  Maar de meeste nederlanders redden het wel aardig met twee velletjes, toch?? Psies. En daarom word je 'lekker gemaakt' om vooral 3 velletjes te kopen.  Kun je nóg meer vrienden een kaartje sturen want ach, wat is nu elf eurie? 
Omgerekend ben je dus drieëndertig eurie's kwijt maar  het gevoel van kerst wint het van je portemonnee. Dat is zo helder als jonge klare.

Na zestig kerstkaarten ben ik wel aardig uitgeschreven, en bij een kop koffie bekijk ik die agenda es goed. Ten eerste is 'tie een stuk kleiner van formaat dan vorig jaar  (ze zullen wel gedacht hebben aan al die bomen die om moesten dus eigenlijk moet ik dat als pluspunt zien )  en ook de lettergrootte is verkleind. Want anders pas het nooit allemaal op dat kneuterige A5 formaat.
Maar 't kan ook aan mijn ogen liggen, die zijn inmiddels ook geen achttien meer.
Meneer Post gaat nog even door met zijn kneuterigheid als hij in de intro schrijft: ' .. en heb je ons nodig voor het versturen van een pakketje of  - en nu komtie : ZELFGEMAAKT kaartje bijvoorbeeld? Je vindt ons altijd dichtbij. Natuurlijk kun je ook 24 uur per dag op postkantoor.nl terecht voor al je postzaken...  '  Juist ja. Aan de ene kant moeten we de oude kneuterige traditie bewaren van kaartjes sturen, aan de andere kant kun je bijna alleen nog digitaal terecht voor je postzaken want de postkantoren zijn zowat uitgestorven op de grote steden na.
Ik blader de agenda van voor naar achter nog es door en dan, op de allerlaatste bladzijde,  valt mijn oog ineens op een kleine sticker. Als opgeplakt, toegevoegd  excuus staat er: 'In deze Thuisagenda zijn de verjaardagen van een aantal leden van de Koninklijke familie vermeld. Op 12 augustus 2013 bereikte ons het trieste overlijdensbericht van Z.H.K Prins Friso.  Helaas was het drukproces van deze Thuisagenda al achter de rug toen het overlijdensbericht ons bereikte, Hierdoor staat zijn verjaardag 0p 25 september nog vermeld. Getekend: Post.nl
Post.nl wil natuurlijk niet iemand van de Koninklijke familie voor het hoofd stoten. Dat is duidelijk.
Aan de andere kant: ik denk dat Z.K.H Prins Friso's naam hoe dan ook op hun kalenders blijft staan. Handgeschreven wellicht, in plaats van gedrukt. Maar zéker niet uitgewist.
Je wilt je overleden dierbaren niet uitwissen. Die zitten in je hart en horen erbij. Oók op de kalender. En als hun verjaardag is zet je een roos bij hun foto,  steek je misschien een kaarsje aan.
Een klein gebaar, vanuit traditie misschien, maar meer nog uit liefde en saamhorigheid.
Dan is het even kerst, óók als het 25 september is.