donderdag

'Hemel' lichaam


De zon gaat op
De zon gaat onder
Maar ze gaat niet uit

Het refrein van een lief versje klinkt in herhaling- op- herhaling door mijn hoofd.
Toon schreef, zei en zong het altijd zo gewoon en toch was dat júist buitengewoon.
Met een enkele zin omarmde hij de wereld, kuste hij als het ware al het leven rondom hem wakker.
Zijn liedjes maakten altijd iets los bij mij. Zetten me aan 't nadenken.
 


 
Mensen hebben vaak die invloed op mij;  dat ze me laten nadenken. Zowel met de klemtoon op ná als dénken.
Nadenken, bewust worden van de intentie van woorden en daden, houding en uitstraling.
Sommigen mensen geven enorme inspiratie.

Zo kende ik een jonge vrouw die ondanks haar zwakke gezondheid altijd opgewekt en positief was.
Haar ouders noemden haar - terecht - hun zonnetje.
Ze was enorm betrokken bij het vrijwilligerswerk op ons eiland , zette zich altijd opgewekt belangeloos in en had voor iedereen altijd een aardig woord.
Haar levenshouding, haar uitstraling, haar woorden... ze waren warm en licht.
Bewonderenswaardig. Om haar te omschrijven zou ik het zó doen.
Zij liet me nadenken over hoe ik zou omgaan met een zwakte of aftakeling van mijn gezondheid.
Mijzelf kennende zou ik in eerste instantie een grote zeur geworden zijn als mijn lijf niet deed wat ik wilde. Mijn humeur zou gelijkstaan aan de barometer op de Noordpool.
Ik denk niet dat ik zou kunnen willen berusten in de malheur van 'zo is het en anders niet '.
Sja..,  zo dacht ik er over in het begin...
Tót het moment dat ik er achter kwam dat met zo'n houding het leven er bepaald niet lolliger op zou worden.  Daar had ik haar levenswijsheid kennelijk voor nodig.
Je staat anders in het leven als je zélf ondergaat hoe het is om met een tikkende tijdbom te lopen.
Afhankelijkheid, zwakte en /of ziekte maakt je milder na verloop van tijd.
Of om een moderne uitdrukking te gebruiken: je leert relativeren.
Ofwel: Carpe diem.  Pluk de dag.
Nou, als er één was die dat deed, was zij het wel!

Terug naar de zon, terug naar de woorden van Toon en het amper 38jaren geleefde leven van mijn dierbaar vrijwilligersmaatje.
Soms zien we de zon heel duidelijk en soms is ze verscholen achter de wolken. Of achter een horizon.
Dan is ze ergens anders... maar niet weg.

Zachtjes zing ik met Toon mee;
' De zon gaat op,
 de zon gaat onder...
 maar ze gaat niet uit... '

Dat morgen, op haar begrafenis,  de zon uit álle macht zal schijnen.
Ja, daar geloof ik in.

9 opmerkingen:

Sylvia zei

Mooie woorden, mooi eerbetoon.

Gecondoleerd.

Sterkte vandaag Salty.

Roelien zei

Prachtige ode aan haar...en wat heeft ze gelijk.

Sterkte vandaag!

mevrouw yvonne zei

ontroerend, veel sterkte vandaag

Terpje zei

Dat is inderdaad erg jong.Je hebt het mooi omschreven. Sterkte vandaag.

Zeekraai zei

las het in de LC
de buurvrouw van Anders.

ik hoop dat er voor haar ook nog ergens iets schijnt...

Gerhard zei

Sterkte vandaag

John zei

Je hebt dit heel erg mooi geschreven!
Hiervan gaat iedereen schijnen.

Dat ze het goed mag hebben waar ze nu is..

GdeB zei

Zij heeft het leven gehad zoals zij dat wilde. Positief. Voor niemand bang, zo te lezen.
Dat een beetje van haar levenswijsheid overslaat naar een ander is mooi. De zon zal na de 18de altijd een beetje namens haar schijnen.

Sjoerd zei

Soms is een enkel straaltje wat je raakt voldoende om je helemaal uit balans te brengen. Toon wist dat, zij ook...