Over de grens

Kijk , als er nou eens geen grenzen zouden zijn, dan zou iedereen altijd en overal vrij zijn.
We leggen ze op , aan een ander , aan onszelf.
Alsof het zou betekenen dat we veilig zouden zijn.
Afgeschermd.
Maar als er grenzen zijn, dan wil de mens altijd meer. Dat is ons aard. Grenzen verleggen en grenzen betreden. We hebben de lessen uit het verleden. Maar grenzen zijn er ook om doorbroken te worden.
Want een begrensde vrijheid is geen vrijheid.
 Een rivier zoekt zijn weg, en gaat over grenzen, tot hij zijn bestemming bereikt.
Zo is het ook voor ons, een mens moet grenzen verleggen om zijn bestemming te bereiken.
Geboorte is een doorbraak van een begrensde kleine ruimte in een ruimere ruimte. Uit de baarmoeder de wereld in. Alle hoeken. Uitvliegen. Nestkuiken wordt adelaar.
Zonder de doorbraak van geboorte zouden we het leven niet ontdekken. Totdat we ook het leven tot uiterste grens be-leefd hebben en we sterven, een aardse jas achterlatend die uiteindelijk ook een begrenzing was.
En dan?
Hoever reikt het uiterste buitenaardse? Het uiterste bovenaardse?  Als mens weten we dat niet, nog niemand die teruggekomen is, kennelijk gaat de reis verder dan dat een retour-ticket aanlokkelijk zou zijn. Want dan zouden we weer een begrenzing hebben.