Maar zo vanzelfsprekend is die vrijheid niet.
Niet alleen voor Nederland maar voor willekeurig elk land. Voor elk mens.
Dodenherdenking anno 2014 is niet anders dan dodenherdenking 1980 of 2020.
Als we het beleven.
Want niemand weet wanneer een oorlog begint, niemand weet wanneer de vrede eindigt.
Wappererde vlag, de wind speelt met je kleuren.
De zon kust je zacht en jij, jij danst op het lied van de vrijheid.
En wij herdenken...
De onzichtbare tranen van mensen die we niet kennen, de stilte die langer dan 2 minuten duurt.
Een terugkeer in gedachten aan hen die er niet meer zijn.
Herinneringen.
Ze zijn nooit helemaal weg maar altijd sluimerend aanwezig.
Verhalen van mijn ouders hoe ze beiden in het verzet hebben gezeten, ze wisten het niet eens van elkaar. Zo geheim was alles. Verhalen over de onderduikers thuis, en later de Canadezen.
Van het joods vriendinnetje van mijn moeder, van wie alleen het linkervoetje is teruggevonden na een bombardement.
De nachtmerries van mijn vader, het verdriet van mijn moeder en de onuitgesproken woorden.
Zolang er mensen zijn, was en is er oorlog. Hier. Of dáár.
Een oorlog gaat nooit dood. Ze is er soms alleen even niet.
4 opmerkingen:
Ik kan me een leven zonder vrijheid niet eens voorstellen.
Vrij in de wind... dat is toch het meest waardevolle bezit.
Het zet je weer even aan het denken, alles even op stil.
@Sjoerd: Vrijheid zou gratis moeten zijn, helaas is ze onnoemlijk duur betaald.
@Fluisterzacht: Dodenherdenking : Twee minuten stilte en de vlag halfstok van 18.00 tot 20.30. De doden moeten het doen met een klein stukje tijd van ons drukke bestaan. Excuus voor mijn sarcasme.
Bij mij hangt de vlag trouwens overdag al halfstok. Ik vind dat meer gepast dan die twee luttele uurtjes.
Idd wij/ik koesteren onze vrijheid en staan daar bij stil terwijl in de rest van de wereld de oorlogen gewoon door gaan. Er zal altijd oorlog zijn zolang er mensen bestaan, hoe triest dat besef ook mag zijn! :(
Een reactie posten