De verloren zoon . . .

Nee, ik ga u nu niet een Bijbelverhaal  vertellen, zulks bewaar ik wel voor Pasen , maar zie hier de verloren zoon....

Een middagje honden uitlaten ging nét ff iets anders dan normaal.
Met snip-neus toch maar even d'r uit en vanwege de wind ( het zal ook es een keer niet waaien ) en sneeuwvoorspelling het bos ingedoken. Loop je tenminste in de luwte, nietwaar?
Nou, niet alleen in de luwte, je loopt  min of meer in  (en vooral dóór ) een hindernisbaan.
Staatsbosbeheer was bezig geweest en de groene jongens hadden er zo te zien aardig wat plezier in gehad.  Mijn bos was onherkenbaar veranderd in een soort Mikado- Oerwoud.
Als  moderne Jane zonder Tarzan moest ik mezelf een weg  zien te banen door alle omgekapte bomen en struiken heen.  Scooby kon lekker los, die banjert overal wel óver en anders dóór heen.
Maar met die kleine, dove , slechtziende keutel was het een ander verhaal.
Om de haverklap liep hij vast in takjes en struiken, viel over boomstammen en ander ongemak , dus tijd voor een ander aanpak. Aan de lijn dan maar.
Ik was dus heel druk om zonder kapmes stoer maar toch charmant het pad af te lopen.
Dat nam nogal wat tijd in beslag.
Ineens miste ik iemand. Het grote gele koekie-monster was aan mijn oog ontsnapt en ongezien verdwenen. Meestal komt hij uit zichzelf wel terug om te bedelen voor een koekie, maar vanmiddag bleef het wel erg lang stil zonder  rupsjeScooby-nooit-genoeg.
Ik hield mijn hoofd koel  ( dat ging vanzelf want muts vergeten ) en liep na een half uurtje terug naar het fietspad. Nog steeds geen Scooby.
Geen reaktie op hoe en wat ik ook riep;  'Koeoeoeoekie', 'Scoooby', 'Schaaaaaatje', 'Stouououterd',  'wiewilerwatlekkers...? '  Meneer gaf niet thuis.
Inmiddels begon het flink te sneeuwwaaien en kreeg ik mijn  'genôg ' van de treuzel-dreutelkont,
Op naar huis, met flinke pas. 'Wie mij liefheeft , volge mij ... 'of zoiets. Hij zou wel achterna komen.
Dacht ik.

Niet dus.

In een sneltreinvaartje breng ik  Boby  naar huis en pak vervolgens de fiets.
Met geen hand voor ogen  vlieg ik het karrepad  af  onderwijl flink foeterend op Scooby. Maar meer nog op mezelf want duidelijk is dat ook in deze een man het uiteindelijk weer voor 't zeggen heeft. Ook al is het dan maar een man op vier pootjes.
Bij het fietspad aangekomen zie ik geen hond.  Ik roep en roep maar geen reactie.  Totdat ik in de verte ineens iets zwarts zie zitten wat op een hond lijkt.... Maarnee, dat is Scooby niet. 
Ik roep nóg een keer en het zwarte geval kijkt op en rent mijn kant op.
Met verbazing zie ik dat het mijn hond is. Een metamorfose heeft hij ondergaan, een soort make-me-over,  een modderbad-schoonheidsmaskertje-voor-de-lichte-hondenvacht....

Modderbad of strontbad, weetikveelwatvoorbad...
Géén idee wat voor een bad hij heeft genomen maar hij is zwart.
En hij stinkt een uur in de wind!! Wat zeg ik? Wel drie uur in de wind. Blèhg-gatverknollekesnogantoe! Een giertank is d'r niks bij!

Het mag duidelijk zijn: in ieder geval heeft één iemand de tijd van zijn leven gehad...
Maargoed; hij is er weer.  De verloren zoon is thuis!



Ps: Ik heb dan wel geen gemest kalf voor hem klaargemaakt ( zoals in het Bijbelverhaal), maar wél een warm bad. En vooruit: toch maar een koekie ;)