Even Vesperen

Een mens kan het zichzelf behoorlijk moeilijk maken.  Er zijn van die tijden dat je van alles wilt maar niets kan, simpelweg omdat het totaal anders loopt dan jezelf gepland had. Zie er dan maar een draai aan te geven, en dan wel zó dat je niet meteen als draaideur functioneert.
Der in en der uit. Van ut één in ut ander.

Ik had gepland om tussen mijn ochtendienst en kuis-afspraak eventjes met de beentjes omhoog te gaan. Simpelweg omdat meer dan 9 uur achter elkaar staan mij niet lukt.  Dan mag ik wel betonnen steunkousen dragen maar die zijn nog niet in de maak...
Maar tussen ochtenddienst ( wekkertje loopt af om twintig over vijf ) en een kuis-afspraak zijn er ook nog twee viervoeters die dolgraag een rondje om willen, moet de kliko weer naar binnen, moeten de waterleidingen gecheckt worden en schreeuwt de wasmachine dattie klaar is en weer leeg wil.
En passant mag ik dan ergens tussendoor een boterham met pindakaas achter een knoop douwen en dan - als ut mee zit -  effies met de onderdanen omhoog.

Maar vandaag mag het pvd toch níet. De timmerman komt in mijn pauze langs en ik mag ook nog even leuk - joepie- de buurtsuper in van mijn baas vanwege het een en ander wat nog nodig is voor de dag van morgen.
De postbode komt langs en mijn telefoon gaat tien keer.
Kijk, dat had ik vanochtend om twintig over vijf niet in my mind.... 
Dus niks de beentjes een uurtje omhoog, ze blijven in de door-hol -modus...
Tot vanavond half acht.
Uiterlijk.
Dan ga ik hoedanook in de ruststand.
Sinds mijn pleegpuubs en de ontdekking van Daniel Lohues heb ik er een gewoonte van gemaakt om in de tijd voor Pasen de vespertjes in de Kattelieke kerk mee te maken.
Heerlijk rustig een half uurtje geen whats-app of what's up, geen mail, postbode of telefoon.
Gewoon een beetje stilte die niet verstoord kan worden door de hectiek van buitenaf.
Even  ' Vesperen....'
Ik denk dat het mijn woord gaat worden voor 2013.