Het ene moment zit ik nog gezellig aan de telefoon, het andere moment zit ik tegen het plafond aan. Van de schrik. Uit het niets een gekerm en gepiep van Bopseflopsie .Geen idee wat er gaande is, maar dat er pijn en paniek is, is duidelijk. Ik breek het gesprek abrupt af en vlieg naar Boby.
Met wankele pootjes, een kromme rug en een opgezette buik zoekt hij wanhopig zijn draai op de bank, vindt deze niet, valt er vervolgens af met grote schrik-ogen en een hijgend bekje. Dit is foute boel.
Kromme rug en opgezette buik, er moet dus kennelijk ergens een enorme pijnprikkel zijn, dorsaal of in zijn abdomen. Maar wat? Ik besluit de dierenarts te bellen. Gelukkig kan ik meteen komen, alleen moet ik eerst nog een auto met chauffeur zien te regelen. Knollekes nog an toe, dan mis ik mijn karretje toch hoor!! Gelukkig is de eerste die ik bel meteen paraat om te komen, ik loop alvast naar buiten met Boby op mijn armen. Binnen 5 minuten staat er een ronkende auto voor mijn deur. Boby spartelt heftig tegen en uit angst en pijn trapt hij met zijn scherpe nagels diepe bloederige krassen in mijn benen. Maar op dat moment voel ik niks. Adrenaline genoeg om het te laten gaan.
In no-time zijn we bij de dierenarts. Boby komt op de onderzoekstafel en wordt van alle kanten beklopt en bekeken, temperatuur is goed, dus geen ontsteking of koorts.
Zijn hartje is niet helemaal oké, de dierenarts constateert een achteruitgang en een zwaardere ruis.
Op het moment dat zijn rug wordt onderzocht kermt hij het weer uit. Dan komt gelukkig de aap uit de mouw: een zenuwbeknelling. Na een injectie met vloeibare pijnstiller is na 1 minuut het gekerm weg. Boby schuift plat op zijn buik onderuit en valt in de rust. De pijnstiller doet zijn werk dus naar behoren.
Met het advies om hem de komende dagen aan de pijnstiller te houden en hem in de rust te houden gaan we een half uur later weer naar huis.
Thuis gekomen loopt hij meteen naar de bank, ik til hem er op en binnen 5 minuten ligt hij heerlijk te ronken.
Vrouwtje doet daar wat langer over. Met óm het uur er uit om te kijken of alles oké is met de lieve kleine keutel, verdwijnt de nacht ongezien.
Om tien voor zes in de ochtend een sms-je. 'Hoe het met de hond gaat? ' , vraagt een lieve vriend.
'n Beetje appeltje-gaar kijk ik naar buiten en zie dat sneeuwvlokjes de zwarte wereld van een wit dekentje voorziet.
Klaar voor een dagje milieujutten ben ik niet echt, en zeker niet om 4 uur lang door een soort sneeuwwoestijn te banjeren. Maar eerst maar op fietse, 8 km door een donkere nacht met stevige koude wind naar West. Dan vervolgens ( met stevige koude oostenwind ) weer 8 km terug naar Formerum aan Zee, met het enige verschil : 37 kompanen.
Voor de leuk en/of romantiek worden we onderweg voor een tweede keer verrast met een sneeuw- en hagelbui. Merry Christmas!
Op 't strand krijg ik na een uurtje de man met de hamer op bezoek. Drie dagen milieujutten , sjouwen met zakken, marathons fietsen ofwel het 'heen en weer' krijgen én korte nachtjes vragen hun tol.
Gelukkig is er meneer Cor van Rijkswaterstaat, bij hem kan ik efkes een uurtje in een warme auto zitten.
En kunnen mijn voeten en handen ontdooien.
Na morgen ben ik voorlopig uitgejut.
En 'n romantische strandwandeling Valentijn of niet zit er wat mij betreft voorlopig even niet in. Sterker:
Ik denk dat ik de komende weken een winterslaap ga houden.
4 opmerkingen:
Oeiii, das schrikken. Lekker uitrusten, zowel jij als Bob. Take care... xx
En toch heb ik respect voor j(ulli)e... Sterkte met Bob en met jezelf.
En toch heb ik respect voor j(ulli)e... Sterkte met Bob en met jezelf.
Tjee wat een verhaal. Gelukkig dat het nu weer beter gaat. Nu jij ook nog ff in de ruststand! Fijne zondag! ;)
Een reactie posten